Taaşşuk-u Talat ve Fitnat Kitap Alıntıları – Şemseddin Sami

Hiç insan kendi ruhuna darılır mıydı?

Ah,erkeklerin sevgisine inanmak,onların sadakatine aldanmak! Ne büyük kabahat

“Gönülden gönüle yol vardır.”

Sevdadan olmadık şey yok dünyada.

Gönül öyle bir müftüdür ki istemediği şey için kolay kolay fetva vermez.

Üç gün de yazsam gönlümün derdini anlatamam.

Mektuplaşmak kavuşmanın yarısıdır

Benim sevgimi gönlüne sor, nasıl ben senin sevgini gönlüme soruyorsam.

Gönül öyle bir müftüdür ki istemediği şey için kolay kolay fetva vermez.

Ne gariptir ki insanoğlu iyi kişileri bir defa görmekle sever, yanlarından ayrılmak istemez.

O mezarda çürüyecek şey etten, kemikten ibaret bir şey. Sevişen ruhlarımızdır.

insan, doğası gereği, ne büyük felaketlere ne de büyük sevinçlere birdenbire inanamaz.

Beşikten mezara kadar muhabbetimiz bâki olup, birbirimizi alamadığımızda kendimizi öldürmezsek bu sevgiye layık olmayan soysuzlarız.

Biçare ihtiyarlar!.. Geçmiş şeyleri hatırlarına getirdikçe hüzünlenirler. Çünkü ömürlerinde geçirdikleri sevinçli günleri andıklarında o günlerin bir daha geri gelmeyeceğine üzülürler. Çektikleri acıları hatırladıklarındaysa gönül yaraları tazelenir.

Çünkü insanın bir derdi olduğunda sanki dermanını, çaresini bulacakmış gibi kime rastlarsa anlatmak ister. Anlatacak insan bulmadığı taktirde de kendi kendine yahut taşlara, duvarlara anlatmaya mecbur olur.

Hem sevmek hem de sevdiğin kişi tarafından sevilmek! Dünyada bundan iyi şey yoktur.

İstemem anacağım, istemem! Büyüklük istemem, zenginlik istemem, mevki istemem Gönlümün istediğini isterim.

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Ah, insanın dünyadan ve dünyada en çok sevdiği şeyden umudunu kesmesi ne zor şeymiş!

Hem sevmek hem de sevdiğin kişi tarafından sevilmek! Dünyada bundan iyi şey yoktur.

Hele ben onu daha çok seviyorum. Söylüyorum işte, seviyorum. Birini sevmek ayıp mı?

Akılsız, ilimsiz, huysuz, faziletsiz, sabırsız, acımasız, hayâsız insan bulunur, lakin aşksız insan bulunmaz.

Hem sevmek hem de sevdiğin kişi tarafından sevilmek! Dünyada bundan iyi şey yoktur.

Çünkü insanın bir derdi olduğunda sanki dermanını, çaresini bulacakmış gibi kime rastlarsa anlatmak ister.

Hiç insan kendi ruhuna darılır mı?

“Felek bütün ümitlerimizi yok etti! Bizi ümitsiz bıraktı!”

“Off, of!.. Bu ümitsiz gönlümü nasıl teselli edeyim, nasıl avutayım.”

“Gönülden gönüle yol vardır ”

“O erkek, genç bir delikanlı Bense bir kız, nasıl görüşebiliriz? Yok yok, imkânsız. Fakat niçin imkânsız olsun? Doğru ya kızlar her erkekle çıkamaz, her erkekle görüşemez.”

“Ah biçare kadınlar, neler çekermiş! Biz erkekler onları kukla değerinde kullanıyoruz. Yolda serbest ve rahat yürümelerine mani oluyoruz. Bu ne rezalet! Ne küstahlık! Bir erkek tanımadığı başka bir erkeğe rastlasa yüzüne bakmaz, söz söylemez. Lakin tanımadığı ve daha önce görmediği bir kadına rastladığı anda gülerek yüzüne bakmaya, söz söylemeye başlar ve kovsalar bile yanından ayrılmaz. Demek oluyor ki biz, kadınları insan sırasına koymuyoruz. Kendimizi eğlendirmek için onların ruhunu sıkıyoruz. Serbest gezip dolaşmalarına ve eğlenmelerine mani oluyoruz.”

“Bir derde uğrar, devasını bilmez, çaresini bulamaz, umudunu keser. Umudunu keser de neyden umudunu keser? Başka şeyden değil, canından umudunu keser, dünyadan umudunu keser.”

