O Korkunç Maharet Kitap Alıntıları – Elif Nuray

tutamadık sırrını kuşların, bizi aşk tuttu
inatla güle salacaktık ülkenin bağlarını, üzümü ah tuttu

beklemenin kuyuyla bir ilgisi olmalı/bunca düştüğüm boşuna değil/su içinde bir yarayı besleyip durdum/bir sevinç bulsam bilirim benim değil.

dirensem ve inansam yeniden
inansam sevinmek vardır
bilebilsem bahar oradadır
yine de söyle, bu darlığı kaldır

benim bilmediğim
ama senin bildiğin
bir sebebi var
doğarken giyindiğim
o korkunç mahâretin

adı niçin sabır?

ummak sıkıntısı bana kimden kaldıysa
düşüşüm ondan uzun, yenilgim ondan

Rabbim, ya geleyim sana
ya içimin taşını kaldır

beklemenin kuyuyla bir ilgisi olmalı
bunca düştüğüm boşuna değil
su içinde bir yarayı besleyip durdum
bir sevinç bulsam, bilirim benim değil

durdukça büyüyen bu taşı kim bıraktı, içimde
sormadan taşıdım

zihnimin içinde nalları ters çakılı atlar
ve dibinde kızıl oyuklar saçlarımın

anlamak erken sunulmuş bir zehirdi
içtim

bir çağdan geçiyorum
çehremde izler
siyâhı çok

içimin taşını mı kaldıracaksın, beni iyi tut
iyi tut, çocuk gibidir ellerim

sesini bilmezken, derdini hiç
bahanecek bir kitabı arayıp bulmak sana
incecik bir telaşa koşup
yetişmek gibidir

bu nasıl açıklanacak
ellerim artık toz tutmaz bir bahardır

ummak tütünden beter, bırakırım

dünya safında durdukça, bildim
düştüğün yerde çiçek yok
sustuğun kadar yangın var

beklemek tütünden beterdir, bıraktım

sırtımda ağır uzayan yolun imtihanı

kalbi yarıp
içine yeniden kendini koyan Allah bilir
yalnızlık kelimeden de eskidir

düştün kalbin rahlesinden
kuyu senindir

Bekleyiş artık bekleyecek hiçbir şey olmadığında, hatta bekleyişin sonu dahi olmadığında başlar. Bekleyiş beklediğini bilmez ve beklediğini yıkar.

ummak sıkıntısı bana kimden kaldıysa
düşüşüm ondan uzun, yenilgim ondan

ben bir yanılgıyım

Rabbim, ya geleyim sana
ya içimin taşını kaldır

beklemenin kuyuyla bir ilgisi olmalı
bunca düştüğüm boşuna değil
su içinde bir yarayı besleyip durdum
bir sevinç bulsam , bilirim benim değil

sanki göz kapaklarında bir fezâ oturuyor

durdukça büyüyen bu taşı kim bıraktı

anlamak erken sunulmuş bir zehirdi
içtim
taşlardan oyduğum hayal aynalara bölündü
gözlerimizin başladığı yerde
seksen sekiz güzünden bir is

bir rüyadan geçiyorum
köyler, çeşmeler, uzun oluklar
çerçi gibi ağrımı oradan oraya taşıyorum
sırtımda
izini sürdüğüm tek bir yara var

yüzüne en yakın yerinde yüzümün
sana doğru bir şehir büyümektedir

Beni bir ağaç büyüttü
Seni bir nehir

Bu nasıl açıklanacak?
Ellerim artık toz tutmaz bir bahardır.
Çiçekli şiirler ile denk düşmek kayıp ülkeyken,
Aylardan mayısı göğsüme ilikleyen şüphesiz Hakk’tır.

iyi sakla beni
dilimin altında bana rağmen
diri bir nehir uzanıyor

duvarlar ile kapanmayan hesabım
tanıdık bir intizamla sürülüyor önüme

alnımda günahın ilk izi
oyulmuş bir yara gibi duruyor

dedem, aydınlığım. güneş gören odası evimin

dedemin kesik soluğundan geliyorum
ellerine serilmiş o kuru ovadan

leylâ onmaz kalbimin en içli odası leylâ

Kalbi yarıp
İçine yeniden kendini koyan Allah bilir
Yalnızlık kelimeden de eskidir

