Sensiz Harfler Kitap Alıntıları – Ceyhun Yılmaz

Ben sana yanarken şimdi sen kim bilir nerede üşüyorsun

adımın bazı kağıtlarda
adının altında yazılması bile artık beni
mutlu ediyorsa
bu
benim utancım değil

Geleceğin varsa da artık gelme
sakın gelme, hiç gelme
ben sana gelene kadar sen kimseye gitme

Ve anlaşılıyor ki,
Dedemin masallarına benzemiyor her aşkın sonu.

İlk defa ayağıma kadar geldin
Daha önce ağlarken görmemiştim seni
Başucumda durdun
Özlediğini söyledin, cevap veremedim
Bıraktığın gülleri koklayamadım
Sen giderken kalkıp yolcu edemedim
Kusura bakma
Dün gece ölmüştüm

Kulağındaki müzik bitene kadar yürü,
Ağladığın kadar koş.

Gülüşün hep deniz kenarı bana

Hele gülüşün aklımdayken
Elimi bi atıyorum gökyüzüne
Gördüğün bütün yıldızların sahibiyim

Gözlerine bakarken umurumda değil mevsimler
Gülüşün hep deniz kenarı bana
Sen bir adım attığında göreceksin
Elinde balonlarla bekleyen o adam benim
Aldığım en derin nefessin sen
Dudaklarının dudaklarımdaki işgali hala yüreğimde
Nefes alıyorum ama hala bulamadım seni
‘ben sana yanarken şimdi
sen kim bilir nerede
üşüyorsun’

ayrıl ayrıl bıktım sevdalardan
ne fark eder sen bıraksan ben bıraksam
bırakmayan hüzün yakamı
bıraktım ölmesi muhtemel sevmeleri
yaktım bir bir
yalandan güldüğün resimleri

saçlarını ödünç ver
dört bahar geçti
çiçek kokusu öpmedim
çok oldu mutluluktan vazgeçeli
gülüşünden ver
ömrümden al

Gitmeyi sevmediğim yoldan
Hep sevdiklerim için gittim
Senin yapmanı istemediğimi
Senin için ben yaptım
Ve sen yapma demedin
Beraber inandık
Yalnız yanıldım

Ayrı kaldığımız her gün
Tek düşündüğüm
Acaba sorar mı biri seni
Gitti diyemem ki
Sen niye gitmedin diyene cevabım
Zor
Ben de gelsem sevgilim?
Beraber terk etsek beni?

Bugün değiştirdim içimdeki resmini
Biraz daha kırmızı yaptım artık saçlarını
Ve ara sıra gülen gözlerin hep kapalı
Dudaklarına dokunmadım, hep pembe
Bugün mutlu yaptım seni, beni çıkarttım hüznünden
Bugün yarın yaptım seni
Dününe dokunmadan

Sen gittin diye denize yağmur
Güneşe ayna bu dünya
Ben alırdım baharın kokusunu yanımda kalsaydın
Yanım diye bir yönüm olurdu
Ağlamazdım bu kadar
Hıçkırmazdım rüyalarımda
Yanım diye bir şey olurdu
Kalsan yanımda uyumazdım her gece sabah olmadan
Ve ben anlıyorum ki
Sevdim zannedip koşarken bir kadının ardından
Sonu hep aynı acıya çıkıyor
Sonu aynıysa isimleri niye farklı

Hayatımdaki her şeyi sessize alıyorum
Gelmedigin her an
geldin mi diye sıçrayıp
Yüreğim ağzıma gelsin diye

Yeni bir memnun oldum ziyan etmemek için tanışmadım kimseyle

Ben bekleyebilirim
Hayatın baharına tutunup
Kışı geçiririm
Ağlamalarım bitene, yalnızlığım gidene kadar
Uyanırım sabahları, umudumun suyunu veririm
Bir şarkı söylerim sana
Sözlerini bilmediğim
Seni severim o bilmediğim şarkı gibi
Öpüşmeyi özlerim senle
Hiç öpüşmedik ki diyeceksin soranlara
Olsun, sen beni sevdin mi hiç
Ama ben seni özleyebiliyorum
Bu da benim yeteneğim
Olmasan da severim seni
Hatta ayrılırım senden, haberin olmaz

Gözlerine bakarken umurumda değil mevsimler
Gülüşün hep deniz kenarı bana
Sen bir adım attığında göreceksin
Elinde balonlarla bekleyen o adam benim
Aldığım en derin nefessin sen , sana yanıyorum

‘ben sana yanarken şimdi sen kim bilir nerede
üşüyorsun’

gidiyorum işte ,
bak ne gelmeyişin öksüz ne de yokluğun
gidiyorum işte
hep beklediğin yere
geleceğin varsa da artık gelme
sakın gelme , hiç gelme
ben sana gelene kadar sen kimseye gitme

Aşklar vardır sen bilmezsin.

Kalk git diyorum içimden kendime, kalk git uzağa
Kulağındaki müzik bitene kadar yürü, ağladığın kadar koş.
Aya dokunana kadar yürü uzaklaş, düştüğün yer yakınlarına uzak olsun.

