Sennur Sezer kitaplarından Direnç kitap alıntıları sizlerle…
Direnç Kitap Alıntıları
İyice baktım yok
Yine de ağrıyor
Kim gitti ki
Yüreğimin yerini?
– Görseydim anlatırdım
Bilmem hiç görmedim ki
Bir uğultu bir ses belki
– Söyle nasıldır sesi?
– Sanki bir iç çekmesi
-Dağlara benziyormuş
– Dağların sesi gürdür
Denizin sesi başka
-Kim anlatır denizi?
– Ölen balıkların solan renkleri
-Bana biraz deniz ver
-Gözlerini yum yeter
Yaşlı bir bakireyi hoşnut etmekten
Beni sevmekten utanıyor
Oysa şimdi tüfekler kan-kına
Arpacık gez göz
Madrid’e uzanıyor
Ve pirinç kokan ellerine Han’ın
Pirinç saçlı Li’ye
Hedef Çin
Niçin ekmek yediğimiz eller çeker tetiği
Altın halkalar taktığımız
Tanrının önüne çıkmadan ilk arıttığımız
Çeker tetiği
Beni sevmekten utanıyor
Elleriyle örtüyor yüzünü
Çoktan bırakmışlar tohumlarını toprağa
Kıştan korkmayan yaşlılar gibi
Kırlangıçlara bile aldırmıyorlar
Silah arkadaşım benim
Silahı halka güvenmek
Silahı yaşamak olan.
Ve tanık olduğu bütün savaşlardan,kırımlardan,yokluklardan,baskılardan sanıktır.
Hayır demeyi öğrenir bu yüzden ve haykırır:Hayır !
Hayır ! Hayır !
Susturmak için ateş ederler.
Kanı akar,göllenir bir kaya dibine.
Gülümser:
“Tanık ol”der kayaya…”Tanık ol,karşı koydum.”
Kayayı kırdırırlar. Taşçının teri karışır isyancının kanına.
Bakın duvarlara kan ve ter,birlikte gülümser:
“Hayır…Hayır…Hayır…
İnsan insanca yaşamalıdır.”
Karşı koy haksızlığa
İzi kalsın.
Susmak anamın diliydi.
gönlüm serinlemez
gül bahçesine dönmedikçe örenler
Sıvas’ta,Çorum’da,Maraş’ta.
Bir yudum suyunuz yok mu
yanmasın daha güller
Tunceli’dr,Lice’de,Diyarbakır’da…
Süsüdür saçı kadının
Uzatılır
Sevdaya,duvağa ve kefene
Örtmez aklı
Kestim örgülerimi göndüm
Bahçeme
Duvağımın ve sevdamın
Kalsın izi
Kefenim kim bilir nerde
Değer toprağa
Ah!
Sesim bana düşman
Uykum yabandır.
Kimin bilmem böyle bir dizesi var.
Gün batımıyla ayrılmamalı.
Pazarları görürseniz çaya beklerim
Gül güle,bülbül bülbüle sevdalanmalı
Onu bilir onu söylerim
Adı güldür,çünkü
Lahanayı yeğler pek çok ozan
Çorbası yapılmaz
Reçeli dillere destan
Vefasız bilinir
Dikenlidir
Görmedim dikenine katlananı
Ama vız gelir böceklere
Ve kanayacağına bir mezarda
Bir ozanın kitabında dağılmaktadır
Okundukça.
Yün bir yumaktı,güve girdi
Küçük kuşkular,para derdi,özgürlük
Mutlu olmak özgürlüğü insanlar ölürken
Şiirler yazılırken aylaklık özgürlüğü
Bildiri yazmak yerine şiir yazmak özgürlüğü …
Ben sevdamı sara sara büyüttüm
Hadi dön çilenin başına
Tüm güçlükleri yeneriz diyelim
Benim yüzüm kırışmaz
Senin saçın ağarmaz
Güller açar sevdamızdan
Çocuklar soru sormak
Çiçekler gibi vazoda süsler gider günümüzü
Sara sara büyüttüm sevdamı
Çöz çözebilirsen
Acılardan,yani günlük acılardan
Sorumluluklarla döndür.
