Makiler Kitap Alıntıları – Sunay Akın

Seni bir çivi
gibi çaktım
çünkü beynime
ve toplayıp
bütün kerpetenleri
attım denize

Yüreğim ıslaktır benim
kuytularda ağlamaktan
ve uçuktur rengi
kurusun diye kaç kez
güneşe asılmaktan

Yoksul bir çocuk görsem
yağmur altında üşüyen
köprü olmak geçer
hiç değilse
içimden

Nokta
tepeden inme
sonradan görme
son verir
yazının özgürlüğüne

Tek suçum
sap olmamak
baltanın
kanlı oyunlarına

Umut dolu
tarlakuşları
kentin kıyısına
hep gece
kondu

Oysa duvarın dibinde
ağlıyordu sarmaşık

İki rayı gibiyiz
bir tren yolunun
yakın olması
neyi değiştirir
son istasyonun

Ve kitapçı tezgâhının
en önüne sıralanır
bir şairin
öldükten sonra
bütün kitapları

Yağmur sinmiş toprağa
usulca geceden
su içiyor göçmen kuş
ölü bir askerin
ters dönmüş miğferinden

Çay bardağında
bırakılan dudak payı
kadar bile
uzak kalamam
gözlerine

İki rayı gibiyiz
bir tren yolunun
yakın olması
neyi değiştirir
son istasyonun

Kuru bir ot
gibi yaşıyorum
gözlerden uzak
patika bir yolun
kıyısında

Yüreğim, ilk şiirim

Yüreğim ıslaktır benim kuytularda ağlamaktan ve hafif uçuktur rengi, kurusun diye kaç kez güneşe asılmaktan.

Çay bardağında
bırakılan dudak payı
kadar bile
uzak kalamam
gözlerine

İki rayı gibiyiz
bir tren yolunun
yakın olması
neyi değiştirir
son istasyonun

Saçak altına sığınmış
göçmen kuşun
kar tanecikleri arasında
düşen beyaz tüyünü de
görebilmek
işte
sevmek

Yoksul bir çocuk görsem yağmur altında üşüyen, köprü olmak geçer hiç değilse içimden

Ne zaman bir çocuk ölse, gözü evlerinde, annesinin kavurduğu helvada kalır.

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Saçak altına sığınmış göçmen kuşun kar tanecikleri arasında düşen beyaz tüyünü de görebilmek, işte sevmek

Bir an önce görünsün diye Akdeniz, Toroslarda ağaçlar hep çocuk kalır

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

İncitirim korkusuyla
yıkarken
nasıl da usulca
gezdirirdi ellerini
teninde annen

Çarşafların arkasına
ıslak sutyenini
asar gibi nicedir
seviyorum
seni

İki rayı gibiyiz
bir tren yolunun
yakın olması
neyi değiştirir
son istasyonun

Seni bir çivi
Gibi çaktım
Çünkü beynime
Ve toplayıp
Bütün kerpetenleri
Attım denize

İki rayı gibiyiz
Bir tren yolunun
Yakın olması
Neyi değiştirir
Son istasyonun

Yüreğim
İlk şiirim

Oybirliğiyle koyunlar
Keçiyi seçer
Kendilerine başkan
Oysa sürünün başına
Kurdun akrabası
Köpeği koyar
Çoban

Ne yak mektubun ucunu
Ne sevgini sayfalar
Dolusu dile getir
Zarfı kapatırken yalnız
Kuytu dudaklarını
Çokça değdir

Yine bir kömür
Kütürdedi sobada
Kayıp bir madencinin
Kalbi rast geldi
Atıverdi sıcak odada

Sevgilim kızma sakın
Ve lütfen yanlış anlama
Kırmızı rujunu sürünce
Paramın yetmediği
Elmaşekerleri
Geliyor aklıma

Tek suçum
Sap olmamak
Baltanın
Kanlı oyunlarına

Dürüst olalım beyler
İlk adım sizden
Sökün savaş gemilerinden
Can simitlerini

Yüzümdeki hüznün nedeni
dökülmesi değil saçlarımın
gün geçtikçe sesini
daha az dinlediğimden
mahalle berberindeki
kanaryanın

