Yaz Tarifesi Kitap Alıntıları – Onur Caymaz

En çok zengin kafiye yoksuldur harften…

Çift sayı çıkmıyor tek sayıların çarpımından bile
Nasıl çiçeklenir seni örten yorgan
Üstelik örttüğü sadece teninse…

Gemilerde karanlığı ezber eden akşamdır çocuklar
Senin o karanlıktan birkaç yıl alacağın var.

Ve sen de öğren, kışa doğru kesilince topraktan su
Ötekiler yaşasın diye döker kendini yapraklar…

Bir şeyi bitirip yeniden başlamak güzel…

yani kırılmış akvaryum kırmızı balığını özlerken
yorgundur yelkovanı bir meydan saatinin

ve sen de öğren, kışa doğru kesilince topraktan su
ötekiler yaşasın diye döker kendini yapraklar

uzun bir romanmış hayat, öyle dediler
hani şu ciltlerce yazılmış büyük klasiklerden
yeniden okumak gerekir her cümleyi
değişik şeyler anlaşılır bazen
aynı sözcüklerden

sonunda böyle oluyormuş, insan hep yaralı
bir ses buluyor ve yaşıyor işte
ölülerinden ayrı, ölenlerle birlikte

ölüp gidiyor herkes yaşarken

her şeyin bir ruhu var görebilirsen

cesaret istiyor korkuya alışmak ve
tek başına hiçbir işe yaramıyor yalnız olmak

şiirlerde durur o,
aslında yok…

derinden çalar şarkım

sen çoktan bir bahar sabahıydın
hiç uyanmadığım

Gülüşünde açık bir sayfa usulca ürperiyor…

oysa sen çoktan bir aşk şiiriydin
henüz yazmadığım

anı hoş tut garibindir efendim işte biz gittik
gönül derler ser-i kuyunda bir divanemiz kaldı

her şeydir bir insanın suskunluğu
sesi içindeki gürültüden küçükse

sevinçli bir şeyle hüzünlü bir şey arasında
fark yok
hak edilmeden yaşanıyorsa

yanmış pencerelerden özgür manzaralar kalır geriye

bitmiş bir şeyle başlamamış arasında fark yok

ne diyeyim ki; bu aşk, bu hüzün, bu keder

ayrılık yazıyorum şimdi durup dururken
o da ölülere benzer, yani yaşamaz
öylece tanımlar varlığını yoklukla

ben tüm otobüs duraklarında seni çok seviyorum

bütün güneşler birlikte geliyor yüzümüze
sesimize akıyor bütün sular

değişmiyor ki hiçbir şey zaman geçiyor sadece

her şeyin bir ruhu var görebilirsen

ve tek başına hiçbir işe yaramıyor yalnız olmak

bir bağ bıçağım vardı da sanki kendime kıydım…

sana geliyorum sadece sana’’
demişsin Asaf,
bununla başlamıştım ben aşka

kedileri biraz seviyorum, defterleri saklarım,
çay ile ayçöreği, zeytinle simit
ve kimsesiz…

biliyorsun ah Erhan
en çok zengin kafiye yoksuldur harften

bir kardır aslında, dizelere yağar Ahmet Erhan
biraz Ankara ayazıdır, biraz çiçekli erik dalı

gözlerinde Ankara başkent olurken
işgal ediliyor dudaklarında Istanbul
Yeni direnişler örgütlüyor ellerim

sen vapurdan indiğinde
ürperiyor ayaklarının altındaki parçası şehrin

gemilerde karanlığı ezber eden aksamdır çocuklar
senin o karanlıktan birkaç yıl alacağın var

küçücük ricamdir:
ne olur bir on gün daha elim elimde kal

elimi alnıma koyuyorum, söz gelimi bir kır kahvesinde
bir kadına bakıyorum, boynuna bahar gelmiş
donuyor ama içimdeki sinema perdesi

seslerden vapurlar geçiyor dudaklar iskelesine

çekilirken ateşe verdiği şehirlerde
yanan yerlerimin yangını ne çok sevdiğini bilse

ahh sadece bunu, bir bilse!

