Jantsen’in Hediyesi Kitap Alıntıları – Pam Cope

Büyütecek ne var?"
"Keşke herkes sakin olsa."

Kendim için kurduğum hayata ve benimsediğim değerlere baktığımda tek görebildiğim bu şeylerin geçici olduğuydu.

“Nasıl mı hissediyorum? İçim dışıma çıkmış gibi hissediyorum. Organlarım dışarı çıkmış, zedelenmiş ve şişmiş gibi. Kalbim milyonlarca parçaya bölünmüş gibi hissediyorum. O parçalar sanki damarlarımda akarak vücudumun her yerinde iz bırakıyor. İçim karıncalanıyor.”

Acımla baş başa kalabileceğim bir yer bulabilmeyi ve insanların yargılayan bakışları olmadan doya doya kederlenebilmeyi çok istiyordum.

İçimdeki keder kafamda uğulduyor ve onun dışında her şey olduğu gibi duruyor…

İçimiz kan ağlarken ortamı nasıl güzelleştirebiliriz?

Vietnamlıların özlü bir sözü var: Hoc an, hoc noi. Hemen hemen şu anlama geliyor: İnsanlar konuşmayı öğrenmeden önce yemek yemeyi öğrenmeye mecburdur.

İnsanları memnun etmek için harcadığım enerji civardaki bütün köylere yeterdi.

Tek hissettiğim şey yorgunluktu. Bir arkadaşımın saçını keserken veya mutfağını dekore ederken yine aynı yorgunluğu hissediyordum. Bütün zamanımı başka bir yerlerde olmayı arzulamakla veya beni o konuma sokan insanlara içerlemekle geçirmeye başlamıştım.

‘’Farklılıkları birer engel olarak görüp yadırgamaktansa kucaklamak gerektiğini anladım.’’

‘’Varlıklarımızın her artışı bize yeni bir yorgunluk yükler.’’

&”Hayatım kederlerle ve sevinçlerle dolu. Ben yaşadığım sevinçlere odaklanarak her şeyin üstesinden geliyorum.&”

“Nasıl mı hissediyorum? İçim dışıma çıkmış gibi hissediyorum. Organlarım dışarı çıkmış, zedelenmiş ve şişmiş gibi. Kalbim milyonlarca parçaya bölünmüş gibi hissediyorum. O parçalar sanki damarlarımda akarak vücudumun her yerinde iz bırakıyor. İçim karıncalanıyor.”