Bir Tereddüdün Romanı Kitap Alıntıları – Peyami Safa

Zavallı hançer, dedi. Sen de ben de bir kalbe giremedik.

Hayattan aldığımız her zevki ona muadil bir ıstırapla ödediğimizi bildiğim için, hiçbir şeyden yüzde yüz saadet ümit etmiyor ve yüzde yüz felaketten korkmuyordum.

Kitap okumak bir sanattır; belki de yazmak kadar güç bir sanat.

Bence kitap demek bir defa okunmak için yazılan şey değildir. Bazı tanıdıklarım haftada üç dört tane okuyorlar. Onlara hayret ediyorum. Kitap. Nasıl diyeyim… İçinde yaşadığımız ev gibi olmalı, vatan gibi olmalı, ona alışmalıyız, bağlanmalıyız, köşesini bucağını gayet iyi tanımalıyız, her noktasına hatıralarımız karışmalı.

Bir insanı tamamıyla tanımak için bazen asırlar bile yetişmez; kâfi derecede tanımak için bazen bir an bile yetişir.

Bazen dehşetli cesurum, fakat bazen de uzak bir ayak sesinde facialar gizlendiğini zannedecek kadar, her şeyden korkuyorum…

Gecenin sükûtundan umulmayacak sesler icat ediyorum.

Bir tesbihin taneleri gibi havaya dizili ışıklar, ben sendeledikçe sallanıyor.

Yaşamak, yaralamak ve yaralanmaktır; fakat insanca…

Kendimizi kaybetmiştik, sen ikimizi de buldun.

Hepimiz kahkahalarımızı gözyaşlarımızla ödüyoruz ve bu hususta bir dilenci bir milyarderden farksızdır.

Varlığıma bir mâna vermediğim zamanlar çıldırıyorum. Kendimi bazen taşıyamayacak kadar mânasız buluyorum.

Bir kalbe gireceğim! Ve bu, senin kalbin.

Bir roman kahramanı, her şeyden evvel, kendisiyle beraber yaşanacak sevimli bir arkadaş olmalıdır.

Gözümün önünde bir insan dağılıyor.

Madem ki hiç bir anın ötekine benzemediğini ve tarihin tekerrür etmediğini öğrendik, yarını tahmin etmeye niçin cürret ediyoruz?..

İnsan, çektiği ıstırap nispetinde zevk duyar: Ne kadar acıkırsa yemekten, ne kadar yorulursa dinlenmekten, ne kadar ararsa bulmaktan o derece zevk alır.

Alâkalarımızın yüz bin şekline isim bulamıyoruz ve “sevmek” deyip çıkıyoruz. Onun için ne kadar suistimale uğruyor bu kelime.

Öyle bir kitap arıyorum ki bütün hayatımda bıkmadan hep onu okuyayım.