sevgilim seni düşününce duramıyorum
yeni bir isim buluyorum her şeye

sen çoktan mezun olmuşsun
ben bütünlemeye kalmışım yeşil küpelerinden

elektrik tellerini keman eyleyip
düşüyor güzden kalan son yaprakta

kırık tırnaklarının pembe ojelerinden
gemiler kalkıyor kim bilir nereye

sana anlatmak istediğim şeyler var ama uzak

yeniden bir yolculuğa çıkıyorum Özlem
Cemal Süreya’ yi tekrar okumaya başladım
bir şeyi bitirip yeniden başlamak güzel

eski bir gülüşün vardır, kedilerin sevdiği

orada bir şeye gülüyordun, gülüşünden öpüyordum…

gözlerinde Ankara başkent olurken
işgal ediliyor dudaklarında İstanbul
yeni direnişler örgütlüyor ellerim

demiş ya Asaf
"hiçbir şey bırakma yarına"
bir gün öleceğim
mavi bir hırka olacak üzerimde
cenazeme çiçeksizler gelsin
geçkin kızlar, aşık emekliler
ömür yırtığı muhasebeciler gelsin
otobüs şoförleri
yıldız yağdıracağım üstlerine"

mutluluk, her şeyin yanından geçiyordu."

kurşun askerler ölüyor meydan savaşlarında
hem sen, hem ben …
çekilip gidiyor bir tanrı kendi göğünden"

sonunda böyle oluyormuş, insan hep yaralı
bir ses buluyor ve yaşıyor işte
ölülerinden ayrı, ölenlerle birlikte."

cesaret istiyor korkuya alışmak ve
tek başına hiçbir işe yaramıyor yalnız olmak."

Cemal Süreya’yı tekrar okumaya başladım
bir şeyi bitirip yeniden başlamak güzel."

Akşam diyordun, işte oluyordu bir şiirde
Trenler gidiyordu hep gönül gurbetine

Ah ne kadarda ıssızdır aşksız yazılmış cümleler

Aşk bir masaldır yağmurla söylenir.

orada bir şeye gülüyordun, gülüşünden öpüyordum…"

umut her zaman yol bulur, denir."

kaybettiğim beni bulmaya çalışırken
kalbimi yaktım

içimden kuşlar gökyüzüne…"

uzun bir zamanmış hayat öyle dediler."

ne yapalım, hepsini bağışladım, kendimi de…"

bir bağ bıçağım vardı da sanki kendime kıydım…"

sonunda böyle oluyormuş, insan hep yaralı."

sevgilim seni düşününce duramıyorum
yeni bir isim buluyorum her şeye."

Uzun zaman oldu, bir bardak sudan sevinçler
Tabldot yemek fişlerinden umutlar
Minibüslerin gece ışıklarından aydınlıklar çıkarmadım."

Ve sen de öğren, kışa doğru kesilince topraktan su
Ötekiler yaşasın diye döker kendini yapraklar

uzun bir romanmış hayat, öyle dediler
hani şu ciltlerce yazılmış büyük klasiklerden
yeniden okumak gerekir her cümleyi
değişik şeyler anlaşılır bazen
aynı sözcüklerden
…

ne romandı anımsamıyorum
uzun bir zamanmış hayat öyle dediler

tokaların
ceplerimde dolanıyorum günlerdir
gözümde yıldızlardan gözyaşları
korkunç bir şeyle güzel şey arasında fark yok
ikisi de aynı şey S
sana en son ne zaman
kalpten bir şeker aldılar
öğretmenlerin ölür mü dersi dinlemediğinde

Şimdi bir kitabı verdik matbaaya
Başka kitaplar başladı yeniden
Üç gün oldu, düş gibiymiş zaman, iyiyim
Biliyorum bir ağaç aslı gibidir, benzemez hüzne
Bir dal, asılı kalır da sessizliğe ölmez kimse
Bir pencere Aslı gibidir yani, açılır uzak iskeleye
Yakın dursan biraz daha, kendini, hayatı sevdirsen
Üç gün geçti, üç yıl geçti sanki içimden

Gemilerde karanlığı ezber eden akşamdır çocuklar
Senin o karanlıktan birkaç yıl alacağın var