“Ah, insanın dünyadan ve dünyada en çok sevdiği şeyden umudunu kesmesi ne zor şeymiş!”

“Kız, sevdiği çocuğu almalı ”

“Akılsız, ilimsiz, huysuz, faziletsiz, sabırsız, acımasız, hayâsız insan bulunur, lakin aşksız insan bulunmaz.”

“Herkesin gönlü aşkla yoğrulmuştur.”

“Görmeden, bilmeden bir kız alırlar, hiç sormadan bilmediği bir kocaya verirler. Acaba çocuk o kızla anlaşabilecek mi? Beğenecek mi? Sevecek mi? Kız da onu isteyecek mi? Babaları, anaları işin burasını hiç düşünmüyorlar.”

Çünkü insanın bir derdi olduğunda sanki dermanını, çaresini bulacakmış gibi kime rastlarsa anlatmak ister. Anlatacak insan bulmadığı takdirde de kendi kendine yahut taşlara, duvarlara anlatmaya mecbur olur.

Mektuplaşma, yarı yarıya kavuşmadır derler. Kavuşmak ne büyük şey, kavuşmak

Ah biçare kadınlar ne çekerlermiş!

Biz erkekler onları kukla gibi kullanırız. Yolda serbest ve rahat yürümelerine mani oluruz. Bu ne rezalet! Ne küstahlık! Bir erkek tanımadığı bir başka erkeğe rastgelse yüzüne bakmaz. Söz söylemez. Lakin tanımadığı ve hiç başka defa görmediği bir kadına rast geldiği gibi gülerek yüzüne bakmaya ve söz söylemeğe başlar. Ve kovsalar bile yanından ayrılmaz. Demek olur ki biz kadınları insan sırasına koymayız.

Yaşlı insanlar geride bıraktıkları mutlu günleri akıllara geldiği zaman böyle üzüntüye kapılırlar. O güzel günlerin bir daha yaşanamayacağını ve geriye dönüşün mümkün olmadığını düşünmek, yaşanmış acıların hatıra gelmesinden daha fazla acı verir onlara.

Esiriz, kendimize sahip değiliz! İstediğimizi yapamayız! Evet, kendimize sahip değiliz, lakin hayatımıza ölümümüze sahibiz! Kendimizi yokluk çölüne atabiliriz. Orada hür yaşayabiliriz. Bu dünyada hürriyet yokmuş! Dünyanın en ziyade hürleri esir imişler! … Hemen bu dünyadan kurtulalım!

Üç gün de yazsam gönlümün derdini anlatamam.

Mektuplaşmak kavuşmanın yarısıdır

Birbirini sevmeyen karı koca çocuklarını mı sevecek?..

Ah biçare kadınlar, neler çekermiş! Biz erkekler onları kukla değerinde kullanıyoruz. Yolda serbest ve rahat yürümelerine mani oluyoruz. Bu ne rezalet! Ne küstahlık! Bir erkek tanımadığı bir başka erkeğe rastlasa yüzüne bakmaz, söz söylemez. Lakin tanımadığı ve daha önce görmediği bir kadına rastladığı anda gülerek yüzüne bakmaya, söz söylemeye başlar ve kovsalar bile yanından ayrılmaz. Demek oluyor ki biz, kadınları insan sırasına koymuyoruz. Kendimizi eğlendirmek için onların ruhunu sıkıyoruz. Serbest gezip dolaşmalarına ve eğlenmelerine mani oluyoruz.

Ah biçare kadınlar, neler çekermiş! Biz erkekler onları kukla değerinde kullanıyoruz. Yolda serbest ve rahat yürümelerine mani oluyoruz.

Bir evde karı koca arasında muhabbet yoksa o eve Allah yardım etsin.

Hem sevmek hem de sevdiğin kişi tarafından sevilmek! Dünyada bundan iyi şey yoktur.

Birbirini sevmeyen karı koca çocuklarını mı sevecek?..

İnsanın bir derdi olduğu vakit güya dermanını, çaresini bulacak gibi her kimi ki karşısında bulsa hepsine derdini söylemek ister. Söyleyecek adam bulamadığı takdirde de kendi kendine yahut taşlara, duvarlara söylemeye mecbur olur.

Âşık olan, sevdiğiyle biraz ilişkisi olan adamları –velev ki âlemin en iğrenç adamları olsun– bile sever.

Hem sevmek hem de sevdiğin kişi tarafından sevilmek.. Dünyada bundan iyi şey yoktur.

