Leopar Kitap Alıntıları – Jo Nesbo

Gözlerin karşında ruhum ateş
BB ‘

Şu anda en çok ne isterdim sorusunun cevabını biliyordu.ZIRHLI BİR KALP

Fiziksel acı insanın katlanması gereken en kötü şey değildir.ölüm bile en kötüsü değildir.
-En kötüsü nedir o zaman ?

Küçük düşmektir.Onurunu ve haysiyetini kaybetmektir. Üzerindekileri çıkartmak, çevrendekinlerden soyutlanmaktır. En kötü ceza budur. Birini diri diri gömmeye benzer.

“Bence insan öğrenebilen bir canlı. Ancak sorun şu; o kadar lanet bir yavaşlıkta Öğreniyoruz ki sen doğruyu fark edene kadar iş işten geçmiş oluyor.

Ara sıra bir yuvası olmadığına inanan insanlar bile aslında bir yuvalarının olduğunu eninde sonunda anlar. Günün birinde gömüleceğini hayal ettiği bir yer.

Tebessüm ettiği ve güldüğü zamanlar sanki olduğu yere güneşi getirirdi. Onu gördüğün an tüm dertlerin, nasıl desem güneşin altındaki çiy taneleri gibi buhar olup uçardı. Ama kötü günündeyse de durum tam tersi olurdu. Etrafındaki her şey sessizleşir, hava adeta yaklaşan trajediyle dolar, sessizliğin içinde o trajedinin sesi kulağına gelirdi. Minör bir şarkı gibi. Aynı anda hem güzel, hem de korkunç, anlıyor musun? Yine de gözlerinde günışığının bir kısmı kalmış olurdu çünkü hala gözleri gülerdi. Ürkütücüydü.

Eski hikayeler duvarlara asılı ve şimdi o duvarlar yıkılıyor.

Sevgi öldürür.

Her şey sevgiyle başlar. Nefret sadece madalyonun diğer yüzüdür.

Hayat böyleydi işte. Bir yıkım süreci, başta mükemmel olanın göz göre göre bozulup dağılma serüveniydi. Belli olmayan tek şey, bir anda mı yoksa yavaşça mı yok olacağımızdı.

Bir konuda uzman olan kişilerin cahilleri düzeltmeye asla karşı koyamadığını tecrübelerinden biliyordu.

Fiziksel acı insanın katlanması gereken en kötü şey değildir. Ölüm bile en kötüsü değildir.

En kötüsü nedir o zaman?

Küçük düşmektir. Onurunu ve haysiyetini kaybetmektir. Üzerindekileri çıkartmak, çevrendekilerden soyutlanmaktır. En kötü ceza budur. Birini diri diri gömmeye benzer.

“Söylediğim gibi” dedi, sigarasını yere atıp topuğuyla ezerek, “baştan çıkarıcı bir teklif duyan kimse arkadaşını tanımaz.”

Şehri pusu kurup etrafını gözleyen bir hayvana benzetti Harry. Avını bekleyen, kamufle olmuş bir yırtıcıya.

Sigara öldürür. Hoşçakal

Zihniyet tecrübeyi değil, tecrübe zihniyeti değiştirir.

Yaptıklarımız neden olmadan bir hiçtir. Nefretin büyümesi zaman alır ama sebebi basittir.

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Kan bağı iradeden güçlüydü , hatta iradenin ta kendisiydi.

Derinlerdeki capa aslinda bunun icin uygun bir tabir.Suyun derinliklerindeki capayi goremezsin ama ne yaparsan yap oradan kipirdayamayacagini bilirsin.Sadece capanin etrafinda dolasirsin ve orasi senin yuvan olur.Kendini zorla ve bunu kabul et Harry.Capanin varligini kabullen

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Ölüm qorxusu yaşamaq istəyinin nəticəsidir.

İnsan üçün ağrı və ölüm – heç də ən dəhşətli şeylər deyil. Ən dəhşətlisi alçalmaqdır.

Biz başqalarının taleyinə hökm etməyi, bununla da özümüzü şəxsi kainatımızın hökmdarı hiss etməyi xoşlayırıq.

– Mən sadəcə öz fərziyyəmi dilə gətirdim. Onun necə səsləndiyini eşitmək istəyirdim.
+Necə idi?
– Açığını desəm, kifayət qədər zəhlətökən.

Sən qaranlıqdan qorxurdun amma qaranlıq otaqlara girirdin

Biz hamımız satqınıq, – Harri dedi. – Sadəcə satqınlığımıza görə fərqli məbləğ istəyirik. Müxtəlif valyutalarla. Sənin valyutan eşqdir. Mənim valyutam narkotik.

Zaman keçdikcə hərdən yenidən dünyaya gəlmək lazımdır.

— Hər şey məhəbbətdən başlayır. Nifrət o hissin əks tərəfidir.
— Məhəbbət qətllər maşınıdır.

Qürur hər zaman özünə rəva bilmədiyin bir nemətdir.

