Yangın Yılları Kitap Alıntıları – Ahmet Telli

Hele dik tut başını önce
haykır yıkılmadığını, tükenmediğini
yüreğindeki yalım nasıl olsa
korlaştırır zamanın çeliğini
sen önce öfkenin adını koy
yanıltmasın yüreğini..

Bir yalnızlık mıdır bunca çogaltan acıyı
ve bir yalnızlığı kabullenmek midir inceden ve usuldan başlatan
yürekte burgaçlanan sancıyı

sızar yüreğe ölümün ekşimiş kokusu
kapanır sessizce
kapısı aşkın
Ve artık
gelmene gerek kalmamıştır
ey zulüm..

intihar
ihanetin öbür adıdır

unutma ki tek ölçü yaşamaktır
intihar değil

Hani yoktu sözlüğünde yıkılmak
kan kan olmuşsa bile koşu alanı
kan kan olmuşsa bile susuzluğundan
oysa şimdi
yaşamına tuzaklar kuruyorsun
kendi ellerinle

Daha dinmiş değil fırtına
yangın sönmüş değil
sürüyor sinsi sinsi
Bu yapışkan sessizlik
yanıltmasın seni

Öyle yorgunsun ki
gözlerinde bir avuç cam kırığı
dizlerinde yüzyılların
zincirleri var sanki

Düşmana dönük
bir mavzer gibidir umut
yaratır tetik ve parmak
en gürbüz çocuğunu tarihin

Bir yalnızlık mıdır bunca çoğaltan
acıyı ve biberli yanılgıyı
ve bir yalnızlığı kabullenmek midir
inceden ve usuldan başlatan
yürekte burgaçlanan sancıyı

Kuşatılmış bütün kaleleri umudun
düşmekle düşmemek arasında burçlardan
rüzgarsız, solgun bayraklar
son mermiyi de sıkıyorsun
umudun son kırıntısı gibi dağlara
ıslığını duymak için yalnızca

Sen
yüreğin kadar büyüksün
Unutma

ölüm
diriltir kimi sevdaların
intikam türkülerini

ve biz ey bahar
arındırarak toprağı ihanetlerden
gül fidanı büyütmeyi öğrendik
sulayarak kanımızla ve söyleyerek
korkusuz türküsünü sevdanın

ve iğrenç elleriyle zulüm
kınsız bir hançer tutuyor
saplıyor yeşermekte olana
saplıyor bütün sevdaların bağrına

Biz ki Kerem’in ateşiyle yanan
Ferhat’ın sabrıyla pişenlerdeniz

ey yolcu
ey kalbim
dağlıyor göğsümüzü düşman süngüleri

Ve tarih
o bilge tavrıyla
yaşanan günlere
”yangın yılları diye sayfa açıyordu

ve yitirilecek
bir şey kalmamış artık
kuşları göç etmiş gökyüzü gibi

Çok öyküler dinledim
.
Yarısı yalandı biliyorum
Ama inanmış göründüm

Uçmak için
kanat aramıyorum

Direnmeye bile zaman yoktur
Yürüyen bu feodal akşamlarda

Tanrının yargı saati diyorlar hangi tapınağa koşsak
Bağışlanmayan günahlar örmüşüz başımıza

Tanrı nikotin kokusu gibi sinmişti üstlerine

Gizli anlamlar arıyorum
karınca dualarında

Bir gülün zamanı kollayışını bilmiyorsun
Bilemezsin

ve ağrıyor iki kaşımın ortası çatlarcasına
acımasız bir korsan baskınıdır bu

Sen önce öfkenin adını koy

Bir yanlışı sürdürmenin ortasında kendince

Ve artık
gelmene gerek kalmamıştır

Dillendiremem de
Yaşarım ancak
Bütün boyutlarıyla hüznü

Hüzne bile zaman yok

Erken açan çağla çiçeği gibisin
Haklısın ya fışkırışında
yetmiyor bu
Çünkü dökülür cılız fırtınada
zamansız çiçeğin yaprağı

Ve son kez el sallarken dostlara
ölüm
bedrettin gülüşüydü dudaklarımızda

yeni ihanetler örülüyor
sevdaların en anlamlısına
Ve hayat yine de yürüyor ne yapılsa

Ve ölüm ki artık
acının şafağında göz kırpan bir ışıktır.

Ve ölüm
acının şafağında parlayan bir yıldızdır.

Asık bir gökyüzü geçiyor
alnımın penceresinden

Sen
yüreğin kadar büyüksün
Unutma

Her yoksul biraz
parasız yatılılık taşır içinde

Öyle yorgunsun ki
gözlerinde bir avuç cam kırığı
dizlerinde yüzyılların
zincirleri var sanki

Kara tahtaları
Yeşile çevirdiler de
Yeşil umutlarını
Karaladılar çocukların

Bir gülün gülüşünü
Bir gülün zamanı kollayışını bilmiyorsun
Bilemezsin

Kara tahtaları
Yeşile çevirdiler de
Yeşil umutlannı
Karaladılar çocuklann.

Deniz okşayabilir mi
Sarışın bir dağın
Rüzgârlı saçlarını

Öyle yorgunsun ki
gözlerinde bir avuç cam kırığı
dizlerinde yüzyılların
zincirleri var sanki

Biz yürüdükçe
çağıldayan bir ırmaktı hayat
dağlarda çoban ateşleri yanıyordu yeniden
ve türküler
sıyrılıyordu hüznün tüllerinden

sen
yüreğin kadar büyüksün
unutma

.
Hele dik tut başını önce
haykır yıkılmadığını, tükenmediğini
yüreğindeki yalım nasıl olsa
korlaştırır zamanın çeliğini
sen önce öfkenin adını koy
yanıltmasın yüreğini
.

Unutma!
Güneşi, sen çekeceksin buluttan.
Hayatı, sen yeşerteceksin

Akşam olmaya görsün;
anıların cehennemleşen saatleri

Yalnızım
Sıkıntının yalnızlığı değil bu
Düşlerle el ele
yaşamayı dillendiren
ve yudum yudum özümleten
bir sevgi yalnızlığı

Okudukça aşık, aşık oldukça daha çok okumaktayım bu aylar.

.
Yargıladım yargılanarak.

Güvercinler konmaz olmuş çatılara.

Bu ne korkusu
bir türlü anlayamıyorum.

Bir gülün gülüşünü
Bir gülün zamanı kollayışını bilmiyorsun
Bilemezsin

.
Dipten doruğa bir gerilladır.

Tuzağa düşmüş bir ceylanın
bakışındaki hüzün değildir umut.

Gökyüzü sevincin gözyaşları gibi
dökerken umudun yağmurunu toprağa
açıldı güller
açıldı
gül tutar gibi
mavzer tutan eller

Yitirilecek bir şey kalmamış artık

Asıldım tetiğine öfkenin.

Sen önce öfkenin adını koy
yanıltmasın yüreğini

Bilki dostuna değil çekilen tetik
senin umuduna, unutma bunu

Şimdi biliyor artık
yalnız kuş biliyor ki artık gecikmiştir
yolcular varmıştır varacağı yere
Anlıyor ki şimdi yalnız kuş
yalnızlık yanlışlığın ilk adımıdır

Çocuksu bakışlarında yorgunluk değil
bir hasretin direnci var daha çok
ama üşüyor yalnızlıktan.
üşüyor tek düşmüşlüğün acımsı utancından
boynu eğik bekliyor şafağı şimdi