Emin Karaca kitaplarından Nazım Hikmet’in Aşkları kitap alıntıları sizlerle…
Nazım Hikmet’in Aşkları Kitap Alıntıları
Fakat asla umutsuzluğu değil.
Gelsene dedi bana
Kalsana dedi bana
Gülsene dedi bana
Ölsene dedi bana
Geldim
Kaldım
Güldüm
Öldüm
( ) Mesela ben 45 yaşımı bitirdim Ama her gün biraz daha âşık oluyorum Karımdan, sanattan, tabiattan, insanlardan, idealizimden tut da kanaryama kadar her şeye doludizgin âşık oluyorum. Ve çok şükür aşığım. Bu aşk mistik manada filan değil Her birine ayrı ayrı pratik tezahürleriyle faal bir aşk Bana öyle geliyor ki, bir tek insana, yüz milyonlarca insana, her tek ağaca, bütün ormana, tek bir düşünceye, fikre, birçok düşünceye ve fikre aşık olmadan yaşamak, yaşamak değildir
Ben şöyle dört başı mamur bir aşık olsam, fakat dedim ya, bana bağlı, bana bağlı olmayan şartlarıyla; hüsranı, hicranı, firakı, ümidi, imkanı, imkansızlığı, benim enfüsi durumum ve afaki hayat şartlarıyla, yani takım taklavatıyla dört başı mamur aşık olsam – böyle aşk dostlar başına – visalin, hatta maşukamla senelerce aynı çatı altında burun buruna yaşamanın aşkımı azaltacağına değil, bilakis, çoğaltacağına eminim Çünkü maşukaya – böyle bir aşkın maşukasına – hiçbir zaman yüzde yüz ulaşamayacağımı sanıyorum Daha doğrusu bundan eminim
Artık Nâzım Hikmet’in kalbinden dayı kızı , oğlu Memet’in anası Münevver Hanım çıkmış, yerini, Saçları saman sarısı / kirpikleri mavi / kırmızı dolgun dudaklı Vera Tulyakova’ ya bırakmıştı
Sen esirliğim ve hürriyetimsin,
Çıplak bir yaz gecesi gibi yanan etimsin,
Sen memleketimsin..
Sen ela gözlerinde yeşil hareler,
Sen büyük, güzel ve muzaffer
Ve ulaşıldıkça ulaşılmaz olan, Hasretimsin
Camların kıyısına gazete kâadı yapıştır.
Gece erken yatağa gir.
Evde de satılacak bir şey kalmamıştır
Yarı aç, yarı tok üşümek:
Dünyada,memleketimizde ve şehrimizde..
Bu işte de çoğunluk bizde
Kuzum karıcığım, bu şiirleri iyi oku. Yazdıklarımın en ustaları değilse de, en yalansızlarıdır. Seni nasıl yalansız, süssüz, sanatsız seviyorsam, bunlar da öyle
İnsanlar ne şayanı hayret mahluklarmış!.. İçlerinde öyle iyileri, öyle kötüleri varmış ki Ben ancak otuz iki yaşımda insanları okuyabildim. Şimdiye kadar onlar benim için kapalı bir kitapmış!..
Bir ipte sallanan bir ölü!
Bu ölüme bir türlü,
razı olmuyor gönlüm!..
Son mektubunda:
‘Başım sızlıyor, yüreğim sersem!’
Diyorsun
‘Seni asarlarsa, seni kaybedersem’
Diyorsun,
‘Yaşayamam!’
Yaşarsın karıcığım!
Kara bir duman gibi dağılır,
Hatıram rüzgarda!
Yaşarsın kalbimin kızıl saçlı bacısı!
En fazla bir yıl sürer,
Yirminci asırlarda,
Ölüm acısı!..
Nâzım Hikmet’in, kesinlikle evlenmemeliydim kararını değiştiren, artık bundan sonra ona yazdığı şiirlerden fiziksel ve ruhsal bütün özelliklerini öğreneceğimiz Piraye Hanım; Alev saçlı, hemen hemen ben yaşlarda bir kadındı Çok iyi bir kadın Ve akıllı ydı
Sonrası şöyle;
Ve işte bir gün, öyle kendiliğinden, karar verdik evlenmeye Çok güzel bir kadın değildi ve bu da olumlu bir şeydi benim için Çünkü kıskançlığın çılgınlığını yaşamıştım artık
Birçok seneler geçti, dönen yok seferinden
Senin kaç yaşında olduğunu
Ne düşündüm şimdiye kadar
Ne de bundan sonra düşüneceğim.
