Şiirler IV – Zamana Adanmış Sözler Kitap Alıntıları – Sezai Karakoç

Ay kalktı sen yayıldın ortalığa

Resmini çizdim durdum kutlu sayfalarına çağın
İsmini fısıldadım yeryüzüne gökyüzüne durmadan

Sonra birden bir sükûnet indi üstüme
Sen geldin gözlerimin önüne yüzünde bir gülümseme
Çevrende çocuklar mutluluklar gül demetlerinden bir küme
Gönlüme salkım salkım düşlerini bırakan

Bir rüzgar çarptı yüzüme bahar diye bağırarak
Bir köleyi özgürlüklere çeker gibi
Beni sana çağırarak

Aydınlığını gördüm kuşatmış yine
Müthiş bir ışık gibi gönül evimi

Artık yolun uğramaz bilirim toprağıma
Ömrüm yanıp yıkılmış harap ölüm sayfası

Güleryüzlü yılanlar ve akrepler ülkesinde
Sen güller ve inciler gibi aynı kaldın yine de

Kuşların uçuştuğu gözlerin gökten derin

Zehre batan ruhumu ışığınla aydınlat

Kala kala ağlamak armağan sana şimdi

Baharı seller götürdü boğuldu yaz

Sevgili
En sevgili
Ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim .

Güleryüzlü yılanlar ve akrepler ülkesinde
Sen güller ve inciler gibi aynı kaldın yine de

Yine de suç benimdir onların değil benim
Karanlıkları delen bir ışık olamadım

Aşk cellâdından ne çıkar madem ki yar vardır
Yoktan da vardan da ötede bir Var vardır

Bütün şiirlerde söylediğim sensin
Suna dedimse sen Leylâ dedimse sensin
Seni saklamak için görüntülerinden faydalandım Salome’nin
Belkıs’ın
Boşunaydı saklamaya çalışmam öylesine aşikârsın bellisin

Annemin bana öğrettiği ilk kelime
Allah,şahdamarımdan yakın bana benim içimde

Kemiklerim değişecek toz ve toprak olacak belki
Fakat değişmeyecek ruhum

Bu ülkede ilham yağmur ve rüzgarlara bakar
Donmuş ruh ancak baharla kanatlarını açar

Dillerinde ipekten yumuşak
Kılıçtan keskin ayetler

Yırtılsın inkârın zarı
Reddin seddi yıkılsın
İnancın fecri doğsun
Ağsın sabah yıldızı gibi ufkumuza
Batı ve Doğu bütün anlamıyla
Geçmiş ve gelecek bütün anlamıyla Açılsın önümüze bir kitap gibi

Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır…

Hep suç bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır…

Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Aşk celladından ne çıkar madem ki yâr vardır
Yoktan da vardan da ötede bir Var vardır…

Sevgili
En sevgili
Ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim…

Gelin gülle başlayalım atalara uyarak
Baharı kollayarak girelim kelimeler ülkesine…

Işık tut Rabbim!
Kur’an’ın aydınlığını yay gönlümüze

Bu ülkü bir kılıç gibi keskindir
Uzar, uzar kalbimizin içinden
Kalbinizin içine kadar
Sizi öldürmek için değil
Sizi diriltmek için…

Halkım yalnız iki duyguyu tanıdı
Ya birini yaşadı ya öbürünü yaşadı
Fetih veya bozgun;
İşte sırrı ulusumun:
Ya fethin zafer anıtıdır o
Ya da yıkılmış atlar, ölüm çığlıkları

Yanmışsam küllerimden yapılan bir hisar vardır.
Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır.

Sevgili
En sevgili
Ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim

Yenilgi Yenilgi Büyüyen Bir Zafer Vardır.

Göz seni görmeli ağız seni söylemeli
Bütün deniz kıyılarında seni beklemeli

Kemiklerim değişecek toz ve toprak olacak belki
Fakat değişmeyecek ruhum

Annemin bana öğrettiği ilk kelime
Allah bana şahdamarımdan yakın bana benim içimde…

Saçlarını güneş destelemiş,
Yıllarca peşinde koştu onun.
Kavuşamadı ama ona.

Ölüm, nerede ölüm ki?

Sakın kader deme
kaderin üstünde bir kader vardır.
Ne yapsalar boş
göklerden gelen bir karar vardır.
Gün batsa ne olur
geceyi onaran bir mimar vardır…

Çağrılmadan gelen pişmanlıksın artık..

