Sevgi Məktubları Kitap Alıntıları – Sigmund Freud

Bütün dinlərin özülündə öz ətrafında birləşdirdiyi insanlara olan sevgi dayanır;
ancaq istənilən din onun buyruğuna boyun əyməyən və onun ətrafında birləşmək
istəməyən bütün yerdə qalan insanlara qarşı qaniçən və dözümsüz bir münasibət
göstərir.

Biz yaşamaq istəyirik və yox olmaqdan qorxuruq, ona görə də, bütün diləklərimizin çin olacağı gözəl nağıllar uydurmağa başlayırıq. Bizi irəlidə gözləyən bəlli olmayan məqsədlər, ruhun bədəndən çıxıb göyə uçması, cənnət xülyası,ölümsüzlük, tanrı, ruhun başqa canlılara keçməsi – bütün bu illüziyalar ölüm acısına az da olsa şirinlik qatmaq üçündür.

Biz yaşlılar artıq öz uşaqlığımızı unutduğumuzdan, uşaqları anlaya bilmirik.

Kütlədə heç vaxt həqiqəti öyrənmək yanğısı olmur. Ona illüziya gərəkdir, o,bunsuz yaşaya bilmir.

Biz dünyaya yalqız gəlib, ondan yalqız olaraq da gedirik.

Depressiya – donmuş qorxudur.

Sən kiməsə onun elədiyi bütün yamanlıqları bağışlayırsansa, deməli, o insan sənin üçün artıq yoxdur.

Din insanlığın hamılıqla yoluxduğu nevrozdur.

Bu çox böyük soruya indiyədək cavab verilməyib və mən də, qadın könlünü otuz
ildən artıq araşdırmağıma baxmayaraq, onun cavabını bilmirəm: Qadın nə istəyir?

Özünün sevildiyini bilən insan necə də ürəkli və özünə inamlı olur!

Sevgi – utancaqlıq duyğusunu aradan qaldırmaq üçün ən sınanılmış bir yoldur.

İnsan sevinmək üçün, sevinclər isə insan üçün yaradılıb.

Mənim sənin sevginlə yaşamağımın özü elə poeziya deyilmi?

Kütlədə heç vaxt həqiqəti öyrənmək yanğısı olmur. Ona illuziya gərəkdir, o, bunsuz yaşaya bilmir.

Bizim sıxışdırılan duyğularımız ölmür. Biz onları yalnız susmağa məcbur eləmişik.

Din insanlığın hamılıqla yoluxduğu nevrozdur

İnsan münasibətləri bəzək-düzəksiz və umacaqsız olduqda ən gözəl olur.

Bizim əlimizdə bir-birimizə bəslədiyimiz sonsuz sevgidən başqa heç nə yoxdur.

İnsan sevinmək üçün, sevinclər isə insan üçün yaradılıb.

Sənin məktubcığazın bugünkü bu iyrənc havanı da dəyişdi, elə bil başımın üstündə dayanan buludlu və yağışlı hava öz yerini mavi və günəşli bir günə verdi.

Yaxşı nə vardısa keçmişdə qaldı

Çoxunu sevən, qadınları tanıyır. Birini sevən, sevgini anlayır

Özümüzə doğma bildiyimiz kimsələri hansısa gözlənilməzlikdən yana seçmirik Biz,
yalnız öncədən,şüurdışımızda yaradıb yaşatdığımız kimsələrlə qarşılaşanda onları
bəyənirik.

İstənilən uşaq, öz ata-anasının gözündə çox böyük bir insan olmaq üçün doğulmuş varlıqdır: oğlan uşağı gərək atasının istəyib ola bilmədiyi çox böyük bir kimlik, adlı-sanlı bir igid olsun, qız isə, kral oğluna ərə gedib anasının əli yetməyən bu diləyini, heç olmasa belə bir qayınanalığa çata bilməklə, ovuda bilsin.

Sən kiməsə onun elədiyi bütün yamanlıqları bağışlayırsansa, deməli, o insan
sənin üçün artıq yoxdur.

