Əzilmiş Fotoşəkillər Kitap Alıntıları – Varis

Bəzən insan gecənin səhərə dönməsini özü müşahidə edəndə inanır ki,bütün qaranlıqların sonunun işıq olması mümkündür…

Görəsən,insanın ömrü boyu nə qədər arzusu həyata keçmir,içindəcə gömülüb qalır?

Bəzən ümid,bəzənsə bir dünya dərd-ələm gətirən küləklər…

Vacib olan o deyil ki,sevdiyin səninlədir.Vacib olan odur ki,sevgi səninlədir

Yaşamaq bir roman,sevgi isə onun kulminasiyası…

Həyat necə də qəribədir.Bir gün səni təltif edir,sevincə bələyir.Başqa gün isə hər şeydən məhrum edərək dərdlərinlə baş-başa qoyur

Dünyada insana özü qədər heç kəs pislik eləyə,qənim kəsilə bilməz…

Dünyada ən sirli-sehrli an intihar qərarı verən insanın son anıdır. Elədiyi son söhbət, yazdığı son məktub, xatırladığı son adam, baxdığı son mənzərə və ən nəhayət, beynindəki son düşüncə…

İnsan vəfat edəndə ölüm ona qonaq gəlir, intihar edəndə isə o ölümə qonaq gedir…

Hansısa rus şairinin belə bir misraları var. İntihar – taledən ölümü oğurlamaqdır.

Ölüm heç vaxt imkanlıya-imkansıza baxmır..
Baxsaydı, onda həyat qəfil dəyişib başqa məcraya düşərdi… İmkanlılar pul verib ölümsüzlüyü özlərinə təmin edər, imkansızlar isə bilmərra qırılardılar…

İntihar həyatın qanunlarına tabe olmaqdan imtina edərək ona qarşı çıxmaqdır.

Dünyada ən sirli-sehirli an intihar qərarı verən insanın son anıdır. Elədiyi son söhbət, yazdığı son məktub, xatırladığı son adam, baxdığı son mənzərə və ən nəhayət beynindəki son düşüncə…

Mən əvvəllər sənsiz ölərəm" deyirdim. İndi isə "sənsiz çətindir" deyirəm. Kim bilir, sabah nə deyəcəm.

Vacib olan o deyil ki sevgilin seninlədir ,
Vacib olan odur ki SeVgİn sənlədir

Mən əvvəllər sənsiz ölərəm deyirdim ,indi sənsiz çətindir" deyirəm.Kim bilir sabah ne deyecəm …

Bəzən qorxu , bezen həyacan , bezen də ümidsizlik . Sabahı düşünmənin kardioqramı ????

Ölüm heç vaxt imkanlıya-imkansıza baxmır… Baxsaydı, onda həyat qəfil dəyişib başqa məcraya düşərdi… İmkanlılar pul verib ölümsüzlüyü özlərinə təmin edər, imkansızlar isə bilmərrə qırılardılar…

Ancaq bir şeyi bilmirdilər ki, ayrılıq mahnısı sevgi himni ola bilməz…..

İntihar həyatın qanunlarına tabe olmaqdan imtina edərək onlara qarşı çıxmaqdır.
İntihar edən kəs- döyüş qurtarmamış qaçan qorxaqdır.

Canlıların içində ən alçagı insandır. O insan ki, ailələrin dağılmasına, sevənlərin ayrılmasına, qazavü-qədərə, ölüm-itimə səbəb olur… Həyat başdan-ayaga çirkaba, rəzalətə bürünüb, xanım.

Görəsən, niyə belədir,insan həyatı büsbütün keçmiş barədəki xatirələrdən və gələcək barədəki xəyallardan ibarətdir? Bugünün, yaşamın özünə isə, demək olar ki, orada yer yoxdur…

Məgər görmüsüz idman yarışlarından öncə idmançıya qızıl medal verilsin, sonra da o, yarışa çıxsın?
– Təbii ki, yox.
Bəs onda niyə həyatda döyüşüb qalib gəlmədən önəm istəyənlər belə çoxdur? Mən təvəqqe edirəm, ay insanlar, yığışdırın bu bədbinlik isterikasını! Qopun bu pessimizmdən! Hər gün azı bir neçə dəfə təkrarlayın ki, hayat gözəldir, yaşamaq zövqvericidir… Inanın, effektini daim görəcəksiz.

Dünyaya gəlib dərhal xam xəyallar qurur, tam təminat, mütləq xoşbəxtlik eşqinə düşürlər. Ancaq anlamırlar ki, həyat mübarizədir, hər şeyi dişinlə, dırnağınla, mübarizəyə çıxaraq qazanmalısan.

