Yalnızlık Kitap Alıntıları – Natalio Grueso

Lanet olsun, konuşmak neden bedava bilmiyorum, insanların ağzından ne çok kötülük ve saçmalık akıyor.

Sığ sözlere öyle alışılmış ki zihinleri azıcık harekete geçiren bir düşünce kabalık gibi görünüyor.

“Belki de bizim zamanımızın en büyük kötülüğü de budur, herkes her şeyi yargılamaya hakkı olduğunu, olayları hiç bilmeden fikir beyan edebileceğini zanneder; tıpkı küstah bir denizcinin altında ne olduğunu bilmeden buzdağını küçümsemesi gibi.”

“Bilmem, bir tuhafım, fazla ciddiye alma sen ama sanki bugün yaşamak gelmiyor içimden.”

Ve sevgi böylesine cömert olduğunda daima aynı yere götürür insanı, yalnızlığın kurak topraklarına.

Tekrar karşılaşacağımıza inanmasam , biz ayrılırken gelirdi ölüm

Hiç kimse benim kadar iyi bilemez yalnızlığı. Hiç kimse. Ne uzun kış gecelerinde yatakta yanında bir çift soğuk ayak bulunmasının ne demek olduğunu hiç bilmeyenler. Ne saçlarını sabunlayan şefkatli parmakları hiç tanımamış olanlar. Ne parkta kimsenin oynamak istemediği şişman çocuk. Ne yazın kız arkadaşı olmadığından köy kütüphanesindeki de bütün kitapları okumuş sivilceli, gözlüklü ergen. Hiç kimse bilemez..”

Lütfen, burada kal.
Beni sakın bırakma.
Asla.

Yalnızlık, özünü asla kaybetmese de iyi dostlarla çok daha çekilebilir hale gelir.

Bir de tanışılan dostlar için duyulan mutluluk ile hayatlarımızda bir şey bittiğinde, bir bölüm kapandığında hep içimizi saran o kaçınılmaz melankoli.

Vedalar daima tuhaf anlardır. O anlarda yaşananlara, bir daha tekrarlanmayacak olana duyulan özlem; o belirsiz gelecek, o andan itibaren ortaya çıkacak yeni plan ve maceralar için duyulan heyecan aynı noktada birleşir.

Kalplerinde birazcık çocuk ruhu, birazcık hayal ve aşk kalsaydı belki yakalayabilirlerdi. Ama kalpleri kurumuştu, bomboştu içleri. Düş kurma yeteneklerini yitirmişlerdi.

Ve sevgi böylesine cömert olduğunda daima aynı yere götürür insanı, yalnızlığın kurak topraklarına.