Efendi Dayının Kozalakları Kitap Alıntıları – Metin Savaş

Sana öğrettiğim tek fazilet metanet değil miydi?

“İmzalarken o kahrolası mesut defteri
Bakmıştı bir an muzdarip yüzüme
Bilemezdim titreyen yüreğinde
Yıllardır ruhumun çarptığını”

Artık hiç kuşkum kalmıyordu ki, gençliğe veda etmenin hududundayım. Tecrübelerine, saygınlığına, sözü dinlenirliğine ihtiyaç duyulan bir muhit ablası.

Kaderin koyun koyuna yaşamaya mecbur bıraktığı birtakım canlılar er geç birbirlerine nüfuz ederler ve bu yakınlaşma bariz benzeşmeyi yaratır.

Babamın fötr şapkası ile gölgelenen ve ihtiyarlık belirtisi olan alın kırışıklıklarına dikkatimi yoğunlaştırdım. Bu kıvrımlar babamın vücudunun hayat yorgunluğundan ziyade yarım bırakılmış hülyaların tezahürüymüş gibi geldi bana.

Nafiz’e dikkatle baktım. Ela gözbebeklerine sinmiş uzak okyanusların firuze pırıltılarıyla bir mercan adasından çok, Binbir Gece Masalları’ndaki Sinbad’a benziyordu.

“..ben mi onların gönüllerinde yer edinememiştim,yoksa onlar mı benim gönlüme ulaşamamışlardı?”

Babam beni meydanda bırakıp Ulucami’e girdi. Kendi açmamı mideye indirmiş. Babamın yarım bıraktığı açma yiyorum. Kimi Arap kimi Afrikalı siyah turistlerin giyimlerini inceliyor? Mini etekli kızların sütun gibi pürüzsüz bacaklarına imrenerek seyrediyordum. Böylesi kızlara padişah yatırlarında çok kereler tesadüf etmiş ve bir nevi kıskançlığa kapılmıştım. Hangi ilham hangi zaruret o mini etekli kızları maziye bağlıyordu? Aradıkları neydi? Oğlanlarla fingirdeşmek gezip tozmak vücutlarının ziynetlerini cesaretle ve cömertçe sergilemek zevkinden başka amiyane arzuları bulunmadığını zannettiğim bu çıtıkırıldımların çifte türbelerden beklentileri neydi? Fakat onlar Bursa kızlarıydı ve elbette bir bildikleri vardı.

Her zamanki gibi, babamın bana olan zaafından yararlanmıştım.

Sana öğrettiğim tek fazilet metanet değil miydi?

Artık hiç kuşkum kalmıyordu ki, gençliğe veda etmenin hududundayım. Tecrübelerine, saygınlığına, sözü dinlenirliğine ihtiyaç duyulan bir muhit ablası.