Yavuz Ekinci kitaplarından Cennetin Kayıp Toprakları kitap alıntıları sizlerle…
Cennetin Kayıp Toprakları Kitap Alıntıları
Yara! Ben derisi yüzülmüş bir yarayım. Seksen yıldır yüreğimde açılan bu yara bugüne kadar ne iyileşti ne de kabuk bağlayabildi. Bu yara öyle bir yara ki, kabuk bağlayıp iyileşeceğine, her geçen gün biraz daha derinleşip büyüdü. Yara büyüdükçe ben küçüldüm, ben küçüldükçe de yaram büyüdü. Öyle ki upuzun ömrümün sonunda ben bu yaradan ibaret kaldım. Yara! Kapkara bir yara! Bugüne kadar hiç kimseye bu yaramdan bahsedip anlatmadım. O uğursuz geceden beri yaram hep içe doğru derinleşip kanadı. Ama artık ne bu içe doğru kanayan yarayı saklayacak dermanım kaldı ne de onunla mezara gidecek takatim.”
Hasan’ın bu haline bakınca bir erkeğe yalnızlığı ve çaresizliği sadece annesinin ölümünün yaşatabildiğini anladım.
Herkesin bu koca dünyada kendi acısına tutsak olduğunu düşündüm.
öyle ki başkalarına ağlaya ağlaya gözpınarlarım kurudu ve bir de baktım ki kendime ağlayacak zamanım bile kalmamış.
Herkesin bu koca dünya da kendi acısına tutsak olduğunu düşündüm.
Nâr,ıncir,arp, üzüm , dut, cennet hurması
Gözlerim beklemekten ve ağlamaktan yosun tuttu. Bu bir başlangıç mi yoksa son mu?
Şimdi bir cırcırböceği kadar yalnızım.
Kıvırcık saçlı Aram.
Ölen kişi kördür.
Herkesin bu koca dünyada kendi acısına tutsak olduğunu düşündüm.