Mənimlə gələrsən? Mənimlə birlikdə Șvedaqonun mərmər döşəməsi üstündə ayaqyalın gəzmək istəyərsən? Baqoda kobra əti yemək necə? Yanqunda müsəlmanların oxuduğu azan səsi altında yuxuya getmək, Mandaleydə buddistlərin duaları altında yuxudan oyanmaq istəyirsənmi?

Kimdənsə nə vaxtsa eşitmişdi ki, xərçəngin əsas xüsusiyyəti elə budur – yayılmaq.

Bir az da olsa, yaşamaq istəyirdi. Daha bir neçə il, daha bir neçə dəqiqə – bütün insanları idarə edən həmin hesab, həmin kor, sərsəm məntiq.

Belə deyirlər ki, oğullar az və ya çox dərəcədə atalarının libas dəyişmiş variantı olurlar: Yəni sənin bu zəncirdən qurtulman boş xəyaldır. Nə zamansa mütləq kökə qayıdırsan. Çünki qanın cazibə qüvvəsi sadəcə iradədən güclü deyil, o elə iradənin özüdür.

Kayyanın kimə oxşadığının fərqinə varmadığını desə, yalan olardı Onun kimə bənzədiyini bilirdi. O, Rakelə oxşayırdı. Onlar hamısı Rakelə oxşayırdılar.

Dedi ki, atası xəstəxanadadır və onu bura qayıtmağa məcbur edən yeganə səbəb budur.Əgər atasının xəstə olduğu haqda öyrənib-öyrənməmək seçimi qarşısında qalsaydı, öyrənməməyə daha çox üstünlük verərdi. Çünki bura atasına olan sevgisi üzündən gəlməmişdi. Utandığı üçün gəlmişdi.

Yağış dərhal kəsmədi. Heç sonra da kəsmədi. Hətta, ümumiyyətlə, kəsmədi.

Bəli o gözəl idi.Gözəllik hər zaman faktdır.

Şəxsən mən belə hesab edirəm ki, hər bir insanın xislətində öldürmək qabiliyyəti var. Bizim mövcudluğumuz dünya nemətləri uğrunda mübarizə deməkdir və öz yaxınını öldürmək bacarığından məhrum olan insanın var olmaq hüququ yoxdur. Nə deyirlər desinlər, öldürmək sadəcə labüd olanı tezləşdirmək deməkdir. Ölüm heç kəsə fərqli yanaşmır, bu da çox yaxşıdır, çünki hayat ağrı və əzab demək dir. Bu mənada hər bir qətl əslində mərhəmət aktıdır.

Həyatı əbədi bilib havaya sovurduğu o günləri kaş indi geri qaytaraydılar!

Bir katili katil yapan nedir, neresidir, nasıl bir şeydir ? Bazılarında olup bazılarında olmayan doğuştan bir özellik, bir gen , kalıtsal bir gizli güç mü ? Yoksa ihtiyaçlara göre şekillenip dünyayla yüzleşmeyle gelişen hayatta kalma stratejisi , hayat kurtaran bir hastalık , mantıklı bir delilik mi ? Hastalıkların bedeni hararetle bombardımana tutması gibi, delilik de insanın kendini yeniden emniyete aldığı bir geri çekilme şekli olabilir mi ?

Mikael Bellman’ın yüzü ekranı kapladı. Harry, Rita’dan sesi açmasını işaret etti. Bellman’ın ağız hareketlerini inceledi. Yumuşak, yarı feminen yüz hatlarını. Zarif biçimli kaşlarının altındaki koyu kahverengi gözlerinin parıltısını. Tenine sulu kar yağmış gibi duran beyaz lekeler onu çirkinleştirmiyor, aksine onu izlenmesi daha ilginç biri haline getiriyordu. Tıpkı egzotik bir hayvan gibi. Çoğu dedektifin yaptığı gibi numarasını rehberden çıkarmadıysa telefonu bugünden itibaren şehvet dolu platoniklerin mesajlarıyla dolacaktı. Biraz sonra ses açıldı.

“Uçakla geldim. Üşüdün mü?”
Kaja bacaklarının arasına soktuğu ellerini istemsizce çıkardı. “Ama neden burası?”
“Aslında Manila’ya gidiyordum. Hong Kong’a sadece uğrayacaktım.”
“Demek Filipinler’e. Ne yapacaktın orada?”
“Kendimi bir yanardağa atacaktım.”

Düştüğü duruma inanamadı. Baş belası bir çığın altından 12 saat sonra Bir yarığın İçine sarkıtılıp ölüme terk edilmek için kurtulmamıştı.

Hayat garipti. Ölümse çok daha garip.

Gerçekleşen her şey daha büyük bir hesaplamanın, zincirleme bir reaksiyonun, daha önce gerçekleşmiş bir şeyin sonuçlarının parçasıdır.

Bence insan ögrenebilen bir canlı.Ancak sorun şu; o kadar lanet bir yavaşlıkta ögreniyoruz ki sen doğruyu fark edene kadar iş işten geçmiş oluyor.

Nefret ögrenmek, değişmek, bir dahakine bazı şeyleri farklı yapmak için iyi bir başlangıç noktası olmalı.

