Bütün Şiirleri Kitap Alıntıları – Nazım Hikmet Ran

kaynıyan suda buzu
nasıl eritirseniz,
işte biz de
birbirimizde
öyle kaybolduk.

Kalbimi bunaltan
Bu dört duvar mı?
Ölümden öteye köy var mı?

Kaynıyan suda buzu nasıl eritirseniz,
İşte biz de birbirimizde öyle kaybolduk.

Bu ne güzel memleket:
yüksek dağlarında kış,
yollarında sonbahar,
deresinde ilkbahar,
altın güneşinde de yazın sıcaklığı var.

Ey, benim iyimser hâllerim,
Çabuk aldanışlarım,
Hep inanışlarım,
Alttan alışlarım,
Hatayı hep kendimde buluşlarım, Değmeyecekleri kafama takışlarım,
Yoktan yere, akıp giden gözyaşlarım, hepinize elveda, artık ben kimsenin hiç kimsesi olmayacağım

Güzel günler göreceğiz çocuklar,
güneşli günler
                     göre-
                          -ceğiz
Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar
ışıklı maviliklere
                         süre-
                               -ceğiz

Ben yanmasam
         sen yanmasan
               biz yanmasak,
               nasıl
                    çıkar
                         karanlıklar
                                 aydınlığa

Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey
Dünyanın en güzel sesinden,
en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil,
şarkı söylemek istiyorum

Her kadın saçmadır sevdiği zaman,
bırak da içimden seveyim seni açığa vurmadan.

Bir tek ülke istiyorum adı “Dünya”
Bir tek ırk istiyorum adı “İnsan”
Bir tek kaynak istiyorum adı “Sevgi”

öfkeden ağlanasıya sersem,
gaddarcasına bedbahtız
fakat asla umutsuz değil.

Denize dönmek istiyorum!
Mavi aynasında suların :
boy verip görünmek istiyorum!
Denize dönmek istiyorum!

Gemiler gider aydın ufuklara gemiler gider!
Gergin beyaz yelkenleri doldurmaz keder.
Elbet ömrüm gemilerde bir gün olsun nöbete yeter.
Ve mademki bir gün ölüm mukadder;
Ben sularda batan bir ışık gibi
sularda sönmek istiyorum!
Denize dönmek istiyorum!
Denize dönmek istiyorum!

İçimde aşık olmak arzusunun tadı var
taze mayhoş
bir yemiş
tadı gibi

Küfretmek istiyorum
Ona bir an sövmesem
Çişi gelmiş çocuk gibi sıkışıyorum.
Neyleyeyim be?
İçimden geliyor bu:
Küfretmek istiyorum

Mamafi insan her zevki tatmalı.
Yaşamak
zevk almak demektir.
Mamafi papelin olacak kardeş.
Aşk meşk, hayat mayat;
her işin başı papelat.
Gel de bunu içerdeki ayılara anlat.

Sevmek mükemmel iş delikanlım,
sev bakalım!
Mademki kafanda yıldızlı bir gece var,
benden izin sana
sev, sevebildiğin kadar

Seninle aynı kitapları okumak istiyorum..

Çiçekli badem ağaçlarını unut.
Değmez,
bu bahiste
geri gelmesi mümkün olmayan hatırlanmamalı.
Islak saçlarını güneşte kurut:
olgun meyvelerin baygınlığıyla pırıldasın
nemli, ağır, kızıltılar
Sevgilim, sevgilim,
mevsim
sonbahar

Ve sana söylemek istediğim en güzel söz :
henüz söylememiş olduğum sözdür.

Ne güzel şey hatrlamak seni,
yazmak sana dair,
hapiste sırtüstü yatıp seni düşünmek :
filanca gün, falanca yerde söylediğin söz,
kendisi değil
edasindaki dünya

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte
yani yürekte.

Meselâ bir barikatta dövüşerek
meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken
meselâ denerken damarlarında bir serumu
ölmek ayıp olur mu?

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

Seversin dünyayı doludizgin
ama o bunun farkında değildir
ayrılmak istemezsin dünyadan
ama o senden ayrılacak
yani sen elmayı seviyorsun diye
elmanın da seni sevmesi şart mı?
Yani Tahiri Zühre sevmeseydi artık
yahut hiç sevmeseydi
Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil..

Bir dakika sonsuzluk doldu taştı gönlümden
Bir dakika bir ömrü kurtarmıştı ölümden.

“Akın var
güneşe akın!
Güneşi zaptedeceğiz
güneşin zaptı yakın!

Düşmesin bizimle yola:
evinde ağlayanların
göz yaşlarını
boynunda ağır bir
zincir
gibi taşıyanlar!
Bıraksın peşimizi
kendi yüreğinin kabuğunda yaşayanlar!”

