Bir Kadın Bir Ses Kitap Alıntıları – Doğan Cüceloğlu

Daha bebekken
Henüz emeklerken başlıyor işe
Cıss, cıss elin yanar
Bırakta yansın eli bir defa
Ne çıkar bir kere yanmaktan
İyidir ömür boyu yanmaktan
Yanmayacaktır bir daha
İnsanın aklı var
Bırakın, bırakın da yol alsın kendisi
Yanlışlar da yapsın
Eli de yansın
Deneye deneye
Bulacaktır doğru yolu mutlaka

Ölüm acıların en acısı
Ölüm denilen yokluk var ya
Acılardan beter acı
Ölüm yok oluşun
Bitişin adı.

Bir yolun yorgun yolcusunun
yürüyorum
yürüyeceğini
ve yolun sonunda
yol da biter yolcu da

Uçurum kenarlarını kendine mesken etmiş bir çocuk var içimde.

Yoksam ben
Varmışım gibi
Canlıymışım gibi
Neden acıyor yüreğim
Yaş akıtıyor gözlerim.

Önce ondan hoşlanmaktan korktum sonra ona aşık olmaktan korktum şimdi ise onu kaybetmekten korkuyorum.

Yasalar önünde eşitiz, tüm insanlar eşit ama evlere girmiyor o yasalar.

Ölüm böyle mi olur?
Zamansız ölünür mü?
Yoksa her ölen zamansız mı ölür?

Yalnız da olsa bir ağaç
sayısız meyve verir.

Hep okusam, okuyor olsam
Tek başıma
Başımın çaresine baksam.

İnsan hayatında bilmediği, görmediği şeyi verebilir mi?

Bekledikçe yoruluyor insan.

komşun seni var sever , kocan seni sağ sever .

Aslında yalnız da değilim . Binlerce kadın vardı hiçleştirilmiş ; onları da düşündüm , onlar için de sızladı yüreğim.

Ama ben hiç akıllanmadım Yok sayılmışlığın farkında bir deliyim hâlâ

Komşun seni var sever ,kocan seni sağ sever.

Böyle yaralı, savaşın ortasında kalacağımı nereden bilebilirdim ki..

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Kitap okumak suç !
Onun dışında suç yok zaten !

Kadınlarına insanca, onurlu ve özgür, adil bir yaşam sunamayan toplumlar insanların hiç yere öldüğü savaşlar ve haksızlıklarla dolu bir geleceğin tohumlarını atarlar.

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Bir ben varım dopdolu. Gör lütfen; ruhum, bilincim, yüreğim var Ruhumu, bilincimi, yüreğimi görmezden gelme, parçalama beni! Lütfen bütünlüğümle kabul et beni. Beni bütün olarak gör mediğinde dayanılmaz acılar çektiğimi anla

Saklanan güzel günler
Aramaktan yoruldum
Ben bu oyunu bozuyorum
Biraz da gel
Sen beni ara

Bazen yalnız da olsa ağaç
Kök salar toprağa
Boy verir göğe doğru
Yaprak açar, çiçek açar
Güneşe doğru
Yalnız da olsa bir ağaç
Sayısız meyve verir
Kardan
Kıştan, borandan sonra bile

Sözün kısası dostlar
Ben yaşıyor oldukça
Bir umut biter
Binlerce umut doğar
Her gün güneş yeniden doğar
Her yeni gün
İnsan yeniden doğar

Yine de
Bitmedi umut bende
Umudum olmasa
Yaşar mıydım bu kadar
Gözyaşlarımı silip Gülümser miydim hiç

‘Haklarına sahip oldukça
Vardır insan’
Karıştı kafam iyice
Var mıyım? Yok muyum?

Korkusuzca yürüyebilmek
Ulaşmak istediğin yere
İnsan hakları da geçmez mi
Zavallı insanların yanından
Taraf mı tutar?
Seçilmişlere mi ait o da?

Binlerce kadın vardı hiçleştirilmiş; onları da düşündüm, onlar için de sızladı yüreğim. Nasıl olur da insanın bilinci, yüreği, ruhu sökülüp ayrılırdı bedeninden? Ve zorbaca el konulurdu içi boşaltılmış kovan gibi. Sadece gölge gibi yaşar mı insan? Sadece nefes alıp vermek yaşamak mıdır?

Bu yolun yorgun yolcusuyum
Yürüyorum
Yürüyeceğim
Ve yolun sonunda
Yol da biter yolcu da

“Tereddüt ettiğin zaman duygularını dinle ,duygularının saflığından emin olduğun zaman o yönde yürü! “

Yaşamımda ben şunu iyi öğrendim; insan yaptıklarının bedelini mutlaka öder.

Özledim
Çok özledim
Anamı babamı özler gibi
Çocukluk yıllarımı
Dertsiz günlerimi özledim

kadınlarına insanca, onurlu ve özgür, adil bir yaşam sunamayan toplumlar insanların hiç yere öldüğü savaşlar ve haksızlıklarla dolu bir geleceğin tohumlarını atarlar

insanın önemsenmemesi kadar acı bir şey yok

yetişkin çocuk kadının bir özelliği de mutsuz ve bunalımlı bir aile ortamını, çocuklarının hatırı için devam ettirmesidir

ben yaşıyor oldukça
bir umut biter
binlerce umut doğar
her gün güneş yeniden doğar
her yeni gün
insan yeniden doğar

kimseden kimseye fayda yok, beni, ben yaşatmak zorundayım

aslında kimseden bir şey istediğim yoktu. ben sadece el konulan değerlerimi, özgür ruhumu geri almak istiyordum; hiçbir bedeli olmayan, yücelerden yüce ruhumu

