Yağmur Kitap Alıntıları – Nurullah Genç

Uzaklardan kahkaha, haydi gül, kendine gül
Kalbine girdi cüzzam; çürü çürü ve dökül
Yerler ağzını açmış, bekliyor yutmak için
Neden çırpınıyorsun ruhu avutmak için
Bırak, dursun yerinde, açtığın pencereler
Bırak, dönsün ortada, haramiler, cüceler
Susarım; urganları koparılmış, dilimin
Toprakta şekillenen hercai sevgilimin
Saçlarına bakarken adımı unuturum
.
.

Bilmem neyi aradım bir ömür kışlarında
Binbir gece yürüdüm hangi muamma için

Ben kalbimi dağların derdiyle paylaşırım

Tende zerre olsan da, canda cihânsın güzel

Öfkeye karşı sükûn, kahra ziyânsın güzel

Sen yokken, ne ay vardı göğümde, ne yıldızlar

Yıkıldı yolunu bekleyen şehir
Şimdi gelsen de bir, gelmesen de bir

Ölüm seni sevmektir bir cellâdın elinde
Bilmem hangi yürekte böyle sultandı ölüm

Çoğaldıkça çoğalan bir sevda ülkesinde
Ellerime dokundun; sana inandı ölüm

Gittin de, intihara gömüldü çehreleri
Kaybolan yüzlerini bul bile diyemedim

İstanbul bilmeli ki,
Sahillerine mehtabı taşıyan senin bakışlarındır
İstanbul bilmeli ki, limanlardan gemiler
Önce senin yüreğine açılır

Aşk cefa ülkesinde umudun rüyasıdır

Ara sıra annem beni
Gözünün yaşıyla yıkar

Ebedî aşk hangi mum alevinde saklıdır

Kar yağar toprağıma; yaz olur, kalbim üşür

.
Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında
Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu
.

Gittin; kirpiklerimde çürüdü papatyalar

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Yıkıldı yolunu bekleyen şehir
Şimdi gelsen de bir, gelmesen de bir

Hasretin alev alev içime bir an düştü,
Değişti hayal köşküm, gözümde viran düştü,
Sonsuzluk çiçeklerle donandı yüreğimde,
Yağmalanmış ruhuma yeni bir devran düştü.

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Bileydim layık olmadığını
Yürür müydüm yollarında

Tut ki bir ben değilim
Annem, babam, o meczup kardeşimle
Karanlığı döşek yapıp
Gökleri yorgan diye çekiyorum üstüme
Tut ki yoksulluğun müptelasıyım.

Martılar en temiz yalnızlığıdır
Kirlenen denizimin

Her çiçeğe bakmıyorsun kalbim
Hep susuzluk değildir taşıdığım
Ayaklarım yanıltmasın
Yeminliyim, giremem her kapıdan

İtiraf ediyorum
Atalarımdan kalan
Bir avuç sevgiyle geçindiğimi
Uzanıp öpesim geliyor bulutları
Bulutların ötesinde gözlerin.

Kapattım kalbimin son kapısını
Dokunun; boşlukta bir taş gibiyim
Hafızası ölü nakkaş gibiyim
Çözüyorum hüznün muammasını
Ayaklara mâhkum bir baş gibiyim

Kuşlar öter, uçuşur, yeşil dallara konar
Umudun yaprak yaprak alevlenir de yanar.

Haritanın en beyaz noktasına kan düştü
Kırıldı adaletin kılıcı; kalkan düştü
Mahkûmlar yargılıyor; hâkimler mahkûm şimdi
Hakların temeline sanki bir isyan düştü.

İçimde kum saati ne ileri ne geri ..

Bir yerde sağnak sağnak hıçkırıktır yaşamak

İçimde kum saati ne ileri ne geri

‘Gelmedin; son hayal de yanıp yanıp kül oldu
Bu derûnî kavgada kırılan, gönül oldu.’

Gittin,
Kirpiklerimde çürüdü papatyalar
Kanayan feryâdımı bul bile diyemedim

“Allah katında makbul ve sevimli olan her fiil, öte âlemde başkalaşmış bir biçimde karşılamayı bekler failini.”

Suskunluğa dönüştü sokaklarda feryadım.

Gülüşümde bile hüzün var benim.

Bilmem ki nasılım bakışlarında

Ağlıyordu; sevdamız bir hayalin peşinde..

Yalnız sana gelmeye ayarlanmış pusulam

Bir damla gözyaşında boğulur mu hayal

Yıkıldı yolunu bekleyen şehir
Şimdi gelsen de bir, gelmesen de bir

Gittin; kirpiklerimde çürüdü papatyalar..

Her sabah yokluğunu düşürürsün peşime

Yüzünüzde arasam, bulur muyum ülkemi
Ruhunuz gökkuşağı olur mu benim için

Gülümse yalnızlığıma

Eski umutlarıma dönüyorum sessizce

İstanbul bilmeli ki, sahillerine
Mehtabı taşıyan senin bakışlarındır

Aşk cefa ülkesinde umudun rüyasıdır

Gelmedin; son hayal de yanıp yanıp kül oldu

Bileydim layık olmadığını
Yürür müydüm yollarında

Düşürmüşsün beni sensizliğe

Ölümü yaşadım, ölmeden önce

Benden anlamadın, şiirden anla
Senin gülüşünle yaşadığımı

Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım

Nerdesin, ey masallar ülkesinin son kızı
Bırakıp gittin beni umarsız bir efkâre
Haber gönder, nerdesin, nerdesin ey Gülnâre

Bahira’dan Süzülen Bir Yaş da Ben Olsaydım.

Yıkıldı yolunu bekleyen şehir
Şimdi gelsen de bir, gelmesen de bir

Kalbimin pembe köşkü harâb oldu; gelmedin
Bahçesinde açan gül turâb oldu; gelmedin
Bil ki, kıyamet kopsa, bu ateş sönmeyecek
Heyhat! Şâir mehtaba bir daha dönmeyecek

Karanlıklar ülkesinden süzülen
Dantelli bir akşamdır ufuklarıma çöken
Kirpiğim uzaklarda ağlıyor

Kimi âşık görürsen, bil ki o, ma’şûktur.

Gül açmaz, çağlayan akmaz, İlâhî nûrun olmazsa
Söner âlem, nefes kalmaz, felek manzûrun olmazsa

Bedendeki tüm hücrelerinin ruhtan haberdar olması gibi kâinattaki tim zerreler de Efendimiz’den (sav) haberdardır.

Garip garip bakmışız öte âlem için hazırlık yapana. Perdeler değil; güneşlikler çekilmiş gözlerimize.

Manasını değiştirmişiz sözcüklerin, değiştiremediklerimizin de boşaltmışız içini. Aşk, arabesk bir şarkı eşliğinde kamyonet arkalarında yolların tozunu atar olmuş.