Sahi Neydi Aşk Kitap Alıntıları – Emine Özel Summak

Şimdi olmaz hayat
Şimdi değil,
Benden gidemezsin!

Sahi neydi aşk?
Bakarken kıyamamak mı?
Baktıkça doyamamak mı?

Aşk;
Bir bütün olup,
Aslında hep yarım kalmak mı?

Elini tutacak kadar yakınımdasın da, ben mi bulamıyorum seni?

Bir varmış, bir yokmuş.
Bugün sevmiş, yarın unutmuş.

Sevsem ihanet,
Sevmesem yalnızlık!

Gözlerini sevdim en çok, sadece bana baksınlar istedim!

Sende asla göremediğim bana rağmen, seni sevdim!

Ben, bendeki seni sevdim

Uyuyunca geçecek mi?
Uyanınca gelecek misin?

Kaç engel daha aşmalıyım?
Kaç adım daha atmalıyım?

Kaç kere daha yanılmalıyım?
Kaç kere doğru yapmalıyım?

Bir seni kaybetmem eksikti.
Yıkılan hayallerimin içinde mi,
Tükenen ümitlerimde misin?

Ey kendim! Nerdesin?

Ey kendim!
Sözümü geçiremediğim,
Mutluluğu hak eden,
Mutluluğu görmeyenim.

Gözlerimizde doğup,
Tenimizde son bulalım.
Birbirimizde yok olup,
Birbirimizde var olalım.

Tut ellerimi sevgili!
Ömrümüzün geri kalanını,
Beraber yaşayalım

Benim adım kadın!
Anne oldum, eş oldum,
İnsandım,
İnsandan sayılmadım

Aşkın rengi mavi

On yaşındayken İstanbul’a ayak bastım. Ülkenin en büyük şehrindeyim ve danışacak, sığınacak kimsem yoktu. Başkasının kâbusu olur ama benim için ucu nereye gideceği bilinmeyen bir macera

Ah! Benim kimselere,
Kendime bile yakıştıramadığım sevdiğim,
Seni kendimden çok,
Seni kendinden çok sevdim!

Ayakta, yatakta, uykuda
Her halinle ve her halimde sevdim!

Ecelime razı olacak kadar sevdim!

Görmez oldu gözlerim, tutmaz oldu ellerim

Sevdim!
Bülbülün güle olan aşkı kadar,
Göğsüme dikenini batıracak kadar sevdim.

Aldandım!
Bakışına, gülüşüne,
Sever görünüşüne,
Tek bir sözüne

Bazen ne kadar iyi top sürersen sür, topu sadece kendinde tutmaktan zarar gelir.

Ve annemin kucağında olmak,
Yeniden,
Ve yeniden doğmak

Hep güçlüyüm dedi
Bu mu yıkacak beni?

Ben bir tutam mutluluk,
Biraz umut,
Azıcık da hayat alıp gidecektim

Ah benim kimselere,
Kendime bile yakıştıramadığım sevgilim;
Seni kendimden çok,
Seni kendinden çok sevdim

Yastığım oldun kimi zaman,
Ve üşüdüğümde yorganım.
Uykusuz kaldığım gecelerde,
İçtiğim kahvenin tadında bile
Sen vardın

Sahi neydi aşk?
Gözlerinde gökyüzünü görüp,
Dudaklarında okyanusları tatmak mı?

Sahi neydi aşk?
Bakarken kıyamamak mı?
Baktıkça doyamamak mı?

Bir ben olmak isterdim.
Beni ben gibi doyasıya yaşayan.

Bir varmış, bir yokmuş.
Bugün elindeyken;
Bir bakmışsın yarın yok olmuş.
Sen kuşları seyrederken;
O, başkasının dalına konmuş.

Kaç kere daha çağırmalıyım,
Kaç kere çağırırsam geleceksin?
Kaç kere daha sevmeliyim,
Kaç kere seversem, seversin?

Kaç tane gözüm olmalı,
Seni görebilmek için?
Kaç tane elim olmalı ki,
Dokunabileyim?

Ey kendim!
Bir yerlerde ölsem;
Haberin olmayacak.
Neredesin?

Ey kendim!
Bende misin?
Beni, ben yapan yanım,
Seni de mi kaybettim?

Benim adım kadın.
Anne oldum, eş oldum,
İnsandım,
İnsandan sayılmadım.