insana insanca davranmak bir insanlık borcu diye düşünüyorum

Ben büyüdükçe büyüdü mutsuzluğum
Işık çoğaldıkça
Aydınlandıkça dünya
Göründü tüm gerçekler
Ben büyüdükçe
Büyüdü isteklerim
SANİYE DEMİRCİ

işte bu yüzden
ben küçükken mutluymuşum,
ben büyüdükçe büyümüş mutsuzluğum

bu ülkede kadın olmak, dört duvarlı damda mahkûm olmaktı; baskı altında olmaktı ve namus uğrunaydı bu mahkûmiyet

hiçbir zaman varolamadan, bir insan olduğunu ve sadece bunun için bile değerli olduğunu hissedemeden ölüp gitmek Türkiyeli Kadın ın kaderi miydi?

“Çünkü ben yalnızca bir obje değilim! Bir ben varım dopdolu. Gör lütfen; ruhum,bilincim,yüreğim var. Ruhumu, bilincimi, yüreğimi görmezden gelme!”

Savaşının nedeni ve adı belliydi; kadın olarak onurlu ve mutlu bir yaşam.

Bedenimi tutsak ettiler sadece
Özgür ruhuma yetmedi güçleri

“Bizim kendimizin; kadın ve erkeğin insan insana, özgürce, onurlu yaşayabileceği adil bir toplum hayatının temel değerlerini keşfetmemiz ve bu değerler üzerine yaşam felsefemizi oluşturmamız gerekiyor.”

“Maalesef bazı kadınlarda da paraya, pula, servete, lüks bir yaşama kendiliğinden bir teslimiyet var. Bence bunun adı “kendinden vazgeçmekti.”

“Onurlu, kendine saygısı olan güçlü kadını çekici bulur; onu elde etmek için her türlü numarayı yapar. Kendilerine bağladıktan sonra ise onun onurunu, kendine saygısını ve gücünü yok etmek için çabalar.”

Bu ülkede kadın olmak, dört duvarlı damda mahkum olmaktı; baskı altında olmaktı Ve namus uğrunaydı bu mahkumiyet.

0-5 yaş arasında insanın temel varoluşu büyük ölçüde yapılanıyor. Bu anlamda bir insanın ruhsal anavatanı çocukluğudur. Ve anne, çocuğunun yalnız öğrendiği dilin değil, psikolojik vatanının da anasıdır.

Kitap okumak suç. Onun dışında da suç yok zaten.

“Kimseden kimseye fayda yok, beni, ben yaşatmak zorundayım.”

Tereddüt ettiğin zaman duygularını dinle, duygularının saflığından emin olduğun zaman o yönde yürü!

Mutluydum ben küçükken / Ben büyüdükçe büyüdü mutsuzluğum

“İnsana insanca davranmak bir insanlık borcu diye düşünüyorum.”

Çünkü ben cinsel organ değilim! Bir ben varım dopdolu. Gör lütfen; ruhum, bilincim, yüreğim var Ruhumu, bilincimi, yüreğimi görmezden gelme, parçalama beni! Lütfen bütünlüğümle kabul et beni. Beni bütün olarak görmediğinde dayanılmaz acılar çektiğimi anla

İyi şeyler olacak bir gün, güzel olacak, kazanacağız bugünü ve yarınları

Kalkıp yürüyorum ben de
Dikenli yollarda
Dikenlere aldırmadan

Yaşar Kemal
Yazar İnce Mehmed’i
O beni bilmez
Ben onu bilirim
Komşu köydenmiş dediler
Bir daha unutmadım
Bir koca yazar

Ben büyüdükçe
Büyüdü mutsuzluğum

..bazen kaybolup gidiyoruz ailemizin kalabalığında

Gönül işin bittikten sonra aşın da senin olsun, ekmeğin de,

Zaman başkalaştı
İnsanlar yabancılaştı
Bayramlar sahteleşti
Dostluklar bozuldu

Bu ülkede kadın olmak, dört duvarlı damda mahkûm olmaktı; baskı altında olmaktı Ve namus uğrunaydı bu mahkûmiyet.

Binlerce kadın vardı hiçleştirilmiş; onları da düşündüm, onlar için de sızladı yüreğim. Nasıl olur da insanın bilinci, yüreği, ruhu sökülüp ayrılırdı bedeninden? Ve zorbaca el konulurdu içi boşaltılmış kovan gibi. Sadece gölge gibi yaşar mı insan? Sadece nefes alıp vermek yaşamak mıdır

Köle miyim ben
Alır da giderim başımı
Giderim bu diyarlardan

İyi şeyler olacak bir gün, güzel olacak, kazanacağız bugünü ve yarınları ..

Bu ülkede kadın olmak, dört duvarlı damda mahkum olmaktı; baskı altında olmaktı
Ve namus uğrunaydı bu mahkumiyet.

Bu ülkede kadın olmak dört duvarlı damda mahkûm olmaktı; baskı altında Ve namus uğrunaydı bu mahkûmiyet.

İnsanın önemsenmemesi kadar acı bir şey yok.

Toprağa attım sevgi tohumlarını
Tohumlar filizlendi
Yemyeşil boy verdi, rengârenk çiçek açtı
Toprak anladı beni!
Sevgi tohumları
Sevgi çiçekleri açtılar
Cömertçe toprağı donattılar

Jean Paul Sartre Kendi yaşamınızı inşa etmenin ötesinde yaşamın başka amacı yoktur. der

Uçurum kenarlarını kendine mesken etmiş bir çocuk var içimde’