Kitap Alıntıları olarak daha önce sitemizde sözlerini de paylaştığımız Fernando Pessoa imzalı Huzursuzluğun Kitabı kitap alıntıları sizlerle paylaşıyoruz.
Bırak artık çocuk. Kolay olması gereken şeyler için büyük engeller yaratıyorsun.
Çocukluğumun yitip gitmesi değil ağladığım; çocukluğum da dahil her şeyin yitip gitmesi.
Ne zevk, ne ün, ne iktidar: özgürlük, yalnız özgürlük.
İstemeden varım ve istemeden öleceğim. Olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum.
Sevilmek, gerçekten sevilmek nasıl büyük bir yorgunluktur! Başkasının heyecanlarının yükü haline gelmek nasıl bir yorgunluktur…
Bütün sevdiklerim beni karanlıkta unuttu.
Huzursuzluğun Kitabı Kitap Alıntıları
Bir insanın aklının biraz kıt olduğunu, en iyi, başkalarına zarar vermeden espri yapamamasından anlarsınız.
Anlamak için, kendimi yok ettim. Anlamak, sevmeyi unutmaktır.
Ben kendimi, kendimin bir fikri olmaktan başka türlü asla algılamadım.
Yalnız yaşayamıyorsan, doğuştan kölesin demektir.
Ey Farklı-Kadın, hiç düşündün mü senin bana, benim sana nasıl da görünmez olduğumuzu? Hiç düşündün mü ne kadar cahiliyiz birbirimizin?
Kalp düşünebilseydi, atmaktan vazgeçerdi.
Ruhum hayatımdan yoruldu !
Dünyada yalnızım… İnsanlar bana değmeden geçiyor yanımdan. Etrafımda havadan başka şey yok. Kendimi o kadar tecrit edilmiş hissediyorum ki, üzerimdeki giysiyle aramdaki boşluğu bile algılıyorum…
Yaşamak, başkalarının niyetleri ile örgü örmektir.
Olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum.
Pencerenin kenarına oturmuş, dışarıda var olan evrensel hayat denen hiçliği seyrediyorum.
Ben kendimi, kendimin bir fikri olmaktan başka türlü algılamadım.
Gerçekten de hissettiğim gibi miyim, yoksa sadece öyle olduğumu mu sanıyorum.
Çünkü özgürlük içimde yoksa hiç bir yerde yok demektir.
Çünkü hüzün, hisleri olanların harcıdır.
İçimde canımı yakan, adını bilmediğim bir duygu var.
Hayatta uyuyabilmekten daha büyük zevk tanımıyorum.
Hayata ayak uydurmamızın tek yolu, kendi kendimizle uyumsuz olmak.
Gördüm ki her şey boşmuş, ruhun çektiği acılardan ibaretmiş.
İstemeden varım, istemeden öleceğim.
Gönlümün kaydığı bütün dinginliklerin, ruhumu parçalayan sivri köşeleri var. Bakışlarımı kenetlediğim bütün bakışlar zifiri karanlık çıktı…