İşten atılmaların,dost ölümlerinin
Genç öldürümlerinin ortasında
Dişlerini sıkmadan
Öp beni
Yummadan gözlerini.
Neden gülünç değil işbirlikçinin neşesi
Çocuk yuvaları,hastaneler ve mezarlar
Sınıf sınıf
Ama sınıf ayrımından söz etmek yasak
En doğal şekilde.
Yüz kolum olmalı seni sevmeye
Çünkü günler dar
Yarım
Yüreğimin serin rüzgarlarda yeleleri
Yüz elim olmalı yaşamaya
Kim uzansa
Dikenli tellerde elleri
Avuçlarımdan ağarır tanyerleri.
Şimdi seni özlemek.
Sabahlara
Annelerin
Yıpranmış ellerinde
Bütün şarkılar açlığa
Ama ekmek ama kadın ama su
Yarı giyinikliğinde kadınların
Kaçış kaçıştır
Dönüverişinden çocukların
…
Tez büyür çocuklar tek odalarda inanın
Yüreğimin yerini? ”
Ya çocukluğundur aradığın
Ya eski bir sevgili
Özlediğin yaşam belki
Merhaba hemşerim merhaba
Koca Nazım’ın sevdiği sen miydin acaba?
Ve parklarda görünce şaşıyorum
Divan şairlerinden kaçıp
Mezarlıklarımıza sığınan selvileri
Ve düşün.
Bugün ellerin temizse
Yarın da kirlenmesin
Eksilmesin bir çocuğun sütü,
Ve bir işçi
Bir patron bifteği için ölmesin.
Hep o sözü aradım ve buldum: Emek
Dokunulmamış toprağı işlemek
Dokunmak ayva tüylü sevgili yüze
Ve kan ter mutlu varmak uykuya.
Daha çok yok sabaha
Söylemek yasaktı yasak
Bu günler geçer dedik
Geçti
Gün doğar dedi ya Akif
Doğacak
Öyle yasak ki sana değmek
Gücünü tüketme
Dayan, bir sınav bu
Gülümse!
Bir çocuk ıslığı izimi sürer
bozkıra açık
Analığı, şairliği, evcilliği eksik
acımadan, kırgınlıktan dövüşken bir yürek.
Bilin ki gün ağarırsa sevdadandır.
Sevdadandır dallar çiçeklenirse.
Ve endişe bir gün sevdasız kalmaktandır.
.
Umutsuzluk bir yaşam biçimidir!
Saygılıyım kurallara
Bu yüzden kurallar
Saygılı olsun isterim
İnsana
İnsanın insandan korkmasına karşıyım
İşte bunun içindir
Bütün yazıp
Altına imza attıklarım
Pazar yerinde vurdular onu
Bile bile yedi yaşında olduğunu
Anılar
Yaşama sevinci vermiyorsa korkulur
Küçük bir plak koy pikaba
Dikkat dağları söylemesin
Söylemesin ayrılığı zulümü
Yabancılasın savaşı
Yalnız aşktır desin yalnız ölüm
Dünyaya egemen
Yeşeresin diye baktığım söğüt
Her gün bir yaprağın dökülüyor
nerde ayakların
Bin kollu bir boşluk beyninde
Dünyadan uzaksın
Her damlası yeni
Ölümü öldüreni bırakıp gidileni
Su tanığım benim
Su suçlayanım
Su uyanık yüzyıllardır
Su uyandıramayanım.
Her damlası yeni
Ölümü öldüreni bırakıp gidileni
Su tanığım benim
Su suçlayanım
Su uyanık yüzyıllardır
Su uyandıramayanım.
Gücünü tüketme
Dayan bir sınav bu
Gülümse.
Işıldayan sabun köpüğü
-Öyle yakınımda ki seçilmiyor
Yaşamanın çizgileri
Saçlarıma değmeden geçiyor
Camlarda kalıyor izi.