Qələm əhlinin intiharı hansı səbəbdən olursa-olsun, çox düşündürücü və üzücüdür.Elə 20-ci əsrin istedadlı rus şairəsi Marina Svetayevanı götürək. Həyat vağzaldır. Tezliklə gedəcəyəm. Hara, demirəm… Bu sözlər ona məxsusdur. Bolşevik inqilabından sonra mühacirət edən, sonra yenidən vətənə qayıdan, hətta Yazıçılar birliyində süpürgəçi işləmə sinə də imkan verilməyən, yoxsulluq və səfalət içində yaşa malı olan Svetayevanın hayat hekayəti çox ürəkgöynədən, çox acınacaqlıdır…
«Özünü tabutdakı kimi hiss etdiyindən, bir ağcaqayın meşəsinin gözəllikləri ilə yox, yalnız tabut taxtaları ilə tə səlli tapa biləcəyi ümidsizliyini dilə gətirən Svetayeva hə yatının son dönəmlərində Elabuqa şəhərinə köçməli olur. Həmişə yanında olan dostu Pasternak onu yola salarkən ça madanlarını bağlamağa kəndir gətirir və kəndirin möhkəm liyini bildirmək üçün zarafatla deyir ki, bununla adam lap özünü asa da bilər, qırılmaz…
Yeni yaşayış yerində şairə məhz həmin kəndirlə də özünü asır…

Sevgi hislərin ən alisi, ən gözəlidir. Və mən bütün filosofların, psixoloqların təlim və nəzəriyyələrində yalnız bir aparıcı xətt görürəm: Vacib olan o deyil ki, sevdiyin səninlədir. Vacib olan odur ki, sevgi səninlədir. İnsan tək hiss və duyğuları ilə, kortəbii sevməməlidir. O, həm də beynini, fikir süzgəcini işə salaraq sevməyə borcludur. Və məhz bu cür sevənlər mənəvi azadlıqla heç vaxt məhrum olmurlar. Onlar heç vaxt, əslində, ehtiras, bağlılıq, asılılıq kimi hislərdən ibarət olan, digər növ- azadlığı qurban verən sevgiyə məruz qalmırlar. Birinci növ sevənlərdən fərqli olaraq, ikinci növ sevənlər büsbütün hisslərinin, sevdiklərinin quluna çevrilirlər… Məncə, əsl sevgi ilə sevən insan heç vaxt özünü öldürməz. Əksinə, sevgisi ona həyat eşqi, güc, enerji verər. Yalnız asılılığı qəbul edən şəxs Sənsiz mənə həyat yoxdur» deyib öz həyatını cəhənnəmə döndərər, sonda da intihara əl atar…

Elə belə yaxşı deyilmi, heç kəsi sevməyəsən. Öz romanını kulminasiyasız yazasan.

Ölüm zamanı ölüm insana qonaq gəlir, intiharda isə insan ölümə qonaq gedir.

İnsan vəfat edəndə ölüm ona qonaq gəlir, intihar edəndə isə o ölümə qonaq gedir…

Sən demə dünyada ən mümkünsüz şey unutmaq imiş…

İntihar edən hər kəs döyüş qurtarmamış qaçan qorxaqdır.

..həyat mübarizədir, hər şeyi dişinlə, dırnağınla, mübarizəyə çıxaraq qazanmalısan.
Məgər görmüsüz ki, idman yarışlarında öncə idmançıya qızıl medal verilsin, sonra da o, yarışa çıxsın?
..ay insanlar, yığışdırın bu bədbinlik isterikasını! Qopun bu pessimizimdən! Hər gün azı bir neçə dəfə təkrarlayın ki,
həyat gözəldir, yaşamaq zövqvericidir.
İnanın, daim effektini görəcəksiniz.

Görəsən, niyə belədir, insan həyatı büsbütün keçmiş barədəki xatirələrdən və gələcək barədəki xəyallardan ibarətdir?
Bu günün, yaşamın özünə isə, demək olar ki, orada yer yoxdur…

İntihar həyatın qanunlarına tabe olmaqdan imtina edərək onlara qarşı çıxmaqdır.
İntihar edən kəs- döyüş qurtarmamış qaçan qorxaqdır.

Ən az intihar halına isə yəhudi dininə sitayiş edənlər arasında rast gəlinir.
-Bəs bu nə ilə izah edilir?
-Bunu izahı yoxdur!

Bəs niyə, niyə bu dünyada sevinc varsa, kədəri də yaradıb Tanrı? Niyə gülüşlə yanaşı göz yaşını da icad eləyib?
Niyə çiçəklə bərabər tikanı da dünyaya gətirib?

Xoşbəxtlik də fahişə qadına bənzəyir..
Kimin pulu çoxdur, onun yatağına girir..

Dünyada insana özü qədər heç kəs pislik eləyə,
qənim kəsilə bilməz..

Bildiyim kimi, Siz həyatınızın otuz ilindən çox bir döv rünü intihar problemina həsr etmisiz. Bir çox elmi məqalələ- rin müəllifisiz. Hər halda, nədir axı intihar?

– Mən bu suala qısa olaraq həmişə belə cavab verirəm: Insan vəfat edərkən ölüm ona qonaq gəlir. İntihar edərkən isə əksinə, o, ölümə qonaq gedir… İnsan orqanizminin imkanları sonsuzdur. Bu imkanlar özlərini stress hallarında xüsusən qabarıq büruzə verir. İntihar cəhdi də həmin stress hallarının mütləq yox, əksər sonuclanmasıdır. Az hallarda bu cəhdlər öz bəhrəsini vera bilir, çox halda isə nəticəsiz başa çatır.