Sen üç yaşındasın bebeğim
Tombul, pembe beyaz
Şirret, şirin ve yaramaz
Sen on sekiz yaşında sevgilimsin
Kocaman gözlü, ince bilekli geyik
Sen anamsın, altmış yaşındasın.
Sen yaşı ve cinsiyeti olmayan arkadaşsın;
Büyük kavgamda beraber dövüştüğüm;
Bana nasihatlerin en doğrusunu veren
Ve tehlikelerde kanatlarını üstüme geren.
Senin kaç yaşında olduğunu
Ne düşündüm şimdiye kadar
Ne de bundan sonra düşüneceğim.
Ve inanamıyorum ki bir kış günü dünyaya geldiğine.
Sen mutlaka baharda doğmuş olmalısın
Toprak uyanırken.
Kol saatimin kayışına tırnağımla kazıdım.
Malum ya, bulunduğum yerde
Ne sapı sedefli bir çakı var,
Ne de başı bulutlarda bir çınar.
Belki avluda bir ağaç bulunur ama
Gökyüzünü başımın üstünde görmek yasak bana
( )
Ve tıpkı o eski
Acıklı hikayelerdeki
Yalınayak, karlı yollara düşmüş, yetim bir çocuk gibi bu yürek,
Mavi gözleri ıslak
Kırmızı, küçücük burnunu çekerek
Senin bağrına sokulmak istiyor.
Seni anlayana mucizesin.*
ölüm ve zafer haberleri içinden,
hapiste
ve yaşım kırkı geçmiş iken
yirminci asırlılarda
ölüm acısı.
öğretebiliriz:
dövüşmeyi insanlarımız için
ve her gün biraz daha candan
biraz daha iyi
sevmeyi..
Yağmurlar başlamak üzere,
Kapım ardına kadar açık bekledim seni,
Niye böyle geç kaldın?
Ölüm ve zafer haberleri içinden,
Saat beş,yok.
Altı,yedi,
Ertesi gün
ve belki
Kim bilir
Toprağa götüreceğim!
Sana *gel* diyecek kadar yüzsüz ve alçaksam ne halt edeyim, öyleyim işte.
Fakat, gel.
Ve benden nefret ederek, beni hor hakir görerek de olsa, beni bir daha yalnız bırakma!
dışarıda olayım -yine sana koşacağım, sen de öyle bana koşacaksın-.
Her şeye rağmen beni herkesten ziyade anlayacak olan insanın yine sen olduğuna eminim..
Her şeye rağmen birbirini anlayan, birbirini seven, birbirini sayan iki cesur insan gibi konuşmamız gerekiyor .
Ne güzel şey hatırlamak seni;
ölüm ve zafer haberleri içinden,
hapiste
ve yaşım kırkı geçmiş iken
cesursun
iyi ve akıllısın;
Artık kayboldu ‘dün’,
geri dönmez bir daha.
Be kalbimin sahibi;
‘yarın’ içindedir ‘bugün’ün
koza tırtılın daki altın kelebek gibi.
kol saatimin kayışına tırnağımla kazıdım.
Malum ya, bulunduğum yerde
ne sapı sedefli bir çakı var,
Ne de başı bulutlarda bir çınar.
Belki avlu’da bir ağaç bulunur ama
gökyüzünü başımın üstünde görmek
bana yasak
Ve tıpkı o eski
acıklı hikayelerdeki
yalınayak, karlı yollara düşmüş, yetim bir çocuk gibi bu yürek,
Mavi gözleri ıslak
Kırmızı, küçücük burnunu çekerek
senin bağrına sokulmak istiyor.
Ben
Alacakaranlığında son sabahımın
işitilmemiş bir türküyü duyacak,
Dostlarımı ve seni göreceğim.
Ve yalnız
Yarım kalmış bir aşkın acısını
toprağa götüreceğim! •••
Haydi bunları boşver!
Bunlar uzak bir ihtimal!
Paran varsa eğer
Bana bir fanila don al,
Tuttu bacağımın siyatik ağrısı!..