İnsanlar gerçəklikdə öz arzularına çata bilmədikləri üçün fantaziyalar aləmində yaşamağa başlayır, bununla da, öz diləklərini yerinə yetirdiklərini təsəvvür eləyirlər. Güclü kimsələr öz diləklərini yaşamın içində gerçəkləşdirirlər. Gücsüzlər isə, özlərinin bu uydurma dünyasında yaşamaqda davam eləyirlər və onların fantaziyaları getdikcə müxtəlif xəstəliklərin əlamətləri kimi üzə çıxmağa başlayır.

Gerçək mazoxist həmişə öz üzünü yumruq yeyə biləcəyi yönə tutur.

Yuxugörmələrimizdə biz həmişə bir ayağımızla uşaqlıqda oluruq.

İnsanların çoxu, doğrudan da, azad olmaq istəmirlər, axı azadlıq onlardan məsuliyyətli olmağı tələb eləyir, elə bu məsuliyyətli olmaq da insanların çoxunu qorxudur.

Nevroz – qeyri-müəyyənliyə dözə bilməməkdən yaranır.

Sevməklə hipnoz olunmaq biri-birinə çox oxşayır. Bu iki durumun uyğunluğu göz
önündədir; hər ikisində başına gələnlərə dinməzcə boyun əymək, üzüyolalıq vardır,
habelə, hipnoz olunan da hipnozçuya, sevdiyi insana tənqidi yanaşa bilməyən sevgili
kimi yanaşır, ən başlıcası isə, insan sevgidə də, hipnozda olduğu kimi, şəxsi təşəbbüs
özəlliyini büsbütün itirir.

Mənim çoxdan anladığım belə bir gerçəklik var: başqalarının hörmətini qazanmaq istəyirsənsə, çalış onları ağır sınağa çəkmə.

‌Beynim elə bil ayrı-ayrı oyuqlardan qurulub və çoxlu faktlar, nəzəriyyələr, diaqnoz və formullar, möcüzəli şəkildə, hərəsi özü üçün ayrılmış oyuqlarda səliqə ilə ‌yerləşir.
‌

Gerçək sevgi! Yaşamda, bu sevginin işığı üstünə düşməyən bütün nəsnələr olduqca
solğun və qondarmadır!

Doğrudan da, kiməsə dayaq duranda, başqasına yaxşılıq eləməyi bacardığını duymaq,insanın öz gücünə olan inamını artırır. Başqasına yaxşılıq eləməyə yetəcək bir gücünün olduğunu anlayan insan öz ruhunu da yüksəklərə qaldırmış olur. Bu olayın dərin psixoloji mexanizmi məncə belədir: bu yaxşılıqsevər insan, köksünü dünyada hökm sürən ədalətsizlikdən doğan yamanlıqlara qarşı gərməklə, öz dostunu bacardığı qədər onlardan qorumağa çalışır və beləliklə də, ola bilsin qeyri-şüuri, ola bilsin də şüurlu olaraq, özünə qarşı da belə bir münasibətin bəslənəcəyinə inanır.
‌

Ancaq, sevgilim, darıxma, bizim birlikdə, sevinc içində yaşayacağımız günlər də gələcək.

Sağlıqla qal, mənim gözəlim. Sənin məktubun bugünədək də gəlib çıxmayıb. Sənin Ziqmundun, ürəkdən gələn alqışlarını və öpüşlərini sənə göndərir.

Mənim sevimli, balaca şahzadə xanımım!
Sözün düzü, səni belə çağırmaq mənim ürəyimə çox yatır, bu ad sənə elə yaraşır, elə bil, boyuna biçilibdir.

Mənə öz ruhundan pay ayırmağa qızırğanma. Mənə yaz. Səndən uzun müddət məktub almayanda mən, sözlə deyiləsi olmayan, sonsuz bir qəm-qüssəyə dalıram.
Sənin Ziqmundun

İnsanın özünü xoşbəxtliyə çatdırmaq metodlarından biri, gerçəklikdə çevriliş
eləməyə çalışmasıdır. Çevirilişçi, dünyanı öz istəklərinə uyğun qurmağa çalışır. Belə
bir metod, bəlli olduğu kimi, uğur gətirmir. İnsan öz illüziyalarında ağılsızlığa kimi
gedib çıxır. Ancaq ən maraqlısı, bizim hamımızda gerçəkliyi öz diləklərimizə uyğun
dəyişmək aşırılığının olmasıdır. Belə bir illüziyaya çoxluğun qapılması örnəyi isə, dini
icmalardır.