Dünyada insana özü qədər heç kəs pislik eləyə, qənim kəsilə bilməz…

İçim üşüdü birdən,
Sənə yad əl dəydimi?
Burda bitdimi roman,
Bu,son səhifəydimi?

Ancaq bir şeyi bilmirdilər ki, ayrılıq mahnısı sevgi himni ola bilməz…..

Dünyada ən sirli-sehrli an intihar qərarı verən insanın son anıdır. Elədiyi son söhbət, yazdığı son məktub, xatırladığı son adam, baxdığı son mənzərə və ən nəhayət, beynindəki son düşüncə…

Görəsən niyə belədir? Niyə ən gözəl mahnıların hamısı ayrılıq haqqında olur?

Elə bu cür yaxşı deyilmi , heç kəsi sevməyəsən. Öz romanını kuliminasiyasız yazasan…

Mən əvvəllər《Sənsiz ölərəm》deyirdim indi 《Sənsiz çətindir》 deyirəm.Kim bilir Sabah nə deyecəm…

Mən əvvəllər sənsiz ölərəm" deyirdim. İndi "sənsiz çətindir " deyirəm . Kim bilir,sabah nə deyəcəm.

Bəzən qorxu,bəzən həyəcan,bəzən ümidsizlik…
Sabahı düşünmənin kardioqramı…

İçim üşüdü birdən,
Sənə yad əl dəydimi?
Burda bitdimi roman,
Bu,son səhifəydimi?

Mən əvvəllər Sənsiz ölərəm" deyirdim. İndi "sənsiz çətindir" deyirəm. Kim bilir, sabah nə deyəcəm…

Dünyada insana özü qədər heç kəs pislik eləyə, qənim kəsilə bilməz…

Qəribədir,görəsən,o biri dünyada da insanlar musiqi dinləyirlərmi?O dünyada mahnıları buradakı kimi ənlikli-kirşanlı,ütülü-sığallı müğənnilər yox,yəqin,ruhlar oxuyurlar…Ölmüş müğənnilərin ruhları ölmüş insanların ruhları üçün oxuyurlar,yəqin,o dünyada…

Bəs niyə,niyə bu dünyada sevinc varsa,kədəri də yaradıb Tanrı?Niyə gülüşlə yanaşı göz yaşınıda icad eləyib?Niyə çiçəklə bərabər tikanı da dünyaya gətirib?

Yəni,doğurdanmı,həyat eləcə üç mərhələdən ibarətdir?
Gəldin,gördün və getdin?…

Dünyada ən sirli-sehirli an intihar qərarı verən insanın son anıdır.Elədiyi son söhbət,yazdığı son məktub,xatırladığı son adam,baxdığı son mənzərə və ən nəhayət,beynindəki son düşüncə…

İçim üşüdü birdən,
Sənə yad əl dəydimi?
Burda bitdimi roman,
Bu,son səhifəydimi?
Nəcibə Bağırzadə

Mən qarşılıqsız sevgiyə görə həyatını qurban verənləri qınayıram. Axı ne olsun ki, sən sevirsən?! Onun səndən xoşu gəlmirsə, zövqünə uyğun deyilsənsə, nece özünü məcbur etməlidir ki, səni sevsin? Və o, buna özünü məcbur edə bilmirsə, sən özünü öldürməlisən?
Əfsus ki, bu gün dünyada sevgi azalır, ehtiras artır, Azad insanlar azalır, asılılar artır. Bax bu, çox pis tendensiyadır.

Ailə belədir ki , biri sol ayaqdan axsayanda o biri isə də sağ ayaqdan axsamalıdır ki , tarazlıq bərpa olunsun ..

Xəyal dünyamızda hər şeyimiz var idi,
Heç nəyə ehtiyac hiss etmirdik. Və ən əsası,
Bir dünya sevgimiz var idi.

Vacib olan o deyil ki, sevdiyin səninlədir.
Vacib olan odur ki, sevgi səninlədir.

Çıxılmaz vəziyyət heç vaxt olmur. Sadəcə o yolu görməmək olur.

Ancaq bir şeyi bilmirdilər ki, ayrılıq mahnısı sevgi himni ola bilməz…..

Sən demə dünyada ən mümkünsüz şey unutmaq imiş….

Sevginin gözü kordur, qulağı da kar…

Bilmirəm bəlkə də hisslərə qapılıram…

İnsan vəfat edəndə ölüm ona qonaq gəlir, intihar edəndə isə o ölümə qonaq gedir…

Bəzən qorxu, bəzən həyəcan, bəzən ümidsizlik… Sabahı düşünüb gözləmənin tam əyri- üyrü xətlərdən ibarət kardioqramı… Bu qədər.

Daha bir gün ömrünü ona bağışlayırdı. Pəncərədə zülmət gecə bərqərar olmuşdu…

Bəs niyə, bu dünyada sevinc varsa, kədəri də yaradıb Tanrı? Niyə gülüşlə yanaşı göz yaşını da icad eləyib? Niyə çiçəklə bərabər tikanı da dünyaya gətirib?