Nidâ Kitap Alıntıları – Ahmet Telli

Belki sayıklamaya benzeyen
Sözler kalır ayrılıklardan, ki
Uzun uzun ulur içindeki kurt
Zamanı kemiren uzaklığıyla
Ah, yine de sitemsiz bir tayın
Gölgesi düşüyor dağ geçidine
Sağrısında mahmuz yaraları
Eşkininde uğultulu bir uçurum
Gittin ya, âzâd edilen eşkîya
Boşluğa düştü rüyâdaydı güyâ
Sonra yürüyüp gittiydin işte
Dilinde kül tadı, geçmişinde
Sevdakâr bir hikâye bırakarak…

Yurdunu yitirmiş bir halkın
Sitemsiz hüznüydü merhamet
Kabuk dökmekte olan ağacın
Göğe, yere, suya ve rüzgara
Veda etmesi de denebilir
…
Uzak, çok uzak anılar bunlar
Ve şimdi rüyasına giriyor sık sık
Kabuk dökmekte olan bir ağacın

Belki deli bir yağmur yağar birazdan
Dilimin ucundaki sözleri serinletir

Ey kalbim, unutmalısın dünü yarını,
An saklıyor öğrenebileceğin her şeyi.

İmlasızdım, anneme sorsalar; haylaz bir nida.

Ömrüm şimdi ne çok benziyor sesine

… coğrafyanın her yanı yara bere içinde
Yazının ruhu mu olurmuş diyor mahkeme katibi
Bu yüzden eskiyor hayat, merhamet yetim kalıyor
Bir tek susku kalıyor, diller de ölüyor birer birer
Ölen her dil yalnızlığı oluyor bu dünyanın
Çünkü biliyorum: sabrın mesafesi azalıyor gitgide

Bir aşkın sığındığı mecaz
Susku ve yangındır biraz

Söz çakmaktaşından sıçrayan kıvılcım olsa nafiledir
Hükmü hengamedir artık kalbim dediğim muallakta
Geyiğini yitirmiş dağ, şiirini unutmuş dil neye yarar

Şarkıyı kim bilir kim söyler:
“Düştü gönlüm
Sen gibi bir zalime

Dirim denen ter; yontucunun
Düşlerinden ödünç verdiği

Gittin ya
Daha çok özleniyorsun şimdi..

Sabah bilgisini öğrendim sonunda:
Seninle uyanmaktı, uyanıp gözgöze
Geldiğimiz anda perdenin hafif bir
Rüzgarla açılıp günışığının yüzüne
Yansımasıydı: çılgın günışığının

Hayat canhıraş bir telaş yumağına dönerken
Anlatılacak ne çok hikaye kalıyor geride
Kelimelerse tutukluk yapan bir silah kadar mahcup

Köpeklerin her şeyi siyah beyaz gördüğü doğruysa, ben gökkuşağını gören bir köpeğim;
ama hiçbir köpek buna inanmıyor.

Harflerle üstü örtülmüş
Bir ahker olsa gerek şiir

Yine de yanar birinin canı
Kalbiyle açmakta çünkü kitabı

Sızınca karanlık bir an’a
Kibrit çakımı rüyanın sihri
Döneniyor ağır hakikat
Hüznün ve matematiğin
Baş döndüren kimyasında

Her dramın ucunda yine uzun bir yol hikayesi
Ve açılıp sarmayan yarin kolları

Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap

Yüktür her hatırlayış, hafıza
Büyük anafor, sonsuz kabus
Çeker dibe kanatarak zamanı
Orada kalbin vücuda ihtiyacı
Yoktur:
Tanrı da kayıptır çoktan

Bozgun unutturur ya bir şeyleri
Sesi boğulur öksüz kalanın da
Öyle oldu yüzyıllar geçerken
Şimdi hatıralarda kaldı santur

Yalnızlık yalnızlığı bilende kaldı
Bizim payımıza düşense oydu işte

Bir dil sürçmesi kadar hatalı
Sualler sormuştuk yarına dair
İhtimal ki sükut gerekirken
Kelamın katibi olmuştuk

