Seçmeler Kitap Alıntıları – Yunus Emre

Derdi dünya olanın, dünya kadar derdi vardır.

Bölüşürsek tok oluruz
Bölünürsek yok oluruz!

Bir kez gönül yıktın ise
Bu kıldığın namaz değil
Yetmiş iki millet dahi
Elin yüzün yumaz değil

Bu dünyadan gider olduk
Kalanlara selam olsun

Bizi bilmeyen ne bilsin
Bilenlere selam olsun

Ya elim al kaldır beni
Ya vaslına erdir beni
Çok ağlattın güldür beni
Gel gör beni aşk neyledi

Ben dert ile ah ederdim
Derdim bana derman imiş

İster idim hasret ile
Dost yanımda pinhan imiş

Severim ben seni candan içerü
Yolum vardır bu erkandan içerü

Şeriat, tarikat yoldur varana
Hakikat meyvası andan içerü

Beni bende demen, bende değilim
Bir ben vardır bende, benden içerü

Aşkın aldı benden beni
Bana seni gerek seni
Ben yanarım dünü günü
Bana seni gerek seni

Ne varlığa sevinirim
Ne yokluğa yerinirim
Aşkın ile avunurum
Bana seni gerek seni

Allah aşkı başkadır azizim.
Seni senden almaz, seni kendine getirir ..!

Vuslat eri oldun ise, bu dert ile firak nedir
Dostu yakın görün ise, bu baktığın ırak nedir

Müslümanlar zamâne yatlı oldu,
Helâl yenmez, haram kıymetli oldu.
Fakirler miskinlikten çekti elin,
Gönüller yıkıban heybetli oldu.
Peygamber yerine geçen hocalar,
Bu halkın başına zahmetli oldu.

İşitin ey yarenler, aşk bir güneşe benzer
Aşkı olmayan kişi misali taşa benzer
Taş gönülde ne biter dilinde ağu tüter
Nice yumuşak söylese sözü savaşa benzer

Yunus Emre der hoca
Gerekse var bin hacca
Hepisinden iyice
Bir gönüle girmektir

İskender de geldi âlemi gezdi
Zaloğlu Rüstem’in tahtını bozdu
Yunus balığıyla deryayı yüzdü
O da kurtulmadı ecel elinden.

Döne döne binbir öğüt verirler
Dünya malı ile gözün boyarlar
Aşık öldü deyu sâla verirler
Ölen hayvan olur, âşıklar ölmez.

“Ten fânidir can öImez gidenler geri gelmez,
 Ölur ise ten ölur canlar ölesi degil.”

“Geldi geçti ömrüm benim,
 Şol yel esip geçmiş gibi.
 Hele bana şöyle geldi,
 Şol göz yumup açmış gibi.”

Gönül Çalab’ın tahtı,
Gönüle Çalab baktı,
İki cihan bed-bahtı,
Kim gönül yıkar ise.

Nice bin kerre kaçarsın,
Yedi deryalar geçersin.
Pervaz vuruban kaçarsın,
Ecel seni bulur birgün.

Tutmaz olur tutan eller,
Çürür şu söyleyen diller,
Sevip kazandığın mallar,
Varislere kalır birgün.

Yunus sözün bunu söyler,
Aşkın deryasını boylar,
Şu yüce köşkler, saraylar,
Viran olur kalır birgün!

“İlim ilim bilmektir ilim kendin bilmektir,
 Sen kendini bilmezsen ya nice okumaktır.”

“Ben gelmedim dava için,
 Benim işim sevi için.
 Gönüller dost evi için,
 Gönüller yapmaya geldim”

“Dağa düşer kül eyler,
 Gönüllere yol eyler,
 Sultanları kul eyler,
 Hikmetli nesnedir aşk.”

“Yalancı dünyaya konup göçenler,
 Ne söylerler ne bir haber verirler.
 Üzerinde türlü otlar bitenler,
 Ne söylerler ne bir haber verirler.”

