Mara ve Öteki Şiirler Kitap Alıntıları – A. Ali Ural

ben bu gözyaşlarını
yağmura benzetenlere kahkahayla gülerim gök gürültüsü
sağanak gülerim kesilmez günlerce neşe akar yollardan
ağlamak mı neye benzese teşbihte hata olur
benzetileni kaybolmuştur peşine bin merak takıp
ben bu gözyaşlarını

Boşuna deviniyor kalem mürekkep eksik

Konuşurdum susmayı bilsem

Sıra sana gelmeyecek bahar kışı çok sevdik
Alışkanlıktır belki ama biz aşk bildik

Bir bedduaydı şiir dönüp sahibini bulan

Dönmesin, hakikat topaç değildir
Dönmesin, dermanı kıblesinde

Kar yağmıyorsa sandalyen çıplak
yanaşmamış omzuna ağaçlar
serçeler kaynamaya başlamamış
gözlerin hazır değil karşılamaya

bir yağmuru göze almışsa deniz uzaklaşmak istediğindendir kıyılarından
şeffaf tatlı sicimlere tutunup hantal yaşlı elleriyle göğe

İç içe geçmeye görsün
Zinciri kolye sanacaksın
Prangaları halhal

Ben kırıntılarla yaşamayı öğrendim
Parmak uçlarımdadır neşesi

Vatan aynadır hem herkesin yüzü orada bağışlatacak ve bağışlanmaz kılacak sır orada

Buhurunu tanırsın babanın böyle kokar vatan işte
böyle yürür can suyu temmuz baharlarında böyle yener ten demiri bağbozumunda kanın hangi rüzgar çalabilir gülden rayihasını

Ben bu kitapları
horozlara benzetirdim uyandırsalardı beni her sabah
tavuklar gibi tüneyen raflarında kitaplığımın gözleri yumuk

Ben bu uçakları
kuşlara benzetenlere hayret ederim, hayret ettiğim kadar kuşlara

Konuşurdum susmayı bilsem
borazanlar çalarken ağustos böcekleri
zırhını çıkarmadan yaşamak
susarak can vermek gülün dibinde

Bir kalbi açmaktan daha tehlikeli bir şey
Bir kalbin çeperlerine dokunmaktan daha tehlikeli
Bir kalbe kulağını dayamaktır, işitmeyen kulağını

Bir postacı olsaydım çantasında kırlangıçlar taşıyan

Sonbahar yaprakları olsaydı ancak bu kadar güzel düşerdi toprağa

Bildiklerinle yenemezsin bilmediklerini, kenara çekil

Omzunda dağ olmayana dağ çiçeği yok

Yok dermansız kolların sarılacağı dalgalar

Parçalanmak ölmek değildir, parçalar halinde yaşanabilir pekala..

Ben kırıntılarla yaşamayı öğrendim parmak uçlarımdadır neşesi..

Hangi rüzgar çalabilir gülden rayihasını

Ben bu şehri
tekmelenen bir konserve kutusuna benzetiyorum

Teslim ol ey hakikat ellerini kaldır

İnsan yolunu kaybeder sen hep yoldasın

Konuşurdum susmayı bilsem

Ölü numarası yapmak kolay, yaşıyor numarası nedir.

Nerede görseller tanıyacaklardı,
nerede görseller tanıyamadılar..

‪Ölü numarası yapmak kolay,‬
‪Yaşıyor numarası nedir?

Hadi gülümseyen bir güneş çizsinler şimdi

Bildiklerinle yenemezsin bilmediklerini, kenara çekil

Bowling oynayamazsın ölümle

Omzunda dağ olmayana dağ çiçeği yok

Hangi meleğin elinden düştün yere dizlerinde gül

Allah’ım ne küstah bu şairler
avutamayınca kelimeleri
kelimelerle avunuyorlar

şiir de ne dünyalı gibi konuş

bir bedduaydı şiir dönüp sahibini bulan

o kara bavulda taşıdığın anlaşılacaktı şiiri
anlaşılmayacaktı şiir fakat anlaşılmayacaktı

hızır’la karşılaşacaksın metin ol, derken cümleye Ali
metnin Hızır’ı ol, deyiverdi Şeyh Hasan Ali’ye
ab-ı hayat bulmaya mahkûm zincirli dudak
diri bir gülde seyretti nokta konana kadar aczini

bu bir kar tanesidir elini uzat
bileğine mühürler vuracak
saat kar?
durmuş

ölü numarası yapmak kolay, yaşıyor numarası nedir

Allah’ım ne küstah bu şairler
avutamayınca kelimeleri
kelimelerle avunuyorlar
hışırdıyor perde fakat nerede ışık
kâğıtları getir
uçak yapacağım onlardan
hepsi bu kadar

uykusuz gözlerinden öpüyorum atların

tekbir getirmeye görsün Muhammed Mustafa
tekbir getirir yer gök ay bir kez daha bölünür
enbiya saf tutar, nur kesilir Mescid-i Aksa
taş olsa da hissiz kalmaz gitmek ister peşinden
dur demese, O’nunla birlikte yükselecekti
ya ben, boşluktaki ben, ey sahra-i muallak

bir kalbi açmaktan daha tehlikeli bir şey
bir kalbin çeperlerine dokunmaktan daha tehlikeli
bir kalbe kulağını dayamaktır, işitmeyen kulağını

hiçbir şeye yakın değil hiçbir şeyden uzak değil hiçbir şey denk değil ölüme

ne kadar korkarsa korksun kâğıtlar alevler saçan tüyden eceliydi şiir

omzunda dağ olmayana dağ çiçeği yok

göğüs kafesine ağır bulutlar çökerdi can direği tutmasa göğü

hangi meleğin elinden düştün yere dizlerinde gül

bir kalbi açmaktan daha tehlikeli bir şey
bir kalbin çeperlerine dokunmaktan daha tehlikeli
bir kalbe kulağını dayamaktır, işitmeyen kulağını
insan insanın kalbine dokunamazdı
nerede zemzem ırmaklarını akıtmak oraya
yolculuğun şartı, yıkanmış bir kalp

sıra sana gelmeyecek bahar kışı çok sevdik
alışkanlıktır belki ama biz aşk bildik

çok oluyor unuttum tıkırtılarını topuklarının.

ne çok şey biliyorlar, yan yana durduğumuzda omuzlarımız değiyor mu bunu da bilsinler.

parçalanmak ölmek değildir, parçalar hâlinde yaşanabilir pekâla.

Allah’ım ne küstah bu şairler
Avutamayınca kelimeleri
Kelimelerle avunuyorlar

güneş gibi yaşlanıyorsun heyy ararken onu
binlerce defa geçiyor yanından tanımıyorsun

insan insanın kalbine dokunamazdı

bir kalbi açmaktan daha tehlikeli bir şey
bir kalbin çeperlerine dokunmaktan daha tehlikeli
bir kalbe kulağını dayamaktır, işitmeyen kulağını

Göğüs kafesine ağır bulutlar çökerdi can direği tutmasa göğü
Korsanlar tutuşurdu kıstırmaya görsünler tahta bacaklarına
At kuyrukları dalgalanırken kızılağaçlarda bayrak yerine
Mars senin duruşundu gemilerin bordalarını çatlatan