Ricakeş Kitap Alıntıları – Bülent Parlak

Ellerimi senin ellerinle yıkayacaktım bir gülseydin.

Neyimeydi benim,
olmayanın ardından böyle gürültülü yaşamak.

gülümseyerek bile değil; şakalar içinde, kahkahalar ve
umursamazlıklarla çürüyoruz

ben ardından üzülecek değil
unutulacak adam olarak yaratılmış bir aşiretin
uzak şehirlerdeki başı dik şubesiyim

çarenin de insanı dermansız bıraktığı anlar vardır

sonra
hangi dinde kul olsak
hep ateşe atıldık

bu yanlış tabelalar
gitmeyi ve dönmeyi kalbimize saplıyor

canım yine çok sıkılıyor
ya yanlış sıkılıyor canım, ya canım yanlış

insan,
gençken şımarık bir şekilde ister ölümü
yaşlanınca
kimsenin yüzüne bakmadığı bir ağıtla

en çok ben bilirim ben olmadığımı

takma kafanı kardeşim, nasılsa geçmeyecek

sen yanımda olunca lüks lokantalar çok ucuz

bağışlanmamak neden sadece insana mahsustur

yüzde sekseni sevdiği kızla evlenememiş türkler
ilk aşklarını anlatırken bir anda gençleşirler;
yaş yetmiş iki olsa bile
insan hatıralarını anlattığı yaştadır

saksıda çiçekleri solan yalnız kadınlar yetim sayılsın

ellerimi senin ellerinle yıkayacaktım bir gülseydin

gözlerime nasihatimdir
acının eskisi olmaz, yenisi de

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

içimizden gelen bir şeyi yazıyorsak
içimizden gidenlere çare bulamıyoruz demektir

aşk; insana yaşıtlarından bulaşır

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

artık
ne zaman bir çocuk ağlasa
dünyadan tiksinmek ne güzel şey
diyorum

coğrafyanın başımıza açtığı beladır
bize verilen ormanı şehre ve paraya metres çekenler

hakkımda hiçbir şey bilmiyorken,
fark ettim
ağlamak için tek gözün yettiğini

güneşin ısıtmaya doyamadığı bir
kıtadan gel
gel ve gitme bir daha

Bazen birini seversin ne laiklik kalır ne teokrasi

tek kalıyorum bütün savaşları kazanmak için

yanlış kararların insanıyım

bilmezler
acıya dokunmadan düşmenin bir önemi olmadığını.

müminler kardeştir
işte bu yüzden öldürürler birbirlerini

beni ne güzel anlamıyorsunuz yine

kırgınım,
kimse anlamıyor terk edilmiş bir kızın masasında
susmanın sanat olduğunu

affetmeye değer bir şeylerin olduğunu görüp
yaralasaydık sevinçten birbirimizi

bütün halkları
birer müşteriye dönüştüren dünyaya artık yüz çeviriyorum.

ben çocukken bütün gereksiz ihtimaller ışığında
büyüdüm

sen az zamanda çok sigara içenlerinde rabbisin

yaşamak iyi gelmiyor hiçbir sancımıza

razı değilim
mesela ben ölünce piçlere kalacak bensiz bu dünya

benim suçum değil ki sen mutlu olma diye
hatasız yüzüne attığım iftira

devletin çılgınca güldüğü bir şakadır
yaşlıların koltuğunun altına sıkıştırılmış su faturaları.

nerede
beni her sabah yorgun düşüren hayretim

bazı hayatlar erkeklerin,
bazı hayatlar kadınların bedeninde ruh bulmuştur

Sonra
Hangi dinde kul olsak ,hep ateşe atıldık

bu yanlış tabelalar
gitmeyi ve dönmeyi kalbimize saplıyor
niçin yakışır küstahlık
bir yosmanın
hatırasının elinden tutması gibi bana

İnsan hatıralarını anlattığı yaştadır

saksıda çiçekleri solan yalnız kadınlar yetim sayılsın

Ellerimi senin ellerinle yıkayacaktım bir gülseydin

içimizden gelen bir şeyi yazıyorsak
içimizden gidenlere çare bulamıyoruz demektir

Sen beni attığın yerleri bilmedin, ben düştüğüm rakımları nasılsın

artık
ne zaman bir çocuk ağlasa
dünyadan tiksinmek ne güzel şey
diyorum

Güneşin ısıtmaya doyamadığı bir
kıtadan gel.
Gel ve gitme bir daha
Hakkımda hiç bir şey bilmiyorken,
fark ettim
ağlamak için tek gözün yettiğini

Mahçupları taşlıyorum şiir yazmaktan dönerken
Denedim
Yanlış kararların insanıyım
Her şeye şaşırdığı için kendini şehit sayan

Affetmeye değer bir şeylerin olduğunu görüp
Yaralasaydık sevinçten birbirimizi üşenmezdim

dünya bizi nasıl kırdıysa öyle de gönlümüzü almamayı bildiği yerdir

güneş ancak sen uyanınca doğardı

ben mars’a gitmek istemiyorum
uyandırmayın olur mu
yürüyen merdivenlere ilk kez binen köylüler
tedirgin olmasın ve basamakların tam ortasına
basmasınlar diye
ellerinden tutacağım
heyecan anne
heyecan
anlık da olsa hepimizi parkinson yapıyor

beni de çarmıha gerdiler ama kimse isa demiyor bana
gelmiyor elimden yaşamaktan başka bir şey
esmer tenli çocuklar,
uçaklara doğru el sallarken bozkırın tam ortasında
günün anlam ve önemini belirten küfrü
bir pilot anons ediyor
anne abartma ölümü, arada çık gel

açlıktan düşüp bayılmasa
evdeki pirincinin bittiğini bilemeyeceğimiz kadınlar
“lan oğlum”
diye konuşarak daha samimi olduğunu sanan
yeni yetmeleri
reddediyor evlatlıktan

halbuki anne
cinayet
uzun uzun baktığımız kızın masasına gelen erkek
değil midir

üşüyen parmaklarımdan razı değilim

Benim suçum değilki sen mutlu olma diye
Hatasız yüzüne attığım iftara

Koyverin her durakta aşkı sendeleten beni
Çünkü yakışmıyor bana
Onlar giderken yazgıma üşüşen leke
İlk yeminimden beri gücendirdiğim allah

saksıda çiçekleri solan yalnız kadınlar yetim sayılsın

anne abartma ölümü, arada çık gel

Olmasını istersin, olmasından korkarsın..

yaratacak hiçbir şeyi kalmamış tanrıların
emekli bordrolarını tanzim ederek geçimini sağlayan ben
yani dünyayla çarpışan ve müttefiksiz
yani miting meydanlarında röpteşambırla gezen
yıllardır uykusuz
sen beni attığın yerleri bilmedin, ben düştüğüm rakımları
nasılsın

yaşamak iyi gelmiyor hiçbir sancımıza

sonra
hangi dinde kul olsak
hep ateşe atıldık .

Bazen birini seversin ne laiklik kalır ne teokrasi.

Geç kalmadan kimse gelmez.

Sen beni attığın yerleri bilmedin,ben düştüğüm rakımları

takma kafanı kardeşim, nasılsa geçmeyecek

dünya bizi nasıl kırdıysa öyle de gönlümüzü almamayı bildiği yerdir

bir aşkta elbette iki ceset olmaz

beni de çarmıha gerdiler ama kimse isa demiyor bana
gelmiyor elimden yaşamaktan başka bir şey

yaşamak çok vaktimi alıyor