Birlikte eskimek çok güzel, eksilmedikçe

Beynimin emir defterinde yalnız bir emir var!!!
boş oturmak!!!
Kımıldamadan
kımıldanmaksızın
boş bir fıçı gibi boş oturmak..
Boş…
bomboş…
Ne sevgi, nefret, ne şefkat, ne kin,
hiçbiri….

Aldanıp aldanmamak,
İşte bütün mesele.
Aldanmazsak : varız!
Aldanırsak : yok!

Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne
Allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar oynasınlar türküler söyliyerek yıldızların
arasında.
Dünyayı çocuklara verelim
Kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi.
Hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
çocuklar dünyayı alacak elimizden
ölümsüz ağaçlar dikecekler

Dönüp duran bir çark
Akıp giden bir zaman
Yine, yeniden bir sabah
“Günaydın yaşamak.”

Dönüp duran bir çark,
Akıp giden bir zaman,
Yine, yeniden bir sabah.
Günaydın yaşamak

Sonra aramıza şehirler girecek, hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile, bir araya getiremeyecek. Sonra da belki birimiz öleceğiz, diğerimiz hiç bilmeyecek.

Diyelim ki, ağırr ameliyatlık hastayız ,
yani, beyaz masadan,
bir daha kalkmamak ihtimali de var.
Duymamak mümkün değilse de biraz erken gitmenin kederini
biz yine de güleceğiz anlatılan Bektaşi fıkrasına,
hava yağmurlu mu, diye bakacağız pencereden,
yahut da sabırsızlıkla bekleyeceğiz
en son ajans haberlerini.
Diyelim ki, dövüşülmeye değer bir şeyler için,
diyelim ki, cephedeyiz.
Daha orda ilk hücumda, daha o gün
yüzükoyun kapaklanıp ölmek de mümkün.
Tuhaf bir hınçla bileceğiz bunu,
fakat yine de çıldırasıya merak edeceğiz
belki yıllarca sürecek olan savaşın sonunu.
Diyelim ki hapisteyiz,
yaşımız da elliye yakın,
daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının
Yine de dışarıyla birlikte yaşayacağız,
insanları, hayvanları , kavgası ve rüzgarıyla
yani, duvarın ardındaki dışarıyla.
Yani, nasıl ve nerede olursak olalım
hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak
1948

Yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
bir sincap gibi mesela,
yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
yani bütün işin gücün yaşamak olacak.
Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleğinle bir laboratuvarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel en gerçek şeyin
Yaşamak olduğunu bildiğin halde.
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
Yaşamak yanı ağır bastığından.
1947

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte
yani yürekte.
Meselâ bir barikatta dövüşerek
Meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken
Meselâ denerken damarlarında bir serumu
ölmek ayıp olur mu?

Sevmek mükemmel iş delikanlım,
sev bakalım!
Mademki kafanda yıldızlı bir gece var,
benden izin sana
sev, sevebildiğin kadar

Ütülü pantolona idam hükmü kim verdi?
Tosunlar,

birdenbire beş adım sagında onu gördü.
Paşalar onun arkasındaydılar.
O, saatı sordu.
Paşalar: Üç, dediler.
Sarışın bir kurda benziyordu.
Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı.
Yürüdü uçurumun başına kadar,
eğildi, durdu.
Bıraksalar
ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak
ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak
Kocatepe’den Afyon ovasına atlıyacaktı.

Bence sen de şimdi herkes gibisin..

Sen sabahlar ve şafaklar kadar güzelsin
sen ülkemin yaz geceleri gibisin
saadetten haber getiren atlı kapını çaldığında
beni unutma

Fasulya gibi yaşıyorum son zamanlarda
kuru fasulya gibi
kuru fasulyanın pilakisi yapılır
benden o da yapılmaz.

Bursada havlucu Recebe,
Karabük fabrikasında tesviyeci Hasana düşman,
fakir-köylü Hatçe kadına,
Irgat Süleymana düşman,
sana düşman, bana düşman,
düşünen insana düşman,
vatan ki bu insanların evidir,
sevgilim, onlar vatana düşman

Onlar ümidin düşmanıdır, sevgilim,
akar suyun,
meyve çağında ağacın,
serpilip gelişen hayatın düşmanı.
Çünkü ölüm vurdu damgasını alınlarına :
– çürüyen dil, dökülen et -,
bir daha geri dönmemek üzre yıkılıp gidecekler.
Ve elbette ki, sevgilim, elbet,
dolaşacaktır elini kolunu sallaya sallaya,
dolaşacaktır en şanlı elbisesiyle : işçi tulumuyla
bu güzelim memlekette hürriyet

Kimi insan otların kimi insan balıkların
çeşidini bilir
ben ayrılıkların
Kimi insan ezbere sayar yıldızların adını
ben hasretlerin

Ve kadınlar,
bizim kadınlarımız :
korkunç ve mübarek elleri,
ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yarimiz
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri
öküzümüzden sonra gelen

Öyle günlerde yaşıyoruz ki
ben bir iş yapabildim diyebilmek için:
hep alnının ortasında duyacaksın ölümü.