Benim tonla pişmanlığım var.Belki de kendimi fazla önemsediğim icindir.Daha doğru seçimler yapabilmeyi isterdim.

insan yaptığı şeylerin sebeplerini her zaman bulamıyor. İnsan hayatta kalma güdüsüyle kontrol edildiği için genellikle bilinçli düşüncelerimizden daha mantıklı kararlar veriyor.

Karanlıktan korksan da bu ona doğru gitmeni engellemezdi.

Hayat da karmaşık. İnsanlar da karmaşık.

Hastalıklarin bedeni hararetle bombardımana tutması gibi, delilik de insanın kendini yeniden emniyete aldığı hayati bir geri çekilme şekli olabilir mi?

Bir katili katil yapan nedir, neresidir, nasıl bir şeydir?Bazılarında olup bazılarında olmayan doğuştan bir özellik, bir gen, kalıtsal bir gizli güç mü?Yoksa ihtiyaçlara göre şekillenip dünyayla yüzleşmeyle gelişen hayatta kalma stratejisi, hayat kurtaran bir hastalık, mantıklı bir delilik mi?

Yapmadığı için pişman olduğu çok şey vardı elbette.

Umursamadığı insanlara sessizliği bozmak için öylesine sarf ettiği sözler yerine sevdiklerine söylemesi gereken onca söz

Yağmurdan sonra kuraklık, geceden sonra gündüz, yemek sonra yenmek, yaşamdan sonra ölüm gelir. Doğanın işleyişi burada her şeydir, hiçbir şey değiştirilemez. Akıntıda kulaç atıp kalabildiğin kadar hayatta kalmaya, önüne konulanla yetinmeye çalışırsın. Tüm yapabildiğin budur. Çünkü ataların nasıl yaşadıysa sen de öyle yaşarsın, elinden bir şey gelmez, gelişim imkansızdır. Bu Afrika felsefesi değil, nesillerin tecrübesidir sadece. Değişmesi gereken de işte bu tecrübe. Zihniyet tecrübeyi değil, tecrübe zihniyeti değiştirir.

Tıpkı magma gibi nefret de hayatın bir ön koşulu; bu sayede hiçbir şey buz tutmuyor.

Karmaşık, çetrefil, bize kaderimize hükmettiğimizi ve evrenin hakimi olduğumuzu hissettirecek şeyler yapmayı seviyoruz.

Hiç kimse göründüğü gibi değildi ve dürüst ihanetler dışında hayatın çoğu yalan ve hileden ibaretti. Bizim de diğerlerinden farksız olduğumuzu anladığımız gün, artık yaşamak istemeyeceğimiz gün olacaktı.

Şehri pusu kurup etrafını gözleyen bir hayvana benzetti Harry. Avını bekleyen, kamufle olmuş bir yırtıcıya.

Dünya dönmeye devam ediyor. Sadece yenileniyor, hepsi bu. Eski hikayeler duvarlara asılı ve şimdi o duvarlar yıkılıyor.

Ruhlarının azalacağını düşündükleri için fotoğraflarının çekilmesini istemeyen Aborijinler gibiyimdir belki de.

Belki de tüm mesele budur. Kabile. Hepimiz kendi kabilemizin içinde olmak istiyoruz.

İkisi de aynıdır. Her şey sevgiyle başlar. Nefret sadece madalyonun diğer yüzüdür.

Her şey bir gün geride kalır.

Gerçekler. 1984 yılında kuruldular. Orwell’ın kâbusu gerçek oldu.

Bir katili katil yapan nedir, neresidir, nasıl bir şeydir ? Bazılarında olup bazılarında olmayan doğuştan bir özellik, bir gen , kalıtsal bir gizli güç mü ? Yoksa ihtiyaçlara göre şekillenip dünyayla yüzleşmeyle gelişen hayatta kalma stratejisi , hayat kurtaran bir hastalık , mantıklı bir delilik mi ? Hastalıkların bedeni hararetle bombardımana tutması gibi, delilik de insanın kendini yeniden emniyete aldığı bir geri çekilme şekli olabilir mi ?

Anket sonuçlarına göre insanlar kamuya mal olmuş kilolu kimselere daha az güven duyuyordu. Çünkü bilinçaltlarında onları iradesiz olarak algılıyordu.

Elbette gelmeyecekti. Hayvanların ve insanların yaralandıklarında saklanmaları doğal bir refleksti. Ve Harry Hole hiç şüphe yok ki yaralıydı.

“Kumar uzun vadede kötü bir kazanma yoludur. Ama kaybedecek hiçbir şeyin kalmadıysa tek şansındır.”

Öyle güzeldi ki kalbi acıyordu.

“İnsanları bir yalana inanmak istediklerinde kandırmak öyle kolay ki.

işi düştüğünde hırsız hırsıza güvenmek zorunda kalır.”

“Ara sıra bir yuvası olmadığına inanan insanlar bile aslında bir yuvalarının olduğunu eninde sonunda anlar. Günün birinde gömüleceğini hayal ettiğin bir yer.