Refik Durbaş – Seçme Şiirler Kitap Alıntıları – Refik Durbaş

“Ey serseriliğim, ey anılarımın ahşap kraliçesi şarabı sev, tütünü incitme, beni de unut artık.”

Benim kuşlarımdır geçen,
umutsuzluğun sınırından

Bana bir şiir oku dediğinde alıp gitmeliydim seni

ben ki: her zaman hazırım
her zaman bir ince kan ağzımda

Annemin öldüğü yaşı çoktan geçtim
suyun vefası ve acılar
– bir de gökyüzü

Herkesten çok kendime yabancı

hiçbir hakkımız yok
iş güvenliğimiz yok
sendikamız yok
kaydımız yok
iznimiz yok
fazla mesaimiz yok
adamlığımız yok

tozunu aldım acının, hüznün bir de rüzgârın

Umut, bulunmaz hanemizde

önce sigara karşılar beni
sonra ev kirası
dertli zeytin
küflü ekmek
kör yalnızlık.

Yüreğimde karanfillerden damıtılmış bir yas
Yaşıyor muyum acaba?

ve kuşlar bile uğramazken karanlığıma
şimdi hey desem şehri saçaklarından sarsıyor yalnızlığım

O gitti. Bir sevdaya yasladı kendini
Ben kaldım. Yalnızlıkla karşıladım her şeyi.

kaç yıl
umudun ve ezilmişliğin çadırında besledim

Sabah olsun, giderim, sen kalırsın
kalır seninle, binlerce kuş cesedi
içimde sönmeyen o diri yangın
ve sessizliği özetlemek hüneri

O, yüreğinde uzun hüzünler besledi.

Alnından öpmek isterdim seni
Kirpiklerinin ucundaki kederden

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

ince uzun
gülmeyi unutmuş yüzüm
avuçlarıma sığmayan bir hüzün

Bırak gitsin elveda, sen başkaldırısın.
Unutma, baş kaldırdıkça var olacaksın..

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Orta halli acılara dayanamıyorum artık
Orta halli sevinçlere de
Ortada kalmak istemiyorum

çok insan, az uyku, örümcek bağlamış bir gün daha
az sevinç, az umut, ekmek sıcak

Herkesten çok kendime yabancı
yaşadığımdan bir hayli yanlışsam
kim süzer gözlerimden ışığı
ölümü yüreğimde avlamışsam

Yüreğimde karanfillerden damıtılmış bir yas
Yaşıyor muyum acaba?

kalbimde küçük serçeler beslerim

şarabı sev,
tütünü incitme,
beni de unut artık

benim kuşlarımdır geçen
umutsuzluğun sınırından

Kanadı kırık bir yürekle dolaşmadın mı
Keder denizlerinde günlerin ey ömrüm

Orta halli acılara dayanamıyorum artık
Orta halli sevinçlere de
Ortada kalmak istemiyorum

Bekle ne bir not ne işmar n’aber geçip gidiyor zaman
Sabah kaçta çıktın evden akşamın vakti nerdesin
Parça parça bir gün paramparça bir yürek bekle
Karanlık kirpiklerinin ucunda
Gözbebeklerinin uçurumunda bir aydınlık
Karagöz pınarında ölüm
Karamavi rüzgarında sevda
Karaağusunda yüzünün özlem
Bir cıgara yak
Bir cıgara daha dipnotundan yalnızlığı bekle
.

Herkesten çok kendime yabancı
Yaşadığımdan bir hayli yanlışsam

– Sahi kaç yıldır yalnızım ben
..
Yaşıyor muyum acaba?

O gitti bir sevdaya yasladı kendini.
Ben kaldım. Yalnızlıkla karşıladım her şeyi.

Bir akşam kuytuluğunu taşıyaraktan
Şimdi kime söylesem umutsuzluğumu

dağları dağları da deliyor yalnızlık

kırayım zincirleri umutla, sevdayla, aşkla
Kalbim acıyla damgalansın..

Yüreğimde karanfillerden damıtılmış bir yas
Yaşıyor muyum acaba?

Yüzümün kırık aynasında uyurdu geceler
adım nerde, çağım nerde

Bırak gitsin elveda, sen başkaldırısın.
Unutma, başkaldırdıkça var olacaksın

Başkaldırdığınca seviyorum seni

yüzüme bile bakmıyorsun yıllar var
başımı omuzuna değil
soğuk camlara dayıyorum
ellerim buz alev alev yüreğim

Göz göze durduğumuz görüşmede bakış gülü
eli senin eline benzesin yüzü yüzüne
sen koy adını senin adın olsun adı

aşkı sevdaya böleni
yalnızlığı sese
sesi sessizliğe böleni müjdele
Kalbim acıyla damgalansın

O gitti. Bir sevdaya yasladı kendini
Ben kaldım. Yalnızlıkla karşıladım her şeyi.