Düşdüyünüz depressiyanın niyəsini və dəyərlərinizin nədən ucuzlaşdığını
öyrənmək istəyəndə, birinci yan-yörənizə baxın: görün, siz qanmaz adamların
çevrəsində deyilsiniz?

Sevgi özlüyündə, ağrı-acılara, itkilərə tuş olmaqdır və bir çox durumlarda, insanın
özünü öz gözündən salmağa gətirib çıxarır, ancaq sevgi qarşılıqlı olanda, insan sevdiyi
obyektə qovuşmaqla yenidən öz mənliyini ucaldır.

Biz sevəndə ən çox köməksiz olduğumuz duruma düşürük, sevdiyimizi itirəndə,
yaxud onun bizə bəslədiyi sevgisi bitəndə isə, ən düşkün və ən qaragünlü çağımızı
yaşayırıq.

Özümüzə doğma bildiyimiz kimsələri hansısa gözlənilməzlikdən yana seçmirik Biz,
yalnız öncədən, şüurdışımızda yaradıb yaşatdığımız kimsələrlə qarşılaşanda onları
bəyənirik.

Ancaq necə də olsa, kiçik bir inamsızlıq da qalır. Sən məni, yenədəmi, öncələrdə
olduğu kimi, o çılğın vurğunluq ilə sevirsənmi? Belə uzun bir sürədə görmədiyin,
səsini eşitmədiyin, düşüncələri ilə tanış ola bilmədiyin bir insan sənə yadlaşmayıb
görəsən? Yoxsa, çoxdandır sənin yanında olmayan bu insan sənin üçün özgələşibdir?

Ruhumdakı yaraların bir çoxu
qaysaq bağlasa da, indi başqa, daha dərin yaralarım vardır.

Deyirlər, biz büsbütün ayrı-ayrı adamlarıq, özümüzün eqoist sevgi
istəyimizi qarşılıqlı sevgi adı ilə ortaya çıxarır, belə tanıtmaq istəyirik.

Mənim
üçün özümlə anlaşmaq çox önəmlidir.

Məncə, onun ən başlıca
çatışmazlığı, yaxınlarına güvənə bilməməsi, dostlarına ürək qızdırıb, dərdini bizimlə bölməməsi idi.

Mən hansısa xalqın yaxşılıqsevərlikdən
uzaqlaşdığını görəndə, bunun niyəsinin onun sıx-sıx üzləşdiyi epidemiyalar,
xəstəliklər, yoxsulluqlarla bağlı olduğunu düşünürəm, xalqlar, elə bil, başlarına gələn
bu bədbəxtlikləri unutmaq üçün, yaxşılıqlardan uzaqlaşır, yamanlığa qapılmaqla
üzləşdikləri bu fəlakətlərə “dözməyə” çalışırlar. Yazıqlar olsun, bütün bu
bədbəxtliklərlə üzləşən xalqların hamısının yaşadığı dövlətlərdəki ictimai qurumlar
tərəfindən qorunmadığı göz önündədir.

Dayaz düşüncəli,
geridəqalmış adamlar heç bir sıxıntı çəkmədən, çox asanlıqla yaşaya bilirlər, biz isə,
daima, ömrümüzdə nələrinsə çatışmadığını duyaraq yaşamaqdayıq. Öz kimliyimizi
bölünüb kiçilməkdən qorumaq, onun bütünlüyünü saxlamaq üçün biz özümüzün
bacarıqlarımızı sağlam bir özül üzərində qurmaqdansa, çox vaxt, əyləncələrə, hay- küyə və yersiz duyğulanmalara qapılmaqla ömrümüzü yelə veririk. Biz, özümüz də
niyəsini bilmədən, gerçəkləşməyə çalışan gücümüzü sıxışdırır, onu gərəkli işlərə
qoşulmaqdan çəkindiririk. Bu öyrəncəmiz təbii istəklərimizi basıb əzir və biz bununla
şəxsiyyətimizi incələşdirdiyimizi sanırıq.