Zamanı unutup,
Kendimi avutup,
Anıları durdurup bekledim.
Beklerken de sevdim.
Sevmekten hiç vazgeçmedim.
İşte bu yüzden,
Seni en çok ben hak ettim.

Aldandım;
Adam sandım

Rahat uyu mavi gözlüm,
Senin gözlerin, benim özgürlüğüm

Ah benim kimselere, kendime bile yakıştıramadığım sevdiğim Seni kendimden çok, seni kendinden çok sevdim!

Kadın sevdi mi,
Dünyayı tersine çevirirdi.
Erkek sevdi mi;
Yıkardı,
Kadının tersine çevirdiklerini.
Kadın sevmeye görsün;
Çiçeklerin rengini bile değiştirirdi.
( )

Ayakta, yatakta, uykuda.. Her halimde ve her halinle sevdim.. Ah benim kimselere, kendime bile yakıştıramadığım sevgilim; seni kendimden çok, seni kendinden çok sevdim..

Ey kendim! Bende misin? Beni ben yapan yanım, seni de mi kaybettim??

Kaç kere uyumalıyım? Uyuyunca geçecek mi? Uyanınca gelecek misin?

Kaç tane gözüm olmalı seni görebilmek için? Kaç tane elim olmalı ki; dokunabileyim.

Kederlerim siz biraz uzak durun. Ben bir tutam mutluluk, biraz umut, azıcık da hayat alıp gidecektim..

Arada kalmışlık, düşünce karmaşası, bir benle diğer benin savaşı..

Benim adım kadın;
Anne oldum, eş oldum,
İnsandım,
İnsandan sayılmadım..

Aldandım.. Bakışına, gülüşüne, sever görünüşüne, tek bir sözüne..

Ah benim kimselere, kendime bile yakıştıramadığım sevgilim.. Seni kendimden çok, seni kendinden çok sevdim..

Sahi neydi aşk; bakarken kıyamamak mı, baktıkça doyamamak mı?

Görmez oldu gözlerim. Tutmaz oldu ellerim. Ecelime razı olacak kadar sevdim.

Sevdim, bülbülün güle olan aşkı kadar, göğsüme dikenini batıracak kadar sevdim.

Bir yerlerde azıcık mutluluğum olacaktı,
Bulamıyorum.
Nerde hani?

Rüzgarı karşıma alıp,
Avaz avaz bağırmak istiyorum şimdi.
Her şeye inat;
Hiç acımadı ki!..

Her zaman bir sonraki satırda aynı kafiyeyi yakalayamayacağımız gibi, bir sonraki günümüzde de aynı mutluluğu yakalayamayıp, aynı hüznü yaşayamayız.

Sevdiği kadını kaybetmiş bir adamdı o. Ardından kızı yerine koyduğu kadını..

Sen mi daha çok severdin? Yoksa ben mi, seni sevmeyi bile sevendim..

Bana sensiz güneş, bir an bile doğmadı. Peki ya senin dünyan, bensiz hala aydınlık mı?

Biraz tebessümüm, küçük de olsa kahkaham, biraz da umudum olacaktı! Bitti mi hepsi, tükendi mi? Yitirdim mi her şeyimi? Düşüyorum, biri tutsun şu ellerimi

Gel; bir ömür beklemek için, bir asır yaşlı kalbim.. Gel; tekrar tekrar çağırmak için hiç yok takatim..

Uğruna harcanacak bin şiir vardı belki, ben kaç kez yazdım sildim sayamadım. Ardından dans eden harflerin gölgesiydi, defalarca topladım, yine de anlatamadım.

Özgürlüğün arasında sıkışıp kalmış bir ruhum aslında. Sadece biraz sen lazım bana

Sadece bir göz kaçırmaydı belki de; biz sevdadır dedik seven kalbimize..

Küçücük bir gülümsemeydi aslında; biz aşk sandık çocuk aklımızla..

Sevdim; bülbülün güle olan aşkı kadar, göğsüme dikenini batıracak kadar sevdim.

Rahat uyu mavi gözlüm Senin gözlerin, benim özgürlüğüm

Açtığın yoldayım.. Bir bakıyorum; yine yalnızım..

Ata’m; rahat uyu. Karanlıktan elbet çıkar izindeki yolcu

Mustafa’m; kalk uyan.. Adın, her daim yaşasa da; lambayla aydınlanmıyor dünya..

Mustafa’m; elimde kocama bir yalan. Umudun adı seninle başlar, hüzündür bana kalan.