Yeni bir şiire başlamak için
Bir doğum çığlığı gibi kaçınılmaz
Çocuğun ilk ağlayışınca güzel
Bir ses
Yün bir yumaktı, güve girdi
Sara sara büyüttüm sevdamı
Çöz çözebilirsen
Acılardan, yani günlük acılardan
Sorumluluklara döndür.
İşten atılmaların, dost ölümlerinin
Genç öldürümlerinin ortasında
Dişlerini sıkmadan
Öp beni
Yummadan gözlerini.
“Zaman yarındır, insanlar tok. Barıştır devran”.
Kaldır at şu yıpranmış sözcükleri
Ellerimde ellerinle büyüsün düşündüklerin
İlk yaratıldığın güne dön
Sus
Ne bulduk iki yüzlülüğünde seslerin
Sus büyüsün bu derinlik
Büyüsün öğreneceklerin
Sus
Bu gürültü yıkacak evreni günün biri
Sus tükeniyoruz soluk soluğa
Buğu gibi
Yüreğimin yerini.
Saygı halkın gücüne ve hünerine
Önce ekmeğe saygım:
Tarlaya ve tohuma
Dökülen tere, değirmene
Unu kepekten ayıran eleğin aklına
Mayanın unu çoğaltan gücüne
Önce ekmeğe saygım
Emeğe
bir yazma, bir renk, bir devinim Karıncalar kadar
olağan Payları karıncalar kadar hayatta
bir yazma, bir renk, bir devinim Karıncalar kadar
olağan Payları karıncalar kadar hayatta.
Acılarla şişe şişe nasırlaştı
Her dikeni gül saysam Böyle kıraçlar varmış,
dinledim: Gül diye adlandırırmış her rengi,
Ve gül kokarmış ortalık. Sonra sevdanın
ulaşmadığı kuytularda, karasevda olmuş her
tanışıklık.
karanlığı dinlemek?
Sevdadandır.
Dalıp gitmek yıldızların kımıltısına
Yüreği bölmesi türkülerin?
Sevdadandır
İncirler mi yıkar evleri
kök salıp mermerlere
yoksa yıkılmaz umutlar mı ballandırır incirleri
Boyna soruyorum kendime yazmadıklarını kitapların
Buğday bekler toprakta
Şarkımız sürgün verir
Sesimiz çocuklarda
Dağ koyaklarına uğra
Baharı özlersen
Menekşeler kar altında da açar
Ve yollarda kardelen
Ve öldürülmesi bebeklerin ana karnında
Son bulsun diye bu zulüm yaşa
Nasıl yaşıyorsa çocuklar gecekondularda
Bekleyenler gibi görüş yerlerinde
Öyle
Çevir acıyı umuda karanlığı ışığa
Nasırındadır ellerin bırakılmaz
Rüzgar alnındaki terleri sildikçe
Egemenlik savaşçılarını hatırla
Bin dal büyür
Keskinleşir dikeni çalının budadıkça
Kırın ellerimizi kesin boynumuzu
Gırtlağınıza sarılır yeşeren ellerimiz
Ordunuz boğulur kanımızda
Eksik sözcüklerle yazılıyor şiir. Eksik duygularla. Göğü tanımadan ağlamayı tanıyan ve ağlaması yasaklanan kadınlar, sevişmeyi bir bardak su sananlarla yan yana.
Anne ne yaptın söyle öldürülürken insanlar
Batan ülkelerde de en çok ezilenler, hor görülenler aynıdır: Kadınlar ve çocuklar.
Belki de bu yüzden devrimler çocuklar için yapılır.
Çocukluğunu bilmeden büyüyen çocuklar için..
Çöz çözebilirsen
Acılardan, yani günlük acılardan
Sorumluluklara döndür.
İşten atılmaların, dost ölümlerinin
Genç öldürümlerinin ortasında
Dişlerini sıkmadan
Öp beni
Yummadan gözlerini.
Şiirler yazılırken aylaklık özgürlüğü
Bildiri yazmak yerine şiir yazmak özgürlüğü