Ölüme Boyun Eğmeyen Adam Kitap Alıntıları – Jack London

ka halia ko aloha kai hiki mai
ke hone ae nei i ku’u manawa
o oe no ka’u aloha
a loko e hana nei

Aşkının taşıyıcısı, uğruna çalıştığım içsel aşkım yüzünden senin için zamanımı öpmeye geldi.

Tanrının sürüsüne bereket. Kimisi kağıttan, kimisi tahtadan, kimisi de bronzdan yapılma

“Sevdiğim şey mücadele, insanın kendi elleriyle çalışıp çabalaması, buranın ilkelliği, gerçekliği.”

“Ölmek istemeyen, onu zorlayan şey içindeki hayattı.”

“Acı veren şeyin hayatın kendisiydi. Ölümde acı veren bir şey yoktu. Ölmek, uyumak demekti. Dinlenmek, mola vermekti. Peki, o zaman neden ölmek istemiyordu?”

Bunca eziyetten sonra ölüp gitmek haksızlık olurdu. Yaşamak istiyordu

Izdırap çeken sadece hayattı. Ölümde ızdırap yoktu. Ölmek uyumaktı. Duraklama, dinlenme demekti.

Hayat böyle miydi? Boş ve uçup giden bir şey. Acı veren şey, hayatın kendisiydi.

Yaşam kısacık, günler çileli.

Kendini çok yalnız hissediyordu. Sanki dünyanın sonu gelmiş de bir tek kendisi kalmış gibi geliyordu ona.

Ruh ve beden yan yana yürüyor ya da sürünüyordu ancak onları bağlayan ip çok ince olsa da henüz kopmamıştı.

Gözlerinde yaralı bir geyiğin bakışı vardı.

Jack London dünyaya yiyip içmek, keyif çatmak için gelmemişti. Yaratıcı olmak, edebiyat dünyasına katkıda bulunmaktı isteği. Sanatçı uğruna çektiği yoksulluk dokunmuyordu ona; bir sürü şeye
sahip olmayı yersiz ve boş buluyor, hayatın çeşitli zevkleri, ortaya koyduğu eserlerden duyduğu, kıvancın yanında anlamsız kalıyordu.

Her şeyin sonunda işte bu kalacak
Yaşadılar ve oynadılar:
Oyunun bir kısmı hep kazanılacak,
Boyasız kaldığı halde zarlar.

Sana hayatını bağışlıyacağım fakat esir olmıyacaksın.” dedi.

Kaçmak için hiç bir yol kalmamıştı. Geldiği yola dönemezdi, zira orada onu madenler ve kamçı bekliyordu.

Annesini, babasını, küçük benekli midilli atını, ona dans etmesini öğreten ve gizlice Voltaire’in eski yırtık bir eserini veren Fransız mürebbisini hatırladı.

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Bu artık sondu.

Gölge ve ışıklar arasında tesadüfi bir kelebek uçuyordu.

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

İçine kasvetli ve bunaltıcı bir ölüm korkusu geldi.

Ateşi yakmada muvaffak olmuştu. Artık kurtulmuştu. Slphur Creek’teki ihtiyarın nasihatlerini hatırlayıp gülümsedi, ihtiyar Klondike’da sıfırın altında elliden sonra kimsenin yalnız seyahat etmemesini söylerken çok ciddî idi.

Adamın zihni düşüncelerden ne kadar âzade ise, gözünden de o nisbette hiç bir şey kaçmıyordu. Irm aktaki değişikliklere, kıvrıntılara, dönemeçlere, ağaç kütüklerine, ayağını bastığı yerlere hep dikkat ediyordu.

Onu son gördüğündenberi günler geçmişti, o güler yüzlü yuvarlağın ufuk çizgisinden şöyle bir görünüp tekrar kaybolması için daha birkaç günün geçmesi icap ettiğini biliyordu.

Birisi: “Sönmeyecek tebessüm!” diye haykırdı ve seyirciler bunun tesellisi ile güldüler.

Yüksek iklimlerin kısa süren yazlarından biri idi. Belki bir hafta sürer, belki de yarın yahut öbür gün sona erebilirdi.

Ruh ve vücut yanyana yürüyor yahut sürükleniyordu; onları bağlayan bağ o kadar nazikti ki

Arada bir böğürtlenleri yemek için duraklıyarak sola doğru yürüdü.

Yalnız olduğu halde kaybolmuş değildi,

Acımak ya da merhamet etmek zayıflık göstergesiydi. Vahşi dünyada bu duygulara yer yoktu. Bu bölgede merhamet duygusu korku olarak algılanıyordu. Burada kanun ya ye ya da yem ol; ya öl ya da öldürdü.

Ya zafer, ya ölüm!.. Bunun ortası diye bir şey yoktu. Ya hükmeden olacaktı ya da boyun eğen

Demek ki yaşam buydu. Boş ve geçici bir şey Öyleyse neden sanki ölüme boyun eğmiyordu?

