Konuşanlar, Bir Hüzünle Sesinde Kitap Alıntıları – Ziya Osman Saba

Sanatkâr sadece güzel yaratmak için çırpınan adamdır, başka hiçbir şey değil.

Şair olmak! Bu belki çocuk daha doğmadan verilen korkunç bir hükümdür fakat bu hükmü bozmak, en kuvvetli bir istidadı boğmak mümkündür ve bunu bozan muhit hiç kimsenin haberi olmadan kolayca yapar.

Niçin yazarsınız?
Bir ihtiyaç.

Dünün şairi, temiz, açık Türkçeyle şiirini yazdı mı, vazifesini bitmiş sanıyordu. Hatta diyebilirim ki dünkü nesilde şair olmak için aşık olmak kâfi idi.

Sizce bir yazar ne kadar kazanmalıdır?
Yazarın, yani sanatçının, dünyanın zevkini en iyi çıkarabilecek, yaşamın tadına en iyi varabilecek yaradılışta, hem en müsrif hem en cömert bir insan olabileceğini düşünürsek para ihtiyacına bir sınır çizip şu kadar kazanmalıdır, diyemeyiz.

Seni görüyorum yine İstanbul
Gözlerimle kucaklar gibi uzaktan
Minare minare, ev ev,
Yol, meydan.

Geliyor Boğaziçi’nden doğru
Bir iskeleden kalkan vapurun sesi,
Mavi sular üstünde yine
Bembeyaz Kızkulesi.

Bu garip dünyada ben yadırgadım yerimi
Yıllardan sonra bir gün görüp çektiklerimi,
Tanrım, bir meleğine emredecek: -Yetişir!
Gözlerimi o saat sessiz kapayacağım.
Beni bekleyedursun artık ılık yatağım,
Bütün yorgunluğumu alacak bir teneşir
Bir yükü atmış gibi sırtımda bir hafiflik,
Oraya geçmek için aşacağım bir eşik.

Bütün şairler arasında, Ümitler içindeyim, çok şükür öleceğiz, demeye dili varmış tek şairdi. Ölmüşlerinin özlemiyle yanıp tutuşmuştu hep.

Derdimi anlatabilmek için kıymetli zamanından aldım, kusura bakma!

Çoğumuz, yaşadığımız günlere hakikaten sahip değiliz.

Bir gün gelip şiirin dünyadan büsbütün çekileceğine inanmak istemiyorum.

Lisede sınıfta kalmamam için kopya vermeye uğraştığı gibi; şimdi de sanat alanında başkalarından geri kalmamam için henüz yayımlanmamış şiirlerime, okuyucu arasına çıkmadan çekidüzen vermeye çalışıyordu.

Niçin yazarsınız?
Bir ihtiyaç.