Ben dünyaya şiirle, şiirlerle bakmayı seviyorum ve öyle bakıyorum.

Şiir için her şeyden vazgeçebilirim.
Ama şiirden asla

böyle bir yazı değil de aslında hiçbir sözcük kullanmadan, bembeyaz sessiz sıradan bir şiir yazmak isterdim.

Uçurumlara dar gelen.

Her an, her yerdedir şiir.
Yanı başımızdadır. Yanı başınızda.
Bir romanın dipnotundadır.
Bir öykünün başlangıç cümlesinde.

Yapışmış genzime gitmiyor kokusu

Kalbimde özlemi yok imkansız baharların

Öpüşün öpüşüme karışsaydı
Yüzün yüzüme
Gecen gündüzüme karışsaydı
Hüznün kederime
Baharlar açardı kalbimde
Yazlar ve kışlar bir de
Tenin tenime karışsaydı
Cennet ve cehennemden
Kime ne?

Sahi kaç yıldır yalnızım ben !

Ve ne çok özlemişim seni ..

Kuşlar bile uğramazken karanlığıma
Şimdi hey desem şehri saçaklarından sarsıyor yalnızlığım..

Kaç yıl umudun ve ezilmişliğin çadırında besledim yorgunluğu..

Gurbet ne yana düşer usta
Sıla ne yana
Hasret hep bana
Bana mı düşer usta?

Yalnız sessizlik soluk alıyor
yaz mı bahar mı belli değil.
umut da tükenmiş umutsuzluk da.

Kuşların, ağaçların, toprağın sesini dinliyorsun
akşam, bir dağ yamacındasın, rüzgârın tükenmiş
kuşlar
ağaçlar
yıldızlar ve bütün kainat sis içinde oysa
yalnız sessizlik soluk alıyor
yaz mı bahar mı belli değil
akşam
umut da tükenmiş umutsuzluk da

Bana bir şiir oku dediğinde
Alıp gitmeliydim seni
Alıp gitmek vardı seni O an .

şarabı sev, tütünü incitme, beni de unut artık

Şarabı sev,
Tütünü incitme,
Beni de unut artık.

Sen esersin ey yalnızlık
kemiksiz ellerin, sürgün gözlerinle
ceketin, gömleğin ve tarihî tezgâhınla
tahılın ve suyun kölesi bedenimde,
kandır bu: akar sevda pınarından
sararım şiirimle onun çıplaklığını,
ve şehrin kaburgalarını.

Sahi kaç yıldır yalnızım ben
Çiçekler çürümüş saçlarımda
Bembeyaz uzun kuşlar da uçmuş fotoğraflarımdan Bulutlar da
Yüreğimde karanfillerden damıtılmış bir yas
Yaşıyor muyum acaba?

Kimse hatırlamıyor adımı
Bahar gelmiş.
Balkonlar serin
Annelerin çocuk ambarı balkonlar serin
Su dalgın değil. bademler açmış
– Sahi kaç yıldır yalnızım ben
Çiçekler çürümüş saçlarımda
Bembeyaz uzun kuşlar da uçmuş fotoğraflarımdan
Bulutlar da
Yüreğimde karanfillerden damıtılmış bir yaz
Yaşıyor muyum acaba?

Başkaldırdığınca seviyorum seni

Artık git ve sevene bırak beni Beni

ince uzun
gülmeyi unutmuş yüzüm
avuçlarıma sığmayan bir hüzün

anlatırım bir gün hüznü, ihaneti ve seni
bir renksiz yağmurun camdan yüzüne

Beni unut.
Ben eylülden
kitaplara taşan bir güz yabancısıyım.

“şarabı sev, tütünü incitme, beni de unut artık”

Parmağının ucuyla arkaya attığın
Saçlarının sonbaharına düştüm
Elimi tut, yalnızlığımı okşa
Gözünün izi kalsın gözümde
Aynadaki suretine sar beni.

Şarabı sev ,
Tütünü incitme,
Beni de unut artık ..

Ben dünyaya şiirle, şiirlerle bakmayı seviyorum ve öyle bakıyorum.

Değil legalden yana olmak, bizzat kendisi illegaldir şiirin.

Kır çiçekleri getirdim sana
bir umut, tanıdık korkular biraz