Ben sana yanarken şimdi
Sen kim bilir nerede üşüyorsun?

Kirlettiklerini çıkartıyorum hayatımdan
Güzel sabahlarını hatırlıyorum
Ve canımı yakmadığın tadımı aldığın akşamları
Sevdiğim bir şarkının nakaratı gibi seviyorum artık seni
Başını sonunu bildiğim halde
Yalnız ortasına aşığım bu aşkın
Ama artık bu yalnızca senin şarkın

On yaşındayken İstanbul’a ayak bastım. Ülkenin en büyük şehrindeyim ve danışacak, sığınacak kimsem yoktu. Başkasının kâbusu olur ama benim için ucu nereye gideceği bilinmeyen bir macera

Mevsimsiz bu aşk
Ne zaman gelip geçtin benden hatırlamıyorum bile

Ağladığım kadarını gülemedim daha

yorma kendini beni tanımak için
beni sorma sevgisiz sokağın sakinlerine
bilmezler içine atılarak büyütülen kayıp aşkların
adreslerini

aşkı tarif gerekirse sana
anlatayım
aşk ne biliyor musun
benim sana yaşadığım,
senin durmadan üstüne bastığın

boğazımda düğümsün
yutkunsam gideceksin
yutkunmasam ölürüm.

dört mevsim
Deniz kenarı ol
Söz Islanmadan seveceğim seni.

Artık biz
Siz’li biz’li olacağız..

Gel de anlat bu insanlara
Aşkın ne olduğunu
Nerden bilsinler eylülün kokusunu
Kim bilir Kasım’ın bıçak yarasını.

“ben sana yanarken şimdi
sen kim bilir nerede
üşüyorsun”

geri dönmeyecek
birini bekliyorsun
yani
birinin sensiz olamayacağını
fark etmesini umarak
yaşıyorsun hayatı .

Bugün değiştirdim içimdeki resmini
Biraz daha kırmızı yaptım artık saçlarını
Ve ara sıra gülen gözlerin hep kapalı
Dudaklarına dokunmadım, hep pembe
Bugün mutlu yaptım seni, beni çıkarttım hüznünden
Bugün yarın yaptım seni
Dününe dokunmadan.

Acaba sorar mı biri seni
Gitti diyemem ki
Sen niye gitmedin diyene cevabım
Zor.

Bu göz yaşlarımla girecekse cennete birileri
Ben hıçkırıklarımı helal ettim bile.

Ve koca adamlar sanki unutmuş gibişer emeklediği günleri.

Seni unuttum sanma
Kim gelse yanına koyuyorum hatıranın
Vesikalık resimler gibidir aşklar
Bakar bakar kabul etmezsin
Ve yan yana koyduğunda vesikalıklarını
Ne kadar değiştiğinin resmini görürsün
Ve şimdi söyle
Kim özlemez o ilk çekilen resmi?

adımın, asla yürümeyeceğim bir sokağın adı ile aynı olma ihtimali bile üzüyor beni.

ayrı kara parçalarında
ortak gökyüzüne bakmanın avuntusu var şimdi.

Gel de anlat bu insanlara
Aşkın ne olduğunu
Nerden bilsinler eylülün kokusunu
Kim bilir Kasım’ın bıçak yarasını.

Senin gözlerin gibi bakıyorum sana
Senin sana bakmadığın gibi.

İstanbul bugün sisli
Belki sensizlikten
Biraz da hisli
Yoksun diye mi acaba bu gri bulutlar?

artık uzak bir yerde nefes alıp veriyorsun
hiçbir şeyin hatırı yokmuş gibi
gülümsüyorsun sahte yüzlere
ve ben güveniyorum geri gelmeyişine
beklemiyorum artık seni
senin gibisi gelmez demiştim
senin gibisi gelmesin zaten
bir kere fazladan öldüm
bir kere daha istemiyorum
ama sen
beni düşündükçe
unutamayacaksın biliyorum
ve ben
seni düşündükçe
unutmaya başlıyorum.

Kalk git diyorum içimden kendime, kalk git uzağa
Kulağındaki müzik bitene kadar yürü, ağladığın kadar koş
Aya dokunana kadar yürü uzaklaş, düştüğün yer yakınlarına uzak olsun.

Sana şiirlerimi duyanlar
Kitap yap diyor
Olur mu hiç
Ben seni herkeslerden saklarken
sen seni..
bir kitapçıda görsen..hem de bir sürü kitabın arasında
Kahrolmaz mıyım ben

Soran olursa beni
Kalbini göster
İşaret parmağın dudaklarını kessin
Herkes göğsünde uyuduğumu bilsin.

İçim sıkıldı bak şimdi
Ya balıklarımı tutarsa birileri
Ya martılarıma taş atarlarsa
Hapsinden önemlisi
Ya benden önce biri görüp severse seni
O balkonda kırmızı hırkanla

On yaşındayken İstanbul’a ayak bastım. Ülkenin en büyük şehrindeyim ve danışacak, sığınacak kimsem yoktu. Başkasının kâbusu olur ama benim için ucu nereye gideceği bilinmeyen bir macera