Şirin Cemgil: Bir Amazon Kadını Kitap Alıntıları – Füsun Erbulak

Dünyadan kopuk yaşanmaktaydı. Bu nedenle doğa öcünü almaktaydı insanlardan. Bir maskeli balo sürüp gidiyordu. Herkes kendinden kaçmaya çalışıyordu, münkünmüş gibi..

Kalbimin kalbi olsaydı daha sererdim dahasını ayaklarının altına.

Varsın zindanların uğultusu vursun kulaklarımıza, yaşamak bizim için dokunaklı bir şarkı değil ki ?

Gürbüz bir ölümdür dağlardan, bizim arkadaslarınki.
Pusmuş bur şahanız simdilik, ne kadar şahan olsak
Ama budandıkça fışkıran da bizleriz
Ölüyoruz demek ki yaşananacak!

Yaşamak bizim için dokunaklı bir şarkı değil ki

Faşizmin ikisi de hallaç pamuğu gibi attı hayatımızı. Ama geri alamadıkları bizde saklı.

Cocukluğuma acımaktan öte birşey gelmiyor elimden.

Sizler ki hüzün var
Yüzünüzde yere eğik
Gözleriniz acınızı gösteren,
Nereden gelirsiniz,
Renginiz acının rengine
Dönmüş böyle!

Hızla geçen zaman günleri hiçe indirger

Tanrıya inanıyorum ama dinlerden nefret ediyorum

Aya gidilecek daha da ötelere
Teleskopun bile görmediği yere
Ama bizim dünyada ne zaman kimse aç kalmayacak
Korkmayacak kimse kimseden
Emretmeyecek kimse kimseye
Yermeyecek kimse kimseyi
Umudunu çalmayacak kimse kimsenin ?
İşte ben Komünistim bu soruya karşılık verdiğim için.

Aldırış etmezlik, bir hafıza kaybı almış başını gitmişti. Artık insanlık acıdan yorulmuştu…

Sanıyorum faşizmin gösterileri bitmiyor dünyada. Ona karşı direnişlerin bitmediği gibi.

Varsın zindanların uğultusu vursun kulaklarımıza, yaşamak bizim için dokunaklı bir şarkı değil ki ?