İçin mi kırılmıştır bilmem
İçlenip santurun hüznünden
Artık az hatırlanacak olan
Bir şarkıyı terennüm eder

Kedisi sokağa kaçmış
Biriyim ben ve içimde
Kekeme bir kuş
Ötüyor ötüyor ötüyor
Ve son günlerde durmadan
Yalpalıyor bütün sözler
Birisi adımı sorsa mesela
Dilim sürçüyor

Tozlaşan ruhunda nice çöl
Ve ölümün izini taşıyarak
…
Simgeye dönüşünce kentin
İşlek alanlannda; yorgundu
Hep aynı şeyi düşünmekten
Eksiliyordu çünkü bedeninde

Yüktür her hatırlayış.

Kekeme bir tarih yazıcısının bize ayırdığı sayfada
Kanlı bir nida işaretiyiz, tarihin imlasını bozan

Aklı kamaştıran ne varsa kıpır kıpır
Sekiyor yaşamak dediğimiz atlasta
Usulca yer değiştiriyor ağır bir taş bile
Ey kalbim, unutmalısın dünü yarını,
An, saklıyor öğrenebileceğin her şeyi

Gönüldendir şikayet kimseden feryadımız yoktur.

NEV’ İ

Yaralı bir nidayız yaşadığımız bu dünyada

Harflerle üstü örtülmüş
Bir ahker olsa gerek şiir

Yine de yanar birinin canı
Kalbiyle açmakta çünkü kitabı

Biz yorulduk, su yoruldu, gök bile…

Ukala bir “feylesof’ gecenin ilerleyen saatinde
Hayattan öğrendik abi, oradan süzdürdük
Ne bildiysek, mektepler öğretemez bunu size

Ve uygarlığın ölçüsü olmuştu insan
Dedi ki o: Yoruldum insan olmaktan

İnsan yorulur bazen insan olmaktan

Hayat ile zaman bir muamma
Olup hazırlıyor ya aldanışlar
Unutmak dediğimiz kör ışıltı
Orada sızıyor kalbin yurduna

Mecaza dönmüşse vefanın enkazı
Sükunet gerekir unutmak için

Şarkılardan öğrendiydik: Sevda
Sitemkar bir veda idi ömür gibi..

Bir uçurumdu çünkü hüzzam Notalarsa uçurum kelebekleri

.
Dedi ki o: Yoruldum insan olmaktan

İnsan yorulur bazen insan olmaktan
.

Biriken damla bir kayayı
Nasıl oyarsa için için, söz
Gümüş değil söz’dür işte
Hem masum hem günahlı

Dilindeyse yılların biriktirdiği kekre bir tortu
Sorulsa anlatacak bir ömrün hazin öyküsünü
…
Hayaller diyecek, ömrümüzün bize attığı kazık

Zaman aşındırırken
Acıyı ve susuşları
Altında saklıyor
Ahker denilen mağmayı
Bilmiyorsun

İnsan yorulur bazen insan olmaktan

Siyahkar kelimeler sızıyor aklımın Dehlizine ki önceleri serin sözler
Dingin yalnızlıklardı oyalandığım
Yaz bitti de onun içindir diyor biri ;
İlk kez bitmiyor yaz, hayat çoktan Farkında bunun akşamlar apansız
İniyor geceyi siyahkar kılmak için
Hançer birdenbire saplanıyor, güz
Usulca örtüyor masumiyetin üstünü

Göğsümüzdeki uykusuz bir soru
Sancılı an’a sızmak ister gibiydi

Ve son günlerde durmadan
Yalpalıyor bütün sözler
Birisi adımı sorsa mesela
Dilim sürçüyor…

Düştü gönlüm
Sen gibi bir zalime

Dedi ki o: Yoruldum insan olmaktan

Düştü gönlüm Sen gibi bir zalime

Rûya ile başlıyor yarın denen macera

Hayaller diyecek, ömrümüzün bize attığı kazık

İnsan yorulur bazen insan olmaktan.

Harflerle üstü örtülmüş
Bir ahker olsa gerek şiir

Şimdi hangi duvar dibinde
Kurşuna diziyorlar bizi

İmlasızdım anneme sorsalar, haylaz bir nida.

