Mijabad Kitap Alıntıları – Jan Dost

Dinbun bı xwe aqilmendîya herî mezin e

Yek caran evîn mîna meyê ye, yekî serxweş û teles dike, yek caran jî bi xwe xencerek e mirinê di xwe de vedişêre.

Wisa melûl, wisa bê ronahî ye, tu dibêjî qey ne çira ye.
Zer e mîna mirinekê

“Dilê min di geliyekî bi stiriyên vêketî de wer bû.

dîsa şev e, dîsa baran e, dîsa tenêtî
#8212; –
yine gecedir, yine yağmur, yine yalnızlık

Dawiya payizê bû, ji hinan re jî payîza dawî bû
#8212;-
Sonbaharın sonlarıydı, kimine de son sonbahardı
.

ma kî dikare şewata dilê xwe bîne ziman?!
#8212; #8212;-
kim yüreğindeki yangını dile getirebiliyor ki?!

Keserên xwe weke refê qulingan bi du keştîyê de firrandin

Kolanên te, bi hêsrên sibehan têne pêçandin.
Te girîyê sibehan dîtiye Mehebad

Ez dizanim ku mirin bi hêz e, dizanim ku kes li derveyî jiyaneke bi mirinê sînorkirî najî.

Wisa melûl, wisa bê ronahî ye, tu dibêjî qey ne çira ye.
Zer e mîna mirinekê