Ak sakallı pir hoca , bilmez hali nice
Emek vermesin hacca bir gönül yıkar ise

“İlim ilim bilmektir
İlim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsin
Ya nice okumaktır

Okumaktan murat ne
Kişi Hak’kı bilmektir
Çün okudun bilmezsin
Ha bir kuru ekmektir

Okudum bildim deme
Çok taat kıldım deme
Eğer Hak bilmez isen
Abes yere gelmektir

Dört kitabın mânâsı
Bellidir bir elifte
Sen elifi bilmezsin
Bu nice okumaktır

Yiğirmi dokuz hece
Okursun uçtan uca
Sen elif dersin hoca
Mânâsı ne demektir

Yunus Emre der hoca
Gerekse bin var hacca
Hepisinden iyice
Bir gönüle girmektir”

“Biz dünyadan gider olduk
Kalanlara selam olsun
Bizim için hayır dua
Kılanlara selam olsun

Ecel büke belimizi
Söyletmeye dilimizi
Hasta iken halimizi
Soranlara selam olsun”

Az yaşa çok yaşa sonu ölümdür.. Eski hırka ile şal neme yetmez..

Paylaştığın senindir, biriktirdiğin değil.

İki dünya zindan bile olsa
Benim için gül bahçesidir
Yardım dosttan olduktan sonra
Kaygı ve tasaya ne gerek var?

Bu dünya ölümlüdür, kalıcı değildir. Yalandır, tuzaktır, yılandır. Şarap gibidir. Önce zevk verir ama sonradan çarpar . Onun için dünya zevkine düşme . Benliğin ki, seni dünya nimetlerine , dünyanın zevkine çağıran odur, senin en büyük düşmanındır . Bu benlik itini öldür. Gerçek mutluluk , öbür dünyadadır. 𝑶 𝒅𝒖̈𝒏𝒚𝒂𝒅𝒂 𝒈𝒖̈𝒍𝒎𝒆𝒌 𝒊𝒄̧𝒊𝒏 𝒃𝒖 𝒅𝒖̈𝒏𝒚𝒂𝒅𝒂 𝒂𝒈̆𝒍𝒂𝒚𝒂𝒄𝒂𝒌𝒔𝜾𝒏

Muhammed cümleye dindir, imandır.
Delilsiz gidilmez, yollar yamandır
Göçtü kervan, kaldık dağlar başında

Benim bunda kararım yok, ben bunda gitmeğe geldim
Bezirganem metaım çok, alana satmağa geldim

Ben gelmedim dava için, benim işim sevi için
Dost’un evi gönüllerdir, gönüller yapmağa geldim

Dost esrüğü deliliğim, aşıklar bilim neliğim
Denşürüben ikiliğim, birliğe bitmeğe geldim

Ol hocamdır ben kuluyum, Dost bağçesi bülbülüyüm
Ol hocamın bağçesine, şad olup ötmeğe geldim

Bunda biliş olan canlar, anda bilişirlermiş
Bilişüben Hocamla, halim arzetmeğe geldim

Yunus Emre aşık olmuş, Maşuka derdinden ölmüş
Gerçek erin kapısında, canım arz etmeğe geldim

Aşksız biten çiçek soldu

Aşksızlara benim sözüm
Benzer kaya yankısına
Bir zerre aşkı olmayan
Belli bilin yabandadır.

Karlı dağların başında
Salkım salkım olan bulut
Saçın çözüp benim için
Yaşın yaşın ağlar mısın?

Aşksızlara verme öğüt
Öğüdünden alır değil
Aşksız âdem hayvan olur
Hayvan öğüt bilir değil

Ben Dost ile dost olmuşam, kimseler dost olmaz bana
Münkirler bakar gülüşür ,selam dâhi vermez bana

Bilməyənlər nə bilsin bizi,
Bilənlərə salam olsun.

“Maharet güzeli görebilmektir, sevmenin sırrına erebilmektir.
Cihan, alem herkes bilsin ki, en büyük ibadet sevebilmektir. “

Bilmeyen ne bilsin bizi bilenlere selam olsun.