En çok bir şarkı anlatıyor onun kederlerini
Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap.

Köpeklerin her şeyi siyah beyaz gördüğü doğruysa, ben gökkuşağını gören bir köpeğim; ama hiçbir köpek buna inanmıyor.

Diyeler ki kir bulaşmaz, kin
Tutmaz bir ömürdür bizimkisi
Özgeye özneye aşikar olsun
İçindi kapı üzere bu serlevha

Tökezleyen dün bocalayan
Yarın idi bizi hüzne ekleyen
Hiç’se kinayeydi dilimizde
Belki alacakaranlık hikaye

!Hercai birer nidâ idik yıldız şavklarıyla oynaşan

Sabah olduğuna guya, inanmaz
Uyanmaz uykudan canan, uyanmaz

Recaizade Mahmud Ekrem

Ki orada sitemli sözler
Bırakmıştın sayfalar dolusu
…
Gücenik sözcükler ve sisli
Anılar labirentinde kalbin
Kalbin ki söz geçiremediğin

Yine de dönüp bakıyorsun
Yaralı gövdenin delişmen
Geçmişine ki orada solgun
Bir aşkın sığındığı mecaz
Susku ve yangındır biraz

Dibe vurmuş bir geçmişin ağır yorgunluğu

Yüktür her hatırlayış, hafıza
Büyük anafor, sonsuz kabus
Çeker dibe kanatarak zamanı

..Son günlerde durmadan yalpalıyor bütün sözler
Birisi adımı sorsa mesela, dilim sürçüyor.

Yine de iğne iplik arar kendini
Akılla sınayan, söküğü bulmak için
Ah ki sezgi delik deşiktir ima da
Yol tenhaya gider, tenha bir kalbe

Kendine ayna edinmeyen
Mülksüz son meczuptu o
…
Eyvallah nedir bilmez idi
Esrik, mutedil bir bela idi

oysa yaşlı Bir Çerkes’ten duymuştum: “Atın fiyatı yoktur”
…
Hayat canhıraş bir telaş yumağına dönerken
Anlatılacak ne çok hikaye kalıyor geride
Kelimelerse tutukluk yapan bir silah kadar mahcup

Çünkü şair kendinin farkında
Olduğundan daha yalnız, daha
Beter bir hafızadır, bu yüzden
Kederini anlatabilecek alfabeyi
Ancak
kendisi yaratabilir

Kalbim şimdi bir tayın kalbidir…

Şarkılardan öğrendiydik: Sevda
Sitemkar bir veda idi ömür gibi
Hatırası için kitabın bir yerinde
Saklı bir söz düşürülür belki de.
Mecaza dönmüşse vefanın enkazı
Sükunet gerekir unutmak için

Hercai birer nida idik yıldız şavklarıyla oynaşan

Sessiz ve kendiliğinden
Açılıveriyor mecaz çiçeği

Geyiğini yitirmiş dağ,
şiirini unutmuş dil neye yarar

Gönüldendir şikayet kimseden feryadımız yoktur.

NEV’İ

Zaman aşındırırken
Acıyı ve susuşlan
Altında saklıyor
Ahker denilen mağmayı
Bilmiyorsun

Uzun bir sonsuzluk
Birikti avcumda sen
Ordaydın, yanık izinin
Unutuldu sandığım
Anısında
Dağlayıp geçmişti kor
Ve örtülmüştü üstü
Eşeliyorsun; sızlıyor
Kabuğun altında yara
Kanatacaksın

Biz yorulduk, şu yoruldu, gök bile
Eskimişti bakıp durmalarımızdan

Heder edilmemiş geceyi biz
Yaşadık mı saymalıyız şimdi

Uzun bir sonsuzluk
Birikti avcumda sen
Ordaydın, yanık izinin
Unutuldu sandığım
Anısında

Dağlayıp geçmişti kor
Ve örtülmüştü üstü
Eşeliyorsun; sızlıyor
Kabuğun altında yara
Kanatacaksın

Zaman aşındırırken
Acıyı ve susuşları
Altında saklıyor
Ahker denilen mağmayı
Bilmiyorsun

Külleri savrulmuştu
Meğer kil olup
Birikmiş sessiz
Sonsuzda
Öylece

Böyle anlatıyor
Bir köşesi kırık
Diğer köşesi
Uçurum olan
Yanık tablet

İnsan yorulur bazen insan olmaktan

Be ne sevgi ah, bu ne ıstırap

Gönüldendir şikâyet kimseden feryadımız yoktur.

