Büyü’sün, Yaz! Kitap Alıntıları – Hilmi Yavuz

siz onu gerçekten
sevmiş miydiniz?

ezilmiş erguvanlar! siz
benim kalbimin
söylemiydiniz
nasıl başlasam bilmiyorum:
belki uzak bir şiirin
soğumuş küllerinden?..

sussam, razı değil

yüzün gizemdir, senin,

sen benim kalbimin
bakıcısısın

aşkların usulca geçtiği
bir vadi miyim?.. belki

bana ben o’yum dedirten
nedir?

karanlık
bir gül gibi
hem solan hem solmayan

bakışlarının kıyısız
açıklarına

bir yaz gecesi gibisin

senin gittiğin yollar
bana dolanan yollardır

gitsem mi? yoksa daha
erken
mi

ben hep yollar düşledim

üşürdün kalbime
yaz! sevgilim!
ve sevda günleri ürettin boydanboya
gözlerin kimbilir ne kadar sürdü?

dadandın kalbime

yaz! sevgilim!

kuş uzuyor dizelerde
kalbimdir,

aynalar uçurumdur bakarsan

siz şimdi benim
hangi tür
hüzünlere ne ad verdiğimi
nerden bileceksiniz?

ben şimdi ve daima kalbine
hüzünler ihbar edilen bir şairim:

On yaşındayken İstanbul’a ayak bastım. Ülkenin en büyük şehrindeyim ve danışacak, sığınacak kimsem yoktu. Başkasının kâbusu olur ama benim için ucu nereye gideceği bilinmeyen bir macera

caminando entre fusiles

ben miyim
yenilmiş ve yitik
bir yazı olan sevgili?

sen artık
kalk ve buralardan git

ben sana
sürgün, sen bana hüzün

gül şiire bir yüktü

kalbimse üstüste nice sevdalar
görmüş bir höyüktü

Bazen ne kadar iyi top sürersen sür, topu sadece kendinde tutmaktan zarar gelir.

bir yeraltıyım ben
acıyım
kazdıkça

sen kendi şiirini seyretmedesin

çöküyor
kalbim, kalbimiz

acılar bir ileri bir geri

her sevda, şiirini
başka türlü yazdırır

gözleri korkunç bir deprem

çok uzun anlatmak gerekti
ve biz, sadece ima ile geçtik

akşam en güzel masaldır
iyi anlatılırsa

giden ben değilim, yoldur

ay kanar, sevda akar,

sevda derinlerdedir, oysa ferhad
üstünü kazmada dağın

kalbimi yeniden yazabilmek için

kuşlar mı derindi, ben mi uzaktım?

gel de bir sürgünü baştan alalım

bir senin gözlerin tunç kafiyeli
bir de her kuşta biraz neon vardır

mendilimde hare yok ama
yüreğimde yare var

senin umarsız gözlerin
kanlı bir avuç zehir

bir gün kendime bir çiçek, bir soru
aldımdı; yırtıcıydı bu soru
biraz da hırçındı, çokca onurlu

eski bir kokudur, istenmez artık

kime gider gözlerimin kimyası?

şimdi nedense her şeyde
ansızın dağılan kelebek tadı

tozlu, yavan ve acı

hüzün ki en çok yakışandır bize
belki de en çok anladığımız

gün akşamlıdır devletlim

kırmızı ve koyu
bir masaldı,
tarçından

boynu laleden geçilmez
saçları taflandır ve çağla

ihaneti gül diye
resmedendim;

susuşu karakalem, gülüşü miri

sen umuda bak ve onu güzel eyle

bir sayfa okur musun?

ne zaman diye sorma, ne zaman

kumsalların kumsalların en güzeli
Aşktır

sen anlattın bir gülde anlatılmaz olanı

ay karanlık gibi durma öyle gel

diz dize oturuyor bakışlarımız

kimseler bilmiyor hala
güzelliği yaz iklimi

çocukken haşim’in şiirlerinden
yoğun menekşeler çalardım

Kuşlarımı koymak için
bir gök resmi bulamadım

sana bakmak öyle kolay değildir

bir gülün açılması devrimdir

kanardı gözlerim bir çiçeğe değince
(ben miyim?)

bana enli ve kalın hüzünlerden
belirsiz bir gülümseme biçer gibisin

(bakmak, uzaklara dokunmaktır)
sen benim en alımlı gözlerimsin

tanrı sarı bir çiçektir