Bundan başqa, kitab oxumaq da belə
gözəl əyləncələrdən biridir, bu durumda bizim oxuduğumuz kitablar duyğu və
düşüncələrimizə bir aydınlıq gətirir, insanın varlığının və bütövlükdə yaşamın,
anlamını gözüaçıqlıqla qavramağımıza yardımçı olur.

Birgə yaşamaq – bütün durumlarda biri-birinin – hayında-harayında olmaq, sevinci də bədbəxtliyi də biri-biri ilə bölüşmək deməkdir.

İstəyirəm, bu məktubda heç nəyi gizlətmədən,
düşüncələrimi, necə varsa eləcə də yazam, məncə, biri-birinə əllərini və ürəklərini
etibar eləmiş, talelərini ömürlük biri-birilə bağlamış insanlar elə belə də etməlidirlər.

“Bizim əlimizdə biri-birimizə bəslədiyimiz sonsuz sevgidən başqa heç nə yoxdur”.

Bu anımda mən özümə
qapılmağı, düşüncələrimlə baş-başa qalmağı istəyirdim.

Mən isə sutkanın bütün iyirmi dörd saatı boyunca ara vermədən, dönə- dönə, portretinə baxıb, səninlə bağlı xatirələrimi gözlərimin önündə canlandırmaq
istəyirəm.

Mənim gerçək varlığım isə
sənin ürəyinə köçüb və sən məni heç vaxt unuda bilməyəcəksən”.

Mən bunu bilirdim: yolların ortaya atdığı bu uzaqlıq, sənin olmadığın bu yerlər,
mənə qarşılaşdığım itkinin necə böyük olduğunu anladacaqdır.

Mənim dünyam – biganəlik okeanında üzən, ağrılardan qurulmuş kiçik bir adadır.

Başqasına yaxşılıq eləməyə yetəcək bir gücünün olduğunu anlayan insan öz ruhunu da yüksəklərə qaldırmış olur.

Məni söyəndə özümü qorumağa gücüm çatır, ancaq məni öyməyə başlayanda buna qarşı çıxmağa gücüm çatmır.

Mənliyinin ideala qovuşması üçün nə çatmırsa, insan onları öz sevgilisilə qazanmağa çalışır.

Özümüzə doğma bildiyimiz kimsələri hansısa gözlənilməzlikdən yana seçmirik Biz, yalnız öncədən, şüuraltımızda yaradıb yaşatdığımız kimsələrlə qarşılaşanda onları bəyənirik.

Bizim əlimizdə bir-birimizə bəslədiyimiz sonsuz sevgidən başqa heç nə yoxdur.

Gəncliyimizdə bağlandığımız yüksək və əlçatan olduğunu düşündüyümüz ideallar, biz irəlilədikcə, daha da uzaqlara çəkilib getmişdilər. Bu isə onları bizim üçün daha artıq dəyərli eləmişdir.

Sevgi isə özünün gerçəkliyini ağır sınaqlarla sübut etməli olur.

Mənim sənin sevginlə yaşamağımın özü elə poeziya deyilmi?

Biz dünyaya yalqız gəlib, ondan yalqız olaraq da gedirik.

Qadının qulluğunda durmaq da, hərbi qulluqda olmaq kimidir, burada da gərək heç nəyi unutmayasan, hər şeyi yerli-yataqlı və vaxtında eləyəsən

Məni söyəndə özümü qorumağa gücüm çatır, ancaq məni öyməyə başlayanda buna qarşı çıxmağa gücüm çatmır.

Demək Natan sənə Yəhudi qızı deyir.
Görünür o, həyatda deyib-gülməyi sevir!
Ardını danışsana, de, nədən utanırsan,
Daha nələr söyləyir, sənə o qoçaq Natan?