Kendini Tutan Su Kitap Alıntıları – Yalçın Tosun

hiçbir şey eskimez, evet bu evde
bir benden başka

çünkü herkes biraz hayal kırıklığıdır

ve ağlamak diyorsun,
kendin olmak – ağlamak
yol almak bu kuytuda
sınayıp sınanarak

bilirim – ve hep bildim –
zordur tutunmak kollarına
sırça bir masalın

deli ortancam, balım
susmaların en güzel dudağı
bir rüyadan uyansam
bulsam nadir gülüşünün oklarını
ortasında bağrımın

gece büyürken
ölmemişsen eğer korkudan
belki sevebilirsin
kırılmış aynadaki
bin parça bungun yüzü

içi kıymıkla dolu bir balon olmasaydım
öldürmek ister miydin
aynı iştahla beni

unutmak nedir
– nedir unutmak
yormadan affetmeyi
bir yangın başlatmaktır

her şey biraz hayal kırıklığıdır bu hayatta

içi kıymıkla dolu bir balon olmasaydım
öldürmek ister miydin
aynı iştahla beni

kadınlar bilirim uzak bekleyen
bir yerlerden ucuza bir keder bulup
şafağın dantelli karanlığında
usulca saçlarının ucuna süren

zor olan
parmağında bir iğneyi dik tutup
içi boş bir yalnızlığı
geçirmektir delikten

Akmamak için kendini tutan suyu gördüm.
Henri Michaux

seninle ben
aynı bıçak sırtı masalın
farklı sayfalarındaydık
arada düşmedik desem yalan
düştük, hatta kalkmadık

üşüdüm dün gece
en sevdiğin şarkıyı dinledim
art arda çok kere
‘vazgeçtim dünyadan’ diyormuş kadın
biz anlamadık

hiçbir şey eskimez, evet bu evde
bir benden başka

biliyor musun
-bilmek de ne zor kelime-

her şey biraz hayal kırıklığıdır bu hayatta

bilirim ve hep bildim
zordur tutunmak kollarına
sırça bir masalın

belki tam içindesin
bir nehrin, hep çoğalan
belki de o nehirsin
ne geçmiş, ne gelecek
ne yaşama korkusu

sahi, kim gerçekten bilebilir ki
bir şiirin ne zaman biteceğini

Üşüdüm dün gece
en sevdiğin şarkıyı dinledim
art arda çok kere
‘vazgeçtim dünyadan’ diyormuş kadın

biz anlamadık

üşüdüm dün gece
en sevdiğin şarkıyı dinledim
ard arda çok kere
‘vazgeçtim dünyadan’ diyormuş kadın
biz anlamadık

korkmasaydık dokunurduk belki
birbirimizin hayatlarına
sürüklenip durmazdık sürekli
sahiden inansaydık

eski bir defterin karanlığına
külle yazılmış cümlelerdir
çocukluğum, çocukluğum
tüyden bir kalbin yorgun işçisi

iç çekişin sahte nezaketiyle
bıraktı boşluğa gerçekliğini
sahi, kim gerçekten bilebilir ki
bir şiirin ne zaman biteceğini

Unutmak nedir
-nedir unutmak
yormadan affetmeyi
bir yangın başlatmaktır

“Akmamak için kendini tutan suyu gördüm.”
Henti Michaux

“ Ölüm bile eskiyor, bunu unutmayalım”

“ zor olan
parmağında bir iğneyi dik tutup
içi boş bir yalnızlığı
geçirmektir delikten ”

“ sadece uykusunda sevilmiş bir çocuğun
bir türlü akmayı öğrenememiş gözyaşındaki
öfkesinin deli bal tadını “

“ Çünkü herkes birer hayal kırıklığıdır ”

Ve ağlamak diyorsun,
kendin olmak -ağlamak
yol almak bu kuytuda
sınayıp sınanarak