Sen doğru ol da, varsın sanan eğri sansın.
Lâkin sakın unutma ki,

Sen kendini bir şey sanmadığın sürece, Doğru insansın.

Bir kişiye söyle sözi kim ma’niden haberi var.
Bir kişiye vir gönlüni canında ışk eseri var.
***
Sözü anlamından haberi olan kişiye söyle.
Gönlünü, canında aşk izi olan kişiye ver.

Yunus’tan okunan her şiir, onda kelimelerle resim çizen bir sanatçının çok renkli ruhu bulunduğunu gösterir .

Söylenceye göre Anadolu kadınının şefkatiyle iyileşen Hacı Bektaş’ın ruhu , bütün ülkede bir güvercin gibi uçarmış.

Bir kişiye söyle sözi kim ma’niden haberi var
Bir kişiye vir gönlüni canında ışk eseri var
***
Sözü anlamından haberi olan kişiye söyle.
Gönlünü, canında aşk izi olan kişiye ver.

Aşkın aldı benden beni

Ölümden ne korkarsın,
korkma ebedî varsın

Yine sordum çiçeğe
Sizde ölüm var mıdır
Çiçek eydür (der ki) ey derviş
Ölümsüz yer var mıdır

Ey sözlerin aslını bilen
Geldi bu söz kandan değil
Söz aslını anlamayan
Sanır bu söz benden gelir

Bir kez gönül yıktın ise
Bu kıldığın namaz değil
Yetmiş iki millet dahi
Elin yüzün yumaz değil (yıkanmaz)

Sağır işitmez sözü
Gece sanır gündüzü
Kördür münkirin gözü
Alem münevver (aydınlık) ise

Okuyuban (Okuyarak) yazmadım
Yanıluban (Yanılarak) azmadım
Yunus bu aşk sözünü
Kim bildi bilesidir

Gönlünde benlik olan
Dervişlikten uzaktır

Ben gelmedim dava için
Benim işim sevi için
Dostun evi gönüllerdir
Gönüller yapmağa geldim

Ölüm haberi gelmeden
Ecel yakamızı almadan
Azrail hamle kılmadan
Gel dosta gidelim gönül

Ben yürürüm yana yana
Aşk boyadı beni kana
Ne akılem ne divane (ne akıllıyım ne deli)
Gel gör beni aşk n’eyledi

Onsuz olursam ölürüm
Onunla diri yürürüm
Siz sanmanuz (sanmayınız) ki dirliği
Hemişe (Her zaman) candan tutarım

Adem yaradılmadan
Can kalıba girmeden
Şeytan lanet olmadan
Arş idi seyran bana (Gökyüzüydü gezecek yer bana)

Al gider benden benliği
Doldur içime senliği
Dirliğinde öldür beni
Varıp anda ölmeyeyim

Gözüm, seni görmek için
Elim, sana ermek için
Bu gün canım yolda koydum
Yarın seni bulmak için

Aşkın aldı benden beni
Bana seni gerek seni
Ben yanarım dün ü günü
Bana seni gerek seni

Dinin terk edenin küfürdür işi
Bu ne küfürdür imandan içeri

Tasavvuf inanışına göre, insanoğlu bu dünyada gurbeti yaşamaktadır ve inanan kişi, yaşarken gariptir. Ölümle gurbetten kurtulmakta ve asıl yurduna göçmektedir. Bu yüzden, Yunuz hoşça baktığı ölümü, güler yüzle karşılar.

Yunus, Allah’ın en yetkin eseri olduğuna inandığı insanı sever, yüceltir ve ona zarar gelsin istemez. Kusurları hoş görür, ayıpları görmezden gelir. Onun dil, din ve ırk gözetmeyen, temel ölçü olarak yalnızca insanı alan öğretisi, yerel değil evrenseldir; insanlığı ayakta tutacak temel ölçüler ve ilkeler gösterir.