Ölümcül Öyküler Kitap Alıntıları – Edgar Allan Poe

içimde alevlenen yasak bir ruhu hissettim

Giysilerimi gösterdi-çamurluydular ve üstlerindeki kan pıhtılaş­mıştı. Hiçbir şey söylemedim, nazikçe elimi tuttu; geçirilmiş tırnak­larla berelenmişti. Bana duvardaki bir nesneyi gösterdi. Birkaç dakika baktım: bir kürekti. Bir çığlık atarak masaya kapandım

Varoluşumun defterinde korkunç bir sayfaydı, baş­tan sona belirsizlikle yazılmış ve iğrenç ve anlaşılmaz anılar.

çökmüş ve yıkılmış

gerçek bir ölümü fazlasıyla andıran ve her kendine gelişinde, çoğu kez ürkü­tücü biçimde ani olan bir esrime.

en kurnaz en dehşetli bir biçimde kişiliğini bile yıkarak onu altüst etti!
Yazık! Bela geldi ve geçti, ya kurban-o neredeydi? Onu tanımıyor­ dum-

düşler ülkesinin vahşi düşünceleri bu­na karşılık-gündelik varoluşumun maddi yönü değil-gerçekten de bütünüyle ve yalnızca kendi başına bir varoluş oldu.

Kendi var ve yalnız kendinde var, sonsuza kadar ve tek başına TEK olarak.

Çevremdekiler bana, arkadaşımın mezarını ziyaret edersem, dertlerimin bir parça hafifleyeceğini söylüyorlardı.

Ama yazgım üstüne düşünecek zamanım kalmadı-daireler bü­yük bir hızla küçülüyor-girdabın yakalayışıyla çılgınca gömülüyo­ruz-ve gürleyen ve kükreyen ve böğüren fırtınanın ve okyanusun or­tasında gemi titriyor, ah Tanrım! ve-batıyor.

havanın ağırlaştığı ve deniz canavarının uyuşukluğunu bozacak hiçbir sesin olmadığı, sudan bir cehenneme düşüşümüzün hızıyla başımız dönüyordu.

her an sonumuzu ge­tirmek için bizi tehdit ediyor-dağ gibi her dalga bizi boğmak için acele ediyordu

Her yer yılgı ve zifiri ka­ranlık, boğucu bir abanoz çölüydü.

kasvetli bir karan­lık üstümüzü örttü, öyle ki gemiden yirmi adım ötede hiçbir nesne göremiyorduk. Sonsuz gece bizi sarmayı sürdürdü

Kabarmış denize batmadan hemen önce, ortasındaki ateş ansı­zın söndü, anlaşılmaz bir güç tarafından söndürülüvermişti sanki.
Derinliklerine akıl sır ermez okyanusu boylarken, yalnız, donuk, gü­ müşi bir çerçeveydi.

Pekala inanıyorduk ki, parçalanmış halimizle, art arda gelen koskoca dalgalarda kaçınıl­maz biçimde yok olacaktık. Ancak bu yerinde korku hiç de yakında gerçekleşecekmiş gibi görünmüyordu.

Deniz bi­zi müthiş bir hızla önüne katmıştı ve sular üstümüzden aşıyordu

şaşkın bir halde bakınırken, azgın dalga­ların ortasında kaldığımız düşüncesiyle çarpıldım; koskoca burgacın, köpüren okyanusun içine çekilişimiz, en yabanıl imgelemin bile düş­leyemeyeceği denli dehşet vericiydi

Bazı öyle gülünç şeyler vardır ki,insan bunlara ya gülmeli ya da ölmelidir. "

Siz okuyanlar henüz yaşayanlar sınıfındasınız ;
ama bunları yazan benim yolum gölgeler diyarına düşeli çok oldu. "

Hangi mucize felaketten kurtulmama yardım etti,anlatması zor. "

Yaşamak için tek bir andan başka bir şeyi olmayan kişinin oynayacağı bir rolü de yoktur. "

“Morella’nın ölüm anının özlemini içten ve tüketen bir arzuyla çektiğimi söylememe gerek var mı? Bunu istedim; ancak kırılgan ruh balçıktan meskenine günler boyunca yapıştı-haftalarca ve usandırıcı aylarca-ta ki işkence altındaki sinirlerim aklımı ele geçirene dek ve ölümü geciktikçe kızgınlığım büyüdü ve bir iblisin yüreğiyle, onun nazik canı çekilirken-gün bitimindeki gölgeler gibi-uzadıkça uzar görünen günleri ve saatleri ve acılı anları lanetledim.” (Morella, s. 35)

Bazı öyle gülünç şeyler vardır ki,insan bunlara ya gülmeli ya da ölmelidir. "