Sana İnanıyorum Kitap Alıntıları – Varis

Dünyada hər şey pulla satılıb- alınır. Təkcə arzular pulsuz olduğundan, insan ən ağlasığmaz, utopik şeyləri arzulayır.

İnsanlar iki qismə bölünür: Bir yarısı sualdan yapışıb, bir qismi cavabdan. Sualdan yapışanlar idealistlər, cavabdan yapışanlar isə materialistlərdir. Sual axtaranlar mənəviyyatdan, cavab axtaranlar isə maddiyyatdan əl çəkə bilmirlər. Birincilər başqaları üçün yaxşı olmağa çalışdıqları halda, ikincilər yalnız özləri üçün çalışırlar. Və bu gün cəmiyyət elə bir həddə çatıb ki, birincilər ikincilər üçün səfehlərin səfehləridir

Əgər kişi sağ ayağı ilə axsayırsa, gərək, sol ayağı ilə axsayan bir qadını tapıb özünə həyat yoldaşı eləsin. Bu halda onlar tarazlaşarlar və müvazinətlərini saxlayarlar. Vay o gündən ki, qadın kişini tamamlamasın

Əgər istədiyin kimi yaşaya bilmirsənsə, istədikləri kimi yaşamağa məhkumluğunla barış.

Hər kəs üçün yalnız bir dəfə nişangah irəli çəkilir ki, atdığı ox onluğa dəyə bilsin. Vura bilmədi talehindən küssün

Sevgi əksər halda bizi uçuruma aparan gözübağlılıq və məsuliyyətsizlikdir, sən demə.
Ancaq səni sevənləri qorumalısan, buna gücün çatmasa da, ən azından, onları qorumağı müqəddəs Tanrıdan diləməlisən

Allah adama xoşbəxtliyi normasından da artıq olaraq ona görə verir ki, sonradan gələn bədbəxtlik lap dözülməz olsun.

Pul qazanmaq üçün güclü olmaq lazımdır. Güclü olmağa isə pul gərəkdir.

Əgər istədiyin kimi yaşaya bilmirsənsə, istədikləri kimi yaşamağa məhkumluğunla barış.

Biz həyatı əksər hallarda bizə bəxş etdiyi nəsnələrə görə yox, bəxş edəcəklərinə görə sevirik.

— Mən heç vaxt səhərlər sənin eşqinlə yuxudan oyana bilmirəm.
— Demək, məni sevmirsən?
— Gecələr sənin eşqindən yata bilirəm ki, səhərlər də oyanım?

Əvvəl işıq var idi, sonra zülmət gəldi. Əvvəl zülmət var idi, sonra işıq gəldi Biri var zülmətin içində işıq axtarasan, biri də var işığın içində zülmət Birincidə sən nikbin, sabahkı günə inanan bir insan ampulasında görünürsən. İkincidə isə sən mənən, ruhən ölmüş birisən

Min illərdir ki, insanlar kitablara, kitablar da insanlara doğru yol tutub getməkdədirlər.

Bəzən insanlar kənardan görüntü üçün daxili rahatlıqdan imtina edirlər. Hansı vacibdir, sənin necə olmağın, yoxsa, sənin necə görünməyin? Təbii, birinci vacibdir. Ancaq sürətli inkişaf sayəsində insan cəmiyyəti şüurda məhz ikincinin bərqərar olmasını labüd edir.

Demək hər şey ona görə yaxşılığa doğru dəyişir ki, sonradan yenidən pisləşsin.

Sən demə, qaranlıqdan işığa atılmaq insan həyatının yaranışdan bəri ən ali məqsədi imiş

Onun fikrincə dünya məhvərindən çıxmasın deyə, xeyir şərin qarşısında tam diz çökməsin deyə dünyanın müdrikləşməsinə böyük ehtiyac var.

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Doğrudan da, demə, dünyada yeni heç bir şey etmək mümkün deyilmiş. Yəni yaranan hər şey unudulmuş köhnəni zəif təkrarı imiş.

Bir dəfə qoca hindu nəvəsinə həyat həqiqətini başa salmaq üçün söyləyir:
– Hər bir insanın daxilində savaş gedir. Bu, sanki, iki canavar arasındakı savaşdır. Canavarlardan biri şəri: nifrəti, yalanı, paxıllığı, xəyanəti təmsil edir. O biri isə özündə xeyiri: sevgini, mehribançılığı, həqiqəti, düzlüyü daşıyır
Balaca hindu babasının sözlərindən mütəəsir olaraq soruşur:
– Bəs sonda hansı canavar qalib gəlir?
Qoca hindu xeyli düşünüb, nəhayət, söyləyir:
– Sən hansı canavarı yemləyirsənsə, o da qalib gəlir!

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Əslində,ümidlə xoşbəxt olacağın günü gözləməyin özü də, bir növ, xoşbəxtlikdir.

