Maldoror’un Şarkıları Kitap Alıntıları – Comte de Lautréamont

Yüce Yaratıcının güçlü bir kin gülümsemesiyle bana bağışladığı çirkinliği kimsenin görmesi gerekmez.

Bilmiyorum ve bilmekten de korkuyorum.

bana benzeyen bir insan arıyordum, ama bulamıyordum. bütün köşe bucaklarını arayıp taradım yeryüzünün; boşunaydı direnmem.

önünde sonunda haklarını istemek zorundadır doğa.

Nasıl da mutsuzsunuz!
Nasıl da acı çekiyor olmalısınız!

Bu gelip geçici yaşamdan kurtulunca, sonsuzluk boyu birbirimize karışalım istiyorum

Öyleyse, sen, çekingen ruh, böyle el değmemiş fundalıkların uzak derinliklerine girmeden önce adımlarını ileriye değil geriye at.
İyi dinle sana söylediğimi: Adımlarını geriye at, ileriye değil

doğal olmayan bir durumda yüreğini açmak, iki kez acı verir insana.

en dokunaklı acının sürüp giden çığlıklarını duyuyorum uzaklarda.

ben, tıpkı yol ortasında yapayalnız bir taş gibi..

bir lanet! yerçekimi yasalarına karşı koyabilir mi taş?

..ıssız ocaklarıma davet ediyorum seni, şanlı umut.

“Bir gün,” dedi, “hakkımı teslim edecek insanlar. Söyleyecek başka sözüm yok. Bırak da gideyim, sonsuz acımı derinliklerine gömeyim denizin.

Konuşmuyorduk.
Birbirlerini seven yürekler ne söyleyebilir birbirine?
Hiç.

Ey kurnaz haydut, bağırsaklarına küstahça sakladığın o artan zekâ parçalarını ortaya saçacağım. Dediğimi yaptım, ve, şimdi artık korkmuyorlar senden; gücüne karşı güçle karşı çıkıyorlar. Öldür beni, gözü pekliğimi ödetmek için: Bağrımı açıyorum ve alçakgönüllülükle bekliyorum seni. Haydi ortaya çık, sonsuz cezanın aşağılık gölgesi!.. Abartılan simgelerin tumturaklı gösterisi!

Kabul etmiyorum bu anlaşılmaz çoğulluğu kendi varlığımda. Yalnız olmak istiyorum kendi kanıtımda.

Konuşmuyorduk.
Birbirlerini seven yürekler ne söyleyebilir birbirine?
Hiç.