Yarım Yüzyıldan Şiirler Kitap Alıntıları – Ataol Behramoğlu

Hem var gibiyim, hem yok gibi..

Sevincin ürünüdür insan, nefretin degil !

Acılar da sevinçler gibi olgunlaştırır insanı

Bir gün çıkıp gideceğim
Evleri, hüzünleri bırakarak

Her şey nasıl ölebilir,
Nasıl unutulur insan

Sevgilim! Sevgilim!
Kanayan yerim benim

Kalbim!
Sen yoksun.
Sen tökezleyen bir şarkısın
Köpüre köpüre akan
Acıyla ve hüzünle beslenen
Bir ırmaksın

Yüzüme bakmayın öyle gülesim geliyor
Bir ayna olsa da aptallığınızı görseniz.

Bu sabah mutluluğa aç pencereni
Bir güzel arın dünkü kederinden

Biraz umutsuzum, biraz yorgun işte..

Seni düşündüğüm zaman
İçimde bir çocuk bahçesinin kapıları açılıyor
Dünyanın bütün çocukları doluyor içeri

Seni düşündüğüm zaman
İlkbahar gibi bir şey oluyor
Anlatılmaz bir sevinç kaplıyor her şeyi

Seni düşündüğüm zaman
Bir bulut oluyorum
Uçmaktan başka bir şey bilmeyen.

Seni sevmek bir yağmur ansızın
Akşamüstleri yorgun caddelere

Ah biliyorum güç gelecek sizlere
Ama artık gitmek geliyor içimden
Bir sabah masmavi bir bulutun peşinden
Dönüşü olmayan yerlere.

“Yaşamak görevdir bu yangın yerinde
Yaşamak, insan kalarak”

Sevgilim on sekizinde bir kız, yürüyoruz bulvarda, sandviç
yiyoruz, dünyadan konuşuyoruz
Çiçekler açıyor durmadan, savaşlar oluyor, her şey nasıl
bitebilir bir bombayla, nasıl kazanabilir o kirli adamlar
Uzun uzun düşünüyor, sularla yıkıyorum yüzümü, temiz
bir gömlek giyiyorum
Bitecek bir gün bu zulüm, bitecek bu han-ı yağma
Ama yorgunum şimdi, çok sigara içiyorum, sırtımda kirli
bir pardesü

Seni sevmek bir yağmur ansızın
Akşamüstleri yorgun caddelere