Ve unutma ki daha iyi şeyler düşünmeli
bir mahpusun karısı!
Uyuyamıyorum!
Görünmez kuşlar ötüyor
üstünde kızıl ağaçların.
Alevi bir duman gibi tütüyor
gözlerimde saçların!
Saçları altın
dudakları nar
koyu kehribar
Gözlü sevgilim..
Bir tanem!
Son mektubunda:
Başım sızlıyor
yüreğim sersem!
diyorsun.
Seni asarlarsa
seni kaybedersem,
diyorsun;
yaşayamam!
Yaşarsın karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda;
yaşarsın kalbimin kızıl saçlı bacısı
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlılarda
ölüm acısı.
Minnacık bir kadın sevdi
Kadının hayali minnacık bir evdi
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan bir ev
Bir dev gibi seviyordu dev..
farkına bile varmadan?
Nasıl etmeli de ağlayabilmeli
ayıpsız,
aşikare,
yağmur misali?”
Bunca kalabalıklar ve bunca yorgunluklarımın içinde.
Nazım Hikmet Ran
-Çok mu?
-Çok değil
-Niye çok değil?
-Ne bileyim? Çok değil işte! Çok seversem çok derim. Ama daha öyle çok sevdiğim yok seni. ”
Fakat asla umutsuzluğu değil.
Aslında Nâzım, monogamdı. Birini severse – iyice severse- ona sadık kalmak isterdi. Sevemediği sıralarda da sevilecek birini daldan dala arardı. Bunu bilinçle mi, içgüdüsüyle mi, can sıkıntısıyla mı yapardı? Daha ziyade kadınların ayartma çabasına kurban gittiğini, tanıdığım kadınların sözlü ve yazılı itiraflarından öğrenmiş bulunuyorum.»
‘ Gelsene dedi bana
Kalsana dedi bana
Gülsene dedi bana
Ölsene dedi bana
Geldim
Kaldım
Güldüm
Öldüm.’»
( ) Mesela ben 45 yaşımı bitirdim. Ama her gün biraz daha aşık oluyorum. Karımdan, sanattan, tabiattan, insanlardan, idealizmden tut da kanaryama kadar her şeye dolu dizgin aşık oluyorum. Ve çok şükür aşığım. Bu aşk mistik manada filan değil. Her birine ayrı ayrı pratik tezahürleriyle faal bir aşk Bana öyle geliyor ki, bir tek insana, yüz milyonlarca insana, her tek ağaca, bütün ormana, tek bir düşünceye, fikre, birçok düşünceye ve fikre aşık olmadan yaşamak, yaşamak değildir. »
( ) Ben şöyle dört başı mamur aşık olsam, fakat dedim ya, bana bağlı, bana bağlı olmayan şartlarıyla; hüsranı, hicranı, firakı, ümidi, imkanı, imkansızlığı, benim enfüsi durumum ve afaki şartlarıyla, yani takım taklavatıyla dört başı mamur aşık olsam
– böyle aşk dostlar başına – visalin, hatta maşukamla senelerce aynı çatı altında buruna buruna yaşamanın aşkımı azaltacağına değil, bilakis, çoğaltacağına eminim. Çünkü maşukaya – böyle bir aşkın maşukasına- hiçbir zaman yüz yüze ulaşamayacağımı sanıyorum. Daha doğrusu bundan eminim. »
‘Genç bir kadın uyuyordu alacakaranlıkta alt ranzada
saçları saman sarısı, kirpikleri mavi
kırmızı dolgun dudaklarıysa şımarık ve somurtkandı. ‘
Artık Nâzım Hikmet’in kalbinden ‘dayı kızı’, oğlu Memet’in anası Münevver Hanım çıkmış, yerini ‘Saçları saman sarısı/kirpikleri mavi/ kırmızı dolgun dudaklı’ Vera Tulyakova’ya bırakmıştı »
‘Nihayet bir gün Memo (Memet) özel bir klinikte doğdu. Nâzım’ ın kopyası, mavi gözlü, sarı saçlı, gürbüz bir oğlandı. Ana baba, arabaya koyup çocuklarını gururla gezdiriyorlardı. Mühürdar kıyılarında, parklarda, sokaklarda ‘»