Şimdi uzun uzun susuyor belleğini yitiren kim varsa
Çağ nedir, unutuş ne; zaman bir iğne deliğinden geçip
Darası oluyor birikmiş anıların ve ölümlerin
…
Yaralı bir nidayız yaşadığımız bu dünyada

Hükmü hengamedir artık kalbim dediğim muallakta
Geyiğini yitirmiş dağ, şiirini unutmuş dil neye yarar !
Hepsi acı bir eyvah olmuştur, sitemkar bir nida

Gönüldedir şikâyet kimseden feryadımız yoktur.”

NEV’Î

Düştü gönlüm
Sen gibi zâlime

Sabah bilgisini öğrendim sonunda:
Seninle uyanmaktı, uyanıp gözgöze
Geldiğimiz anda perdenin hafif bir
Rüzgârla açılıp günışığının yüzüne
Yansımasıydı: çılgın günışığının

Dedi ki o: Yoruldum insan olmaktan

İnsan yorulur bazen insan olmaktan

Yalnızlık yalnızlığı bilende kaldı

Atlılar geçiyor rüyalarımdan, atlılar geçip gidiyor
Hayat canhıraş bir telaş yumağına dönerken Anlatılacak ne çok hikâye kalıyor geride

Kelimelerse tutukluk yapan bir silah kadar mahçup

Biriken damla bir kayayı
Nasıl oyarsa için için, söz
Gümüş değil söz’dür işte
Hem mâsum hem günahlı

Yaralı bir nidâyız yaşadığımız bu dünyada

sabrın mesafesi azalıyor gitgide

Ve son günlerde durmadan
Yalpalıyor bütün sözler
Birisi adımı sorsa mesela
Dilim sürçüyor

Mecaza dönmüşse vefanın enkazı
Sükunet gerekir unutmak için
Hatırlamak içinse yeni bir yaz

Bir tek susku kalıyor, diller de ölüyor birer birer
Ölen her dil yalnızlığı oluyor bu dünyanın

Polisle çatışırken bitti galiba çocukluğum ve ilk gençliğim Yoldaşlık günleriydi; “Kardeşler!” diyordu içimizden biri
“Dağın geyiği, dilin şiiri tanık olsun; anamızın ak sütü
Tanık olsun ki, “Haklıyız, kazanacağız!

Şarkılardan öğrendiydik: Sevda
Sitemkar bir veda idi ömür gibi

Düştü gönlüm
Sen gibi bir zalime

Ve son günlerde durmadan
Yalpalıyor bütün sözler
Birisi adımı sorsa mesela
Dilim sürçüyor

Kedisi sokağa kaçmış
Biriyim ben ve içimde
Kekeme bir kuş
Ötüyor, ötüyor, ötüyor
Ve son günlerde durmadan
Yalpalıyor bütün sözler
Birisi adımı sorsa meselâ
Dilim sürçüyor…

Sinsi tarih, aklı evvel felsefe, şımarık geometri
Canına okuyor şiirin, yalnızca aşk onarıyor onu…

Sesinde salaş bir meyhanenin hicazkâr bulutu…

Yaralı bir nidâyız yaşadığımız bu dünyada!

İnsan yorulur bazen insan olmaktan..

Sesin ne kadar benziyor sana
La minör, kumral, biraz şehla..

Uzun bir sonsuzluk
Birikti avcumda, sen
Ordaydın, yanık izinin
Unutuldu sandığım
Anısında..

Kedisi sokağa kaçmış
Biriyim ben ve içimde
Kekeme bir kuş
Ötüyor ötüyor ötüyor