Ellerinde eskimiş yalandan bir masalla
cakasını satarken,
zaman kendini vurdu

ölüm bile eskiyor, bunu unutmayalım

seninle ben
aynı bıçak sırtı masalın
farklı sayfalarındaydık
arada düşmedik desem yalan,
düştük, hatta kalkamadık

ve sonrası kederin
kabaran bir denizdir
sustukça unutulan

yeni bir yaşamayı ağzımdan taşırarak
bir anda içmeliyim

sarıldıkça üşüyoruz gibiyiz
geceye açılırken
daha fazla düşüyor gibiyiz
tutunmaya çalışırken

ölüm bile eskiyor, bunu unutmayalım

durulmayan sular varsa
eğer bulduysan
gözlerini hiç açma
ne tarafa baksan
bir yılgınlık tortusu

çocukluğum
tüyden bir kalbin yorgun işçisi

unutmak nedir
-nedir unutmak
kendini kavlatırken
zaman uyanışından

Gecede bileylenen
eski bir bıçağım ben

gülüşüm yamalanmış
yüzüme yakışmıyor
gizliyorum herkesten

yüzmez isem tehlikeli sularda
hissederim, bencileyin zararda
durmamalı ortalama, kararda
vasat ilen, karar ilen aşk olmaz

bitmemiş her sevişme
paslı bir iğne gibi
doğrudan kalbe yürür

ilkin adını sevdim, sonra resmini
yaz gecesiydin, ılığı sakin
benzer bir düş misali duruyordun sen
yarınımda bir yerde
hiç umulmadık

ah, ben bilmez miydim oysa öyle geniş omuzlu bir civan bulmayı
kafamı sokarak kumru misali koltuğunun altına
kış gecelerinde sıcacık, yaz gecelerinde serin serin
kokusunu içime çeke çeke

sonra gıcırdarken o yıllanmış ama bir türlü eskimeyen karyola
bilmediği med cezirleri içine sindirerek
bense
geceyi elimden geldiğince uzatarak

her şey biraz hayal kırıklığıdır bu hayatta
hep med cezirsizliktendir
hep med cezirsizlikten
hep

düşünmek birden yollar olmayı
sanki böyle bulunur bu masala son

deli ortancam, balım
susmaların en güzel dudağı
bir rüyadan uyansam
bulsam nadir gülüşünün oklarını
ortasında bağrımın

daha fazla düşüyor gibiyiz
tutunmaya çalışırken

öpmezsem yaram büyür

çocuklar tekinsizdir
annelerse uçurum
olur olmaz düşülür

üşüdüm dün gece
en sevdiğin şarkıyı dinledim
art arda çok kere

ilkin adını sevdim, sonra resmini
yaz gecesiydin, ılığı sakin
benzer bir düş misali duruyordun sen

hiç tanımadığım birini uzanıp öpüvermek için
ansızın içine dolan
ilk kez senin güzel yüzünün yeşerttiği o arzunun
yapışkan
ve kırılgan dokusunu
hepsini
ama hepsini
yazmalıydım

her şey biraz hayal kırıklığıdır bu hayatta

sevişmediğinden de ölür mü insan
ölür elbet
ben öldüm

çünkü herkes biraz hayal kırıklığıdır

ve yolların sonunda kimsenin çıkmaması

yalnızlığın sevdiğin kadına dönük

kuytusunu katleden küçük bir adam
kendini büyüleyen kuyuya bakar

kadınlar bilirim uzak bekleyen
bir yerlerden ucuza bir keder bulup
şafağın dantelli karanlığında
usulca saçlarının ucuna süren

başkası gelmez elinden
durup düşünmek
gülüp sevişmek gelmez

okşasınlar kapanmış yaralarımı
iç çekişten blr tüyle
teklifsiz, biraz sakin

şu karşı kaldırımda çıplak ayak koşalım

ama kalsınlar sonra
sokağın ayazına birlikte karışalım