Uzun sürmüş bir sancının telaşıdır ellerin

bir çocuk susarsa reddi âlemdir
kar serpiyor Allah içimin sıkıntısına

Tüm mevsimlerin dili hazandır aslında

Gördüm eski bir nehir inciniyordu

Nasıl da dağınık bu gök, bu kuşlar
İnanılacak gibi değildi inandım

Sen o hırkasız, ahraz kırgınlığım

Nasıl oluyor da bu gök hâlâ başıma devrilmiyor

aynı yerden başlayarak
kusursuz bir yıkıma hazırlıyorum kendimi
dua yükseldi , gök alçalmıyor

Taze bir keder örgütledim kendime

Bir sevinç bulsam, bilirim benim değil.

Anlamak erken sunulmuş bir zehirdi
içtim
Taşlardan oyduğum hayal aynalara bölündü.

İzini sürdüğüm tek bir yara var.

Duymadıklarının hepsi dilimde esir
Beni bir ağaç büyüttü, seni bir nehir

Affın büyüklüğünü geçince
Acze sapan bir yol var
Dünya safında durdukça, bildim
Düştüğün yerde çiçek yok
Sustuğun kadar yangın var.

Beklemek tütünden beterdir, bıraktım.

Düştün kalbin rahlesinden
Kuyu senindir.

Dört kızgın taş düştü gökten
Biri kimin?

Tutamadık sırrını kuşların, bizi aşk tuttu.

Sonra beni bir yokuşta unuttular

Gülüşünden vurulmuş bir çocukluk getirdim sana

Sevgilim, iyi haberlerini aldım
Demek kalbine diri bir işgal yürüyor
Gözlerim kovulmuş bir ümidin hayreti
Nasıl oluyor da bu gök hâlâ başıma devrilmiyor.

affın büyüklüğünü geçince
acze sapan bir yol var
dünya safında durdukça, bildim
düştüğün yerde çiçek yok
sustuğun kadar yangın var

beklemek tütünden beterdir, bıraktım

benim bilmediğim
ama senin bildiğin
bir sebebi var
doğarken giyindiğim
o korkunç mahâretin

adı niçin sabır?

tut ki bir ayrılığa başlamışız
sana günah gibi ilk
bana nefes kadar aşina
ilmekleri sık
birer sıra atlaya atlaya

Bekleyiş artık bekleyecek hiçbir şey olmadığında, hatta bekleyişin sonu dahi olmadığında başlar. Bekleyiş beklediğini bilmez ve beklediğini yıkar.

kalbimin putlarını devirdim sandım
kalbimin putları önümde duruyordu

annemin ahşap yorgunluğuydum
içli nefesinde gecikmiş bir bahar
kapılar açıldı sandım, kapılar yakın
sonra beni bir yokuşta unuttular

yeni bir öfkeye başladım
bazen inat, çokça belâ
elbette eski bir telaşı
yazacağım bitene kadar
bitene kadar: gök ve taş ve dua

Dirensem ve inansam yeniden, inansam sevinmek vardır, bilebilsem bahar oradadır, yine de söyle bu darlığı kaldır
benim bilmediğim ama senin bildiğin bir sebebi var doğarken giyindiğim o korkunç maharetin adı ne için sabır.

bekleyiş artık bekleyecek hiçbir şey olmadığında,
Hatta bekleyişin sonu dahi olmadığında başlar.
bekleyiş beklediğini bilmez ve beklediğini yıkar.

Sırtımda ağır uzayan yolun imtihânı

beklemenin kuyuyla bir ilgisi olmalı
bunca düştüğüm boşuna değil
su içinde bir yarayı besleyip durdum
bir sevinç bulsam,bilirim benim değil

anlamak erken sunulmuş bir zehirdi
içtim

anlamak erken sunulmuş bir zehirdi
içtim

yıllar çok dar, yürüdün,geçtin
düğümlerden öğrendim uzak nedir

düştüğün yerde çiçek yok
sustuğun kadar yangın var