Dışarda yağmur . . .
Mektepten istifa ettim.
Cepheye gidiyorum ihtiyat zabitliğiyle.
Çocuklarımıza Türkçe okutmak,
öğretmek, sevdirmek onlara
dünyanın en diri, en taze dillerinden birini,
kendi dillerini,
güzel şey,
büyük şey.
Fakat bu dilin insanları için çakmak çalmak cephede
daha büyük
daha güzel.

İnsanların türküleri kendilerinden güzel,
kendilerinden umutlu,
kendilerinden kederli,
daha uzun ömürlü kendilerinden.
Sevdim insanlardan çok türkülerini
İnsansız yaşayabildim
türküsüz hiçbir zaman.
Hiçbir zaman beni aldatmadı türküler de.

Her kadın saçmadır sevdiği zaman,
bırak da içimden seveyim seni
açığa vurmadan.

Sözlerden ürkme! İki kelimenin yan yana gelişi seni korkutmasın.

Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey
Dünyanın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil
Şarkı söylemek istiyorum…

Yüz yıl oldu yüzünü görmeyeli,
belini sarmayalı,
gözünün içinde durmayalı,
aklının aydınlığına sorular sormayalı,
dokunmayalı sıcaklığına karnının.

Demiştim sana hatırlarsan:
Önemli olan ‘zamana bırakmak’ değil,
‘ zamanla bırakmamak’ tır..
Şimdi bana, geçen o zamanın
Unutulmaz sancısı kalır

İnanmıyorum bir kış günü dünyaya geldiğine.
Sen mutlaka baharda doğmuş olmalısın,
toprak uyanırken.

Her kadın saçmadır sevdiği zaman,
bırak da içimden seveyim seni
açığa vurmadan.

. . . Biz şuurlu Rus proleterleri milli şuur duygusuna yabancı
mıyız? Elbette hayır! Biz dilimizi ve yurdumuzu severiz,
onun emekçi kütlelerini (yani nüfusunun 9/10’unu) şuurlu bir
demokrat ve sosyalist yaşayışına yükselebilmek için herkesten
çok çalışan biziz. Çar cellatlarının, asılzadelerin ve kapitalistlerin
bizim güzel yurdumuzu nasıl ezdiklerini, onu nasıl sefil
kıldıklarını görmek herkesten çok bize ıstırap verir. Ve bu zulümlere
bizim muhitimizde, Rusların muhitinde de karşı konulmuş
olması; bu muhitin Radişçev’i, Dekabristleri, 70 senelerinin
inkılapçılarını ortaya çıkarmış bulunması; Rus amelesinin
1 905 senesinde muazzam bir kitle fırkası yaratması; aynı
zamanda Rus mujiğinin demokratlaşarak büyük toprak sahiplerini
ve papazları defetmeğe başlaması bizim göğsümüzü kabartır
. . .

Yeniden yaşamaya başlayacağım,
İnsanları unutup
Tekrar tanıyacağım yeniden..

Sonra aramıza şehirler girecek, hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek. Sonra belki birimiz öleceğiz, diğerimiz hiç bilmeyecek

Dertlerimi aklında tutma unut.
Beni unutma.

Oysa beni seviyorsun,
Ama bunun farkında değilsin.

Hiçbir şey gidermez iç sıkıntımı
memleketimin şarkıları ve tütünü gibi.

Gülüm, iki gözümün bebeği
ölmekten korkmuyorum,
ölmek arıma gidiyor,
onuruma yediremiyorum ölmeyi.

Aya gidilecek
daha da ötelere,
teleskopların bile görmediği yere.
Ama bizim dünyada ne zaman kimse aç
kalmayacak,
korkmayacak kimse kimseden,
emretmeyecek kimse kimseye,
yermeyecek kimse kimseyi,
umudunu çalmayacak kimse kimsenin?

Bu çarpan yürek kimin.
Sesleri soluklarımızın üstünde küt küt atan
Senin mi, şehrin mi, akşamın mı yoksa benimkisi mi?

İşin en aşağılık tarafı şu ki yavrum, galiba yalnızlığa alışıyorum.