Adam “Artık heyecanlanmıyorum.“ diye sözünü kesti.
“Sen gittiğinden beri “

“Ben eskiden yumuşak ve kibar biriydim.“ dedi Messner.
“Beni bu yüzden mi terk ettin?“

Onca yaşadığı şeyden sonra ölmek ona mantıklı gelmiyordu. Kader, ona çok çektirmişti. Ve şimdi ölmek, hayır, ölmeyi kabul etmiyordu. Bu tam bir delilikti ama ölümün pençesinde ölüme meydan okuyor, ölmeyi reddediyordu.
Gözlerini kapattı ve kendini sakinleştirdi. Benliğinin derinliklerinden bir dalga gibi kabaran o boğucu bitkinlikte kaybolmamak için direndi. Kabardıkça kabaran ve bilincini parça parça boğan bu ölümcül bitkinlik bir deniz gibiydi. Bazen son bir çabayla karanlığın içinden yüzerek denizin içine batıyor, bazen de ruhundaki tuhaf bir simya sayesinde içinde bir güç uyanıyor ve suyun üzerine çıkmak için daha güçlü kulaç atıyordu.

Gece de gündüz de yol alıyordu. Düştüğü yerde dinleniyor, içinde ölmekte olan hayat kıvılcımı yeniden tutuşup canlanana kadar olduğu yere kıvrılıyordu. Ölmek istemeyen, onu zorlayan şey içindeki hayattı. Acı çekmiyordu. Sinirleri körelmiş, uyuşmuştu.

Tertemiz edilmiş, parlak ve içindeki pembe iliğin hâlâ göründüğü kemiklere baktı. Bir gün kendisi de böyle mi olacaktı? Hayat böyle miydi? Boş ve uçup giden bir şey. Acı veren şey hayatın kendisiydi, ölümde acı veren bir şey yoktu. Ölmek uyumak demekti. Dinlenmek, mola vermekti. Peki o zaman neden ölmek istemiyordu?

Bazen zihni uzaklara gidiyordu; tuhaf düşünceler ve beynini kurt gibi yiyen imgelerle ağır ağır yürüyordu.

Bedenen kendisini zorlarken zihnen de zorlanıyordu.

Uyuyunca geçmiyor ama En azından yapacak bir iş çıkıyor insana.

Yargı gücümüzü aşan aklımızın eremeycegi kadar büyük şeyler vardır. Bu işin dofru olup olmadigina bizler karar vermeeyiz, yargılamak gerek.

Bunca eziyetten sonra ölüp gitmek haksızlık olurdu.

Etiğin canı cehenneme.

İlk başta çok acı çektim, sonra baharın tüm güzelliği üzerime yağdı ve ben çok ama çok mutlu oldum.

Hayat böyle miydi? Boş ve uçup giden bir şey. Acı veren şeyin hayatın kendisiydi.

Demek hayat buydu, ha? Boş ve geçici bir şey Istırap çeken sadece hayattı. Ölümde ıstırap yoktu. Ölmek uyumaktı. Duraklama, dinlenme demekti.

Ama rengi bizi ilgilendirmiyor,önemli olan insan olması ..

Yaşadıklarından ve felsefesinden şunu çıkarmıştı Bu dünya çok gülünçtü

Yaşadılar ve oynadılar,
Zarların soyulmuş olsa da boyası
Geride kazanılacak daha çok oyun vardı.

Düşene bir tekmede diğerleri vuruyordu.

Geçen her gün birbirinin aynı gibiydi.

Bir an sonra beynine bir karanlığın indiğini hissetti ve karanlığın ortasında karanlık dahi dindi.

Hayat, oyununu her zamankinden daha acımasızca oynamaya başladı.

Tüm yaşamından ve felsefesinden sonra şu kanıya varmıştı:
Bu dünya çok gülünçtü!

Hasta olduğumuz için özgürlüğümüzü elimizden alıyorlar. Yasalara boyun eğdik oysa. Suç muç işlemedik. Ama yine de hapsediyorlar bizi.

Demek hayat buydu? Boş ve geçici bir şey

Demek ki yaşam buydu. Boş ve geçici birşey

Yalnızdı, ama kaybolmamıştı.

Hayat böyle miydi?
Boş ve uçup giden bir şey. Acı veren şeyin hayatın kendisiydi. Ölümde acı veren bir şey yoktu.
Ölmek, uyumak demekti. Dinlenmek, mola vermekti. Peki, o zaman neden ölmek istemiyordu?

Bir Yargıç: Yasaları ve adaleti iyi bilirim. Başkasının malı olan toprağı çalmak, ona Çinli hastalığı bulaştırmak ve sonrada tutup ömür boyu hapse mahkum etmek, haksızlığın daniskasıdır. Koolau: Yaşam kısacık, günler çileli, öyleyse yiyip, içelim, gülüp oynayalım, gün bugünken neşelenmeye bakalım. Cüzzamın kemirisine uğrayan bedenlerine karşın, yaşamı yine de seviyor, dört elle sarılıyorlardı ona.

Tüm yaşamından ve felsefesinden sonra şu kanıya varmıştı: Bu dünya çok gülünçtü!

Yaşadılar ve oynadılar,
Zarların soyulmuş olsa da boyası
Geride kazanılacak daha çok oyun vardı.

İşin aslı duygu ve heyecanını yitireli çok olmuştu. Artık acıyı bile hissetmiyordu.

Ama yaşamak istiyordu. Bunca eziyetten sonra ölüp gitmek haksızlık olurdu.

Demek ki yaşam buydu. Boş ve geçici bir şey Öyleyse neden sanki ölüme boyun eğmiyordu?

“Kafamda ve kalbimde hissediyorum.” !

“Kalbi ona çok rahatsızlık veriyordu.” !

Delikanlı kıza gönlünü kaptırmıştı ama kafasını asla.

Geşmişin hayaletleri çevremizde, solukladığımız havada sıkışmıştı.