Damga Kitap Alıntıları – Reşat Nuri Güntekin

Gönlüme birdenbire ağır bir ümitsizlik çökmüştü. Ne yapsam, ne kadar uğraşsam bu şüpheyi üstümden atamayacağımı hissediyordum.

Bu hatıralar sade gözümde rüyalarımı uyandırmakla kalmazlar, gönlüme o günlerin tatlı acı hislerini de verirler.

Hayatımı bir vehme( kuruntu) kurban etmiştim.

İnsanların içine karışmak için içim titrerdi.

Bir kere daha yüzüme bakmağa cesaret edemeden yanımdan uzaklaştı. Hayatımı bir vehme kurban etmiştim.."

İçimde hiç bir acılık kalmamıştı. Gönlüm rahat, yüzüm şendi. Dünya, gözümde gülünç bir kargaşalıktan ibaretti.

– Üzülme İffet… İnsan olanın başına herşey gelir…

Ben, ne vakit mağrur olmağa kendimde bir hak göreceğim, bilir misiniz? Hayatta bir işe yararsam, kendi gayretimle kendime bir mevkii yapabilirsem…"

O kadar düşünüyorum: Ömrümde bu derece mesut olduğum günü hatırlamıyorum.

Dünya, bu masal aşkının etrafında beyhude bir çerçeveden ibaretti. Günler bu sevda için doğup batıyor, mevsimler onun için değişiyordu.

Kaç seneden beri kaybettiğim yaşamak zevkini yeniden bulmuştum."

Sinirlerim büsbütün bozulmuştu. Vehham, hasta, bedbaht bir adam olmuştum. Evvelleri, felâketimden yalnız kendimi mesul tutuyordum. Şimdi bütün insanlara garez olmuştum. Dünyada bir tek temiz insan kalmadığına inanmağa başlıyordum. Kalabalık caddelerden akıp giden insan kafileleri bana, haydut sürüleri gibi görünüyordu. Sanıyordum ki, bütün şehir ahalisi bana gadretmek için birleşmişler…

Ölünceye kadar dost ve kardeş kalacağımızı birbirimize va’dederek ayrıldığımız zaman, içimin bütün zehri akmıştı. Artık, kendimi yalnız hissetmiyordum."

Nazlı büyütülen, her dediğini yaptırmağa ahşan bütün kibar çocuklar gibi âdeta emreder bir tavrım vardı.

Çocukların büyük adamlar gibi gizli dertleri, ehemmiyetle sakladıkları izzetinefis yaraları vardı.

Hayatta kendini aldanmış gören insan sukuta mahkum demektir.

…muhakkak olan şu ki insan dünyada faziletleri sevmiyor. Kimin yanında yüzkarası yoksa, kimin yüzüne çekinmeden bakarsa kendini ona yakın buluyor.

Beni de işiten, miskinin bir yari var falan sanır.

Millet, kıyamete kadar uyuyacak mı sanıyorsun?"

Ne buhranlı zaman… Yer demir, gök bakır…!

Utanmamak büyük kuvvettir.

Ben galiba başkalarının kamburu ile teselli bulan kambura benzeyeceğim.

İçimde yorgun bir vecdin heyecanları vardı…

İnsan mesafeleri kendi vücuduyla mı geçiyor yoksa onlar kendiliğinden mi ayaklarına geliyor belli değil.

Günler bu sevda için doğup batıyor, mevsimler onun için değişiyordu.

En sevdiğim, en ehemmiyet verdiğim bir arkadaşın gözünden düşmemiş olmak bana büyük bir kalp kuvveti veriyordu. "

Üzülme Iffet… Insan olanın başına her şey gelir, diye beni teselli etmeye çalışıyordu.

Dünya, gözümde gülünç bir kargaşalıktan ibarettir.

Ah,azizim bu dünya garip bir kör dövüşüdür. Altta kalanın canı çıksın.

Hayatta kendini aldanmış gören insan, sükuta mahkûm demektir.

İnsanın bütün sevdikleri birer birer gidecek olduktan sonra niye yaşamalı?

Aşk; sevilen mahlukun temiz, necip bir mahluk olduğuna inanmak demekti.

Bu hatıra, görülmüş bir şeyden ziyade vaktiyle dinlenmiş bir masalın hayalde bıraktığı izlere benzer…

Bu benim ilk aşkım…"

Her şeyi iyi görüyordum. Şimdi bedbin, hatta bedbaht olmuştum; eskiden insanlara emniyetim vardı. Şimdi herkesten şüphe ediyordum.

İçimde zerre kadar bir kin, bir acılık yok.

Severim açık sözlü insanı.

– Üzülme… İnsan olanın başına her şey gelir…"

Benim kendimden başka kimseden şikâyetim yok.

Aşk; sevilen mahlukun temiz,necip bir mahluk olduğuna inanmak demekti.

Hayatta kendini aldanmış gören insan sukuta mahkum demektir.

Bir gün hatta —güzel bile olmayan— meziyetsiz, manasız bir genç için bu kadar tehlikeyi göze aldığını,benim nemi sevdiğini sormuştum.Ellerimi eline alıp okşayarak cevap verdi:
—Hakiki asaletin bir insana verdiği güzelliği sen tasavvur edemezsin, İffet… Senin bu ellerin bile başka bir mahlukun elleri gibi…dedi.

Üzülme… İnsan olanın başına her şey gelir… ????

İçimde zerre kadar bir kin, bir acılık yok.