Şimdi bizim için bir dakika bin yıldır.

Akılsız, ilimsiz, huy yumuşaklığından uzak, faziletsiz, sabırsız, merhametsiz, utanmaz adam bulunur. Lakin aşksız adam bulunmaz. Aşk ve sevgi herkesin yetisinde mevcut olup ancak çağıran bir kuvvet olmadıkça fiile çıkmaz.

Aşk tabii bir emirdir ki insan cinsinin her bir kısmında yani erkeğinde dişisinde, ufağında büyüğünde, çocuğunda ergeninde, gencinde ihtiyarında, fakirinde zengininde, akıllısında ahmağında, âliminde cahilinde, medenisinde bedevisinde ortaya çıkar. Herkesin gönlü aşkla yoğurulmuştur. Beşikte olan çocukların gönülleri dahi aşktan çok sıyrılmış değildir.

Lakin kadın olmak zordu. Yol boyunca rastgeldiği çapkınlar ona işaretler ettiler, omuz vurdular, laf attılar.

Ah bîçâre kadınlar, neler çekerlermiş! Biz erkekler onları kukla mesabesinde kullanıyoruz. Yolda serbest ve rahat yürümelerine mâni oluruz. Bu ne rezalet! Ne küstahlık! Bir erkek, tanımadığı bir başka erkeğe rastgelse, yüzüne bakmaz, söz söylemez. Lâkin tanıma­dığı ve hiç başka defa görmediği bir kadına rastgeldiği gibi, gülerek yüzüne bakmaya ve söz söylemeye başlar ve kovsalar bile yanından ayrılmaz. Demek oluyor ki, biz kadınları insan sırasına koymayız. Kendimizi eğlendir­mek için onlann ruhunu sıkarız. Serbest ge­zip seyir etmelerine ve eğlenmelerine mâni oluruz ve bir taraftan da kendimizi onlara güldürürüz.

İşte şimdi anama hak verdim. Kız, sevdiği çocuğu almalı… Hele ben, başkasını hiç alamam. Ah gece! Ne uzun bu gece. Ne zaman sabah olacak! Gidip Rıfat Bey’i göreyim.

Beşikten mezara kadar muhabbetimiz baki olup, birbirimizi alamadığımızda kendimizi öldürmezsek bu sevgiye layık olmayan soysuzlarız.

Ah, insanın dünyadan ve dünyada en çok sevdiği şeyden umudunu kesmesi ne zor şeymiş!

Bu dünyada hürriyet yokmuş. Dünyanın en hür olanları esirlermiş!

Ah biçare kadınlar, neler çekermiş! Biz erkekler onları kukla değerinde kullanıyoruz. Yolda serbest ve rahat yürümelerine mani oluyoruz. Bu ne rezalet! Ne küstahlık! Bir erkek tanımadığı bir başka erkeğe rastlasa yüzüne bakmaz, söz söylemez. Lakin tanımadığı ve daha önce görmediği bir kadına rastladığı anda gülerek yüzüne bakmaya söz söylemeye başlar ve kovsalar bile yanından ayrılmaz. Demek oluyor ki biz, insanları insan sırasına koymuyoruz. Kendimize eğlendirmek için onların ruhunu sıkıyoruz. Serbest gezip dolaşmalarına ve eğlenmelerine mani oluyoruz ve bir taraftan da kendimizi onlara güldürüyoruz. 

Kavuşmak ne büyük şey, kavuşmak

“Çünkü insanın bir derdi olduğunda sanki dermanını, çaresini bulacakmış gibi kime rastlarsa anlatmak ister. Anlatacak insan bulmadığı takdirde de kendi kendine yahut taşlara,duvarlara anlatmaya mecbur olur.”

“Ben her şeyi unutacağım! Dünyayı unutacağım, dünya da beni unutacak.”

“Hiç insan kendi ruhuna darılır mı?”

“Gönlüm ona öyle bağlanmış ki gördüğüm zaman gözlerim kamaşıyor. Gördüğüm zaman iradem kayboluyor.”

“Ah siz erkekler ne zalimsiniz! ”Ah!Erkeklerin sevgisine inanmak,onların sadakatine aldanmak ne büyük bir kabahat!”

“Gönülden gönüle yol vardır, derler.”

“İnsanın dünyadan ve dünyada en çok sevdiği şeyden umudunu kesmesi ne zor şeymiş!”

“Sevilen insan unutulsun, ah imkânsız şeyler !”