Aklım yeni bir akıldır yeni çiceklerden,
Mantığım yeni bir mantığın üstünde yeni..
İçimde Nuh’un en yeni tufanı..
Dünya’ya ayak basıyorum yeniden..
.
.

Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır

Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır

Delilik gömleği üstümde lime lime

Bir ferdi olduğum insanlık, ah ne kadar az idi gerçekten; derinliklerine erişemediği yeraltı ile sonsuzluğa uzanan gökyüzü arasındaki dünyasında, ancak basabildiği toprakla ve varabildiği menzille sınırlıydı; ne kadar âciz, bilgisiz ve çaresizdi!

Kurumuş üzüme de razıydık çürüttün..

Taşları sorguya çekmek
Uymuyor yakışmıyor dostuna

Yazlar ki gelip geçiyor üstümüzden bir yarasa soluğu gibi

Ey gelecek zaman ne kadar yakınsın artık
Çağrılmadan gelen pişmanlıksın artık

Bu yaştan sonra saç bile ağaran bir kederdir
Gönül güneşini kaybetmiş batan bir ülkedir

Bir ev ki yalnızlık olmuş konuk etmiş beni
Ismarlamış çiçeklere önüme ardıma bakma görevini

Ağır dağlardan ağır çöktü omzuma
Zalim anıların azap sesleri

Ben en ölüden ölü, senden ayrı kaldım ya
Çaresiz derde şifa olan elini uzat

Yağsın gönlünün nuru bu karanlık çatıya
Zehre batan ruhumu ışığınla aydınlat

İnsanlar izleseler güneş gibi gölgeni
Kavuşurlar ilahî diriliş bestesine

İstersen bin parçaya böl de gözlerden kaybet
Yine bulur izini tozunu sessiz göçler

Ellerin yaz demekti
Gözlerin yeşerirdi kalbimin baharında

Kutup soğuğu gelip dolandı çevremde
Ekvator sıcaklarında yandı yüreğim.

Gözlerin Lâle Devri’nden bir pencere

Ve bir cami üstünde hutbe
Bir gül bulutu gibi yükselir
Güneş düşer
Bir kasaba üstünde
Şeftali çiçeklerinin üstüne

Kötülüğü görmeyen gözlerin mucizesi
Meleklere define olağanüstü kalbin
Paçavrayı ipeğe çevirmesini bilir
Bakırı altın yapar ölüleri diriltir

Gelin gülle başlayalım şiire atalara uyarak
Baharı kollayarak girelim kelimeler ülkesine

Dünya bir istiridye Dönüşelim bir inci tanesine Dünya bir ağaç Bir özlem duvarı Bülbül sesine

Tatlı doğu rüzgârı beni sana ittikçe
Zehirden kılıcını savurdu bana batı
Ben akşamın ufkunda döne döne battıkça
Seni kuşattı durdu firavun saltanatı

Ah çılgınım seni ilk gördüğüm gündenberi
Ah delilik gömleği üstümde lime lime

Fısıldarım sana yıllarca içimde biriken
Söyleyemediğim ateşten kelimeleri.

Aşk artık eski ağaçlar arasında
İncir zeytin nar arasında
Evi boğan ipek böceği kurdelasında
Kadın saçları dinleniyor ve çocuk tünekleri

Dün bir gül düştü bir taraçadan
Bahar gelmiş dedim başımı kaldırmadan
Andım o gençlik günlerini güneş kızıl bir duman
Sense yüzünden göğsünden ellerinden gül akan

Nice yorulduğum ayakkabılarımdan değil
Ayaklarımdan belli.

Aklım yeni bir akıldır çiçeklerden
Mantığım mantığın üstünde yeni
İçimde Nuh’un en yeni tufanı
Dünyaya ayak basıyorum yeniden

Kala kala ağlamak armağan sana şimdi

Kemiklerim değişecek toz ve toprak olacak belki
Fakat değişmeyecek ruhum

Kala kala ağlamak armağan sana şimdi

gözlerin
lale devrinden bir pencere
ellerin
bakiden nefiden şeyh galibden
kucağıma dökülen
altın leylak

“Senin hayallerinle yandım düşlerin civarında
Gölgelendi yansıyıp duran bengisu pınarında”

Ölüm düşüncesinin beni sardığı şu anda
Verilmemiş hesapların korkusuyla
Sana geldim ayaklarına kapanmaya geldim
Af dilemeye geldim affa layık olmasam da