Buzdan Kılıçlar Kitap Alıntıları – Latife Tekin

İnsan ömrü hayata ortadan başlamıyordu.

kendilerine dair olanı kendilerine ait olmayan seslerin yankısını giyinmek suretiyle korudular. Asıl hayatlarını başka bir yerde saklamasalar, yüzlerindeki üzüntü böylesine gerçek olmazdı.

Ben bütün kadınlarda annemin gözlerini aradım

Sempati, kalbin aşktan sonra gelen en muazzam duygusudur

kendini ne kadar sakınırsa sakınsın, insan denen canlının içinde dostluk arzulayan nurlu bir kutu vardı

Ağlamak çocukların özelliği olduğu için kadın cinsinde güzel durmuyor

Yoksulların dünyasının dışarıya açılan camı yoktur!

İnsanın kendine dahi uzak olduğu bir an oluyor.

insanın hareketleri, gördüğü rüyalar ve hayalleri baştan sona manasızlığa dayanmaktaydı. Ve doğumundan bugüne yaşadığı hiçbir hikayenin açıklaması yoktu.

Ortak ruhumuz, cehaletin kabusuyla zalimce dövülmekte, dağlanmaktaydı. Bu yüzden insanlar hayatı, bir korku üçgenine hapsolmuşçasına yaşıyorlardı. Acizliklerini görüp kendilerine karşı merhametle doluyorlar, buna bağlı olarak da gözlerinden yaşlar dökülüyordu.

Sessizlik önlerine uzanıp yol oldu, yırtıldı, ikiye ayrıştı.

Geçmiş bir hatıradır, gelecek bir ümit

karakteri yalnızlık içinde şekillenmiş

Dünyanın uzayla ilişkisinin nasıl haddi hesabı yoksa, insanın dünyayla ilişkisinde de durum aynen budur

Cehenneme göçmüş kalbi, alevli rüzgarlarla uğulduyordu

Sevgi bende kendini kaybetti

hayal ettiği bir durumun gerçekleşmesinin yarattığı hüznü yaşamaktaydı.

Parasızlar her istasyonda donarlar.

Şu dünyada kader arsızlarını şaşırtacak ne kaldı ki!

Ben bütün kadınlarda annemin gözlerini aradım