Yüreğim ıslaktır benim
kuytularda ağlamaktan
ve hafif uçuktur rengi
kurusun diye kaç kez
güneşe asılmaktan

Yoksul bir çocuk görsem
yağmur altında üşüyen
köprü olmak geçer
hiç değilse
içimden

Boyadılar koca duvarı
rengârenk yazılarla doldurdular
elinde gazoz şişesiyle
bir de gülen kız resmi çizdiler
ağzı bir karış açık

Oysa duvarın dibinde
ağlıyordu sarmaşık

Yüreğim ıslaktır benim
kuytularda ağlamaktan
ve hafif uçuktur rengi
kurusun diye kaç kez
güneşe asılmaktan

O siyahtı
kurşuna dizenler beyaz
silah sesinden
ürkerek gökyüzüne
uçuşan kuşlar
bembeyaz

Ne yak mektubun ucunu
ne sevgini sayfalar
dolusu dile getir
zarfı kapatırken yalnız
kuytu dudaklarını
çokça değdir

Yine bir kömür
kütürdedi sobada
kayıp bir madencinin
kalbi rastgeldi
atıverdi sıcak odada

Kum taneciği
kaçtı diye gözüne
emir veren generalin
iki dakika daha
çok yaşadı insanları
o şanslı kentin

Ne yak mektubun ucunu
Ne sevgini sayfalar dolusu dile gelir
Zarfı kapatırken yalnız
Kuytu dudaklarını çokça değdir.

İki rayı gibiyiz

Bir tren yolunun,
Yakın olması
Neyi değiştirir
Son istasyonun.

Her akşamüstü oyuncakçı camekanından çocuk ellerinin izlerini siler

Seni bir çivi
gibi çaktım
çünkü beynime

Yüreğim
ilk şiirim

Yüreğim ıslaktır benim
kuytularda ağlamaktan
ve hafif uçuktur rengi
kurusun diye kaç kez
güneşe asılmaktan

O siyahtı
kurşuna dizenler beyaz
silah sesinden
ürkerek gökyüzüne
uçuşan kuşlar
bembeyaz

Yoksul bir çocuk görsem
yağmur altında üşüyen
köprü olmak geçer
hiç değilse
içimden

Ne zaman bir çocuk ölse
gözü evlerinde
annesinin kavurduğu
helvada
kalır

Tek suçum
sap olmamak
baltanın
kanlı oyunlarına

Yaşamı savunmaya katılmaması ozanın kendini mürekkep lekesi sanması gibi imzanın

Seni bir çivi
gibi çaktım
çünkü beynime ve toplayıp
bütün kerpetenleri
attım denize…

Yoksul bir çocuk görsem
yağmur altında üşüyen
köprü olmak geçer
hiç değilse
içimden..

Saçak altına sığınmış
göçmen kuşun
kartanecikleri arasında
düşen beyaz tüyünü de
görebilmek

işte
sevmek…

Odunsuz bir sobanın yanında titreyen çocuğu görse yağmur gözyaşlarını odaya tavan arasındaki delikten usulca bırakır.

Yalnızca ben bilirim
diktatör heykellerine
pislemek için
göç ettiğini
dünyadaki bütün
kuşların

Odunsuz bir sobanın
yanında titreyen
çocuğu görse yağmur
gözyaşlarını odaya
tavan arasındaki delikten
usulca bırakır

Çay bardağında
bırakılan dudak payı
kadar bile
uzak kalamam
gözlerine

Varsın hançerlensin
yurdumda
nice ozanın kalbi
bir çocuğun dökülen
süt dişleri gibi

İki rayı gibiyiz
bir tren yolunun
yakın olması
neyi değiştirir
son istasyonun

Yüreğim
ilk şiirim

Oybirliğiyle koyunlar
keçiyi seçer
kendilerine başkan
oysa sürünün başına
kurdun akrabası
köpeği koyar
çoban