Əslində,insan bədəni-arzu və ümid qəbiristanlığıdır.İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içində dəfn edir.Elə ki,bu qəbiristanlıq doldu,daha arzu və ümidləri dəfn etməyə yer qalmadı,onda dünyadan köçür
Deməli,içində nə qədər çox arzu və ümid dəfn olunarsa,bir o qədər tez dünyadan köçəcəksən

-Mən heç vaxt səhərlər sənin eşqinlə yuxudan oyanmıram.
-Demək,məni sevmirsən?
-Gecələr sənin eşqindən yata bilirəm ki,səhərlər də oyanım?!

Və ən pisi odur ki,insan bəzən axtardığını tapmadan da itirə bilir

Ancaq səni sevənləri qorumalısan,buna gücün çatmasa da,ən azından,onları qorumağı müqəddəs Tanrıdan diləməlisən

Sən demə,qaranlıqdan işığa atılmaq-insan həyatının yaranışdan bəri ən ali məqsədi imiş

Yeni yaranan hər şey unudulmuş köhnənin zəif təkrarı imiş

Sevgi əksər halda bizi uçuruma aparan bir gözübağlılıq və məsuliyyətsizlikdir,sən demə.

Cəmiyyət yaxşılıqları qəssab bıçağına çəkən bir qatildir.

Əgər istədiyin kimi yaşaya bilmirsənsə, istədikləri kimi yaşamağa məhkumluğunla barış.

Biri var, zülmətin içində işıq axtarasan, biri də var , işığın içində zülmət

Dünyanın sənin xeyrinə və sənin ziyanına işləyən günləri olduğu kimi Tanrının da səni sevən və səni sevməyən günləri olur..

Bəzək ağacından inadla bar gözləmək- sadə insan həyatının ən mürəkkəb bir faciəsiymiş

Əslində, insan bədəni- arzu və ümid qəbiristanlığıdır.İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içində dəfn edir. Elə ki, bu qəbiristanlıq doldu, daha arzu və ümidlərini dəfn etməyə yer qalmadı, onda dünyadan köçür

Dünyada hər şey pulla satılıb-alınır.Təkcə arzular pulsuz olduğundan, insan ən ağlasığmaz, utopik şeyləri arzulayır.

Ən pisi isə odur ki,güclərin yalanı zəiflərin həqiqətinə çevrilir.Yalana insanları inandırmaq üçün ona azacıq həqiqət qata-qata sonda ele bir vəziyyət yaradırlar ki,həqiqətə insanları inandırmaq üçün ona yalan qatmağa məcbur olurlar

Beynindən keçirtdi ki, insanlar iki qismə bölünür: Bir yarısı sualdan yapışıb, bir qismi cavabdan. Sualdan yapışanlar idealistlər, cavabdan yapışanlar isə materialistlərdir. Sual axtaranlar mənəviyyatdan, cavab axtaranlar ise maddiyyatdan əl çəkə bilmirlər. Birincilər başqaları üçün yaxşı olmağa çalışdıqları halda, ikincilər yalnız özləri üçün çalışırlar. Və bu gün cəmiyyət elə bir həddə çatıb ki, birincilər ikincilər üçün səfehlərin səfehləridirlər

Əvvəl işıq var idi, sonra zülmət gəldi. Əvvəl zülmət var idi, sonra işıq geldi Biri var zülmətin içində işıq axtarasan, biri də var, işığın içində zülmət Birincidə sən nikbin, sabahkı günə inanan bir insan ampluasında görünürsən. İkincidə isə sən mənən, ruhən ölmüş birisən

Dərdlərdən,qəmlərdən azad bir ürək.
Özgənin dərdini hardan biləcək?!

Bəzən boz-bulanıq,ehtiyac içində keçən ömürdə gələcək barədə yalnız şirin-şirin nağıllar uydurmaq olur qismətin.

Əslində,insan bədəni-arzu ve ümid qəbiristanlığıdır.
İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içində dəfn edir

Biz həyatı ekser hallarda bize bexş ettiyi nesnelere görə yox,bəxş edəcəklərini göre sevirik.

Əslində, insan bədəni – arzu və ümid qəbiristanlığıdır. İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içində dəfn edir. Elə ki, bu qəbiristanlıq doldu, daha arzu və ümidləri dəfn etməyə yer qalmadı, onda dünyadan köçür.

Doğrudan da, demə, dünyada yeni heç bir şey etmək mümkün deyilmiş. Yeni yaranan hər şey unudulmuş köhnənin zəif təkrarı imiş.

Bəzən ağrıları kəsiləndə və ağrısızlıq şəraitində belə, insan yeni ağrıların qorxusu ilə yaşayır.

Gənclər utopist olurlar,qocalarsa realist.

Doğurdanmı, həyat varlıya hədiyyə,kasıba isə cəza kimi verilib ?

Sevgi əksər hallarda bizi uçuruma aparan bir gözübağlılıq və məsuliyyətsizlikdir,sən demə.

Əslində, insan bədəni – arzu və istək qəbiristanlığıdır. İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içində dəfn edir

Əslində, insan bədəni- arzu və ümid qəbiristanlığıdır. İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içinə dəfn edir. Elə ki, bu qəbirstanlıq doldu, daha arzu və ümidləri dəfn etməyə yer qalmadı, onda dünyadan köçür

Dünyanın sənin xeyrinə və sənin ziyanına işləyən günləri olduğu kimi Tanrının da səni sevən və səni sevməyən günləri olur

Və ən pisi odur ki, insan bəzən axtardığını tapmadan da itirə bilir

Əvvəl işıq var idi, sonra zülmət gəldi. Əvvəl zülmət var idi, sonra işıq gəldi Biri var zülmətin içində işıq axtarasan, biri də var, işığın içində zülmət Birincidə sən nikbin, sabahki günə inanan bir insan ampulasında görünürsən. İkincidə isə sən mənən, ruhən ölmüş birisən

Demək, hər şey ona görə yaxşılığa doğru dəyişir ki, sonradan yenidən pisləşsin.

Məhz bu an Gündüz düşündü ki, insanlara inamı, sevgini, mərhəməti, düzgünlüyü, kişiliyi, qeyrəti- bütün yaxşılıqları bu rəzil cəmiyyət onun içində məhv etməklə məşğuldur. Cəmiyyət yaxşılıqları qəssab bıçağına çəkən bir qatildir.

Biz həyatı əksər hallarda bizə bəxş etdiyi nəsnələrə görə yox, bəxş edəcəklərinə görə sevirik.

İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içində dəfn edir. Elə ki, bu qəbiristanlıq doldu, daha arzu və ümidləri dəfn etməyə yer qalmadı, onda dünyadan köçür.

Hansı vacibdir,sənin necə olmağın,yoxsa sənin necə görünməyin?
Təbii,birinci vacibdir.
Ancaq sürətli inkişaf sayəsində insan cəmiyyəti şüurda məhz ikincinin bərqərar olmasını labüd edir.

Min illərdir ki,insanlar kitaba,kitablar da insanlara doğru yol tutub getməkdədirlər

Sevgi əksər hallarda bizi uçuruma aparan bir gözübağlılıq və məsuliyyətsizlikdir,sən demə.Ancaq səni sevənləri qorumalısan,buna gücün çatmasa da,ən azından,onları qorumağı müqəddəs Tanrıdan diləməlisən.

Və peşmanciliq çəkməyə, üzr istəməyə hazir olan insan daim nəsə bir günah törətməyə borclu olur..

ALLAH var,olmalıdır və indi mən dua edəcəyəm ki, bütün illər boyu onu unutduğuma görə məni əhv etsin,ona xəyanət etdiyimi,yalan söylədiyimi və cəzasızlığımıdan sui-istifadə edib günah işlədərək indi,yalnız ehtiyac anında ONA döndüyümü mənə bağışlasın..

Əslində, insan bədəni-arzu və ümüd qəbirstanlığıdır.İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümüdlərini içində dəfn edir.Elə ki,bu qəbirstanlıq doldu,daha arzu və ümüdlərini dəfn etməyə yer qalmadı,onda dünyadan köçür .

Və ən pisi odur ki, insan bəzən axtardıqlarını tapmadan da itirə bilir

Biz həyatı əksər hallarda bizə bəxş etdiyi nəsnələrə görə yox bəxş edəcəklərinə görə sevirik.

Cəmiyyət yaxşılıqları qəssab bıçağına çəkən bir qatildir

Gənclər utopist olurlar, qocalarsa realist. Gənc – gələcəklə, hələ olmayanlarla yaşayır. Qoca isə keçmişlə – artıq olmuşlarla yaşayır.
Gənc düşünür ki, yəqin gələcəkdə xosbəxt olacaq. Xoşbəxtliyin gəlişini gözləmək, onun gəlib sənin tale qapını döyəcəyinə inanmaq, əslində, çox real bir şeydir. Bəxt üzünə gülsə, şansın gətirsə, xoşbəxt ola bilərsən axı. Və onu gözləmək büsbütün realizmdir.
Qoca isə düşünür ki, yəqin, gəncliyində xoşbəxt olub. Uğursuzluqların, faciə yaşantılarının hamısının üstündən xətt çəkməyə çalışıb, yalnız sevinc dolu anlarını xatırlamaqla haçansa xoşbəxt olduğuna özünü inandırmaq ən böyük utopiya deyilmi?
Buyurun, indj də gənc realist, qocasa utopist oldu

Əslində, insan bədəni – arzu və ümid qəbiristanlığıdır. İnsan həyatı boyu ölmüş arzu və ümidlərini içində dəfn edir.

Və peşmançılıq çəkməyə, üzr istəməyə hazır olan insan daim nəsə bir günah törətməyə borclu olur

Hətta ağrıları kəsəndə və ağrısızlıq şəraitində belə insan bəzən yeni ağrıların qorxusu ilə yaşayır.