Bir Gün Mutlaka Kitap Alıntıları – Ataol Behramoğlu

Beni sev, alnında, saçlarının bitiştiği yerdeki öpücüğün sıcaklığını koru

Ben ölürsem akşamüstü ölürüm.
Şehre simsiyah bir kar yağar

Onu sevdiğimi söylemiştim, güneş çatlayacak kadar büyüktü.
Ve kalbim çatlayacak kadar sancıyordu birtakım anlatılmaz duygularla

Bu kente her gece yağmur yağıyor
Ve ben her gece yeniden ölüyorum

Gecenin bir kesiminde insan
içinde beyaz bir kalabalık
Ve aşk zaten gürültüdür
Benim korkum ve umutsuzluğum
Artık ölmüş bir adam gibidir
Kendini hiç hatırlamayan

Üstelik hep mutlu olmak gülünç
Sığmak güç evlere kahvelere
Ellerinden bir tutsam, biliyorum
Koşum ötelere ötelere

Neler gelmez ki insanın aklına
Sevinçli, özgür günlere dair
Kalmıştır yüzlerce yıl uzakta
Onunla ilk kez öpüştüğün şehir
Acı, zehir zemberek bir hüzün
Kalbinden gırtlağıno doğru yükselir

Şimdi ne var hüzünlenecek burda, nedir bu çatlatan
yüreğimi bu telaş
Sanki yarın ölecek gibiyim, birazdan polisler gelecek ya da

kalbim.
kör bir çocuk gibi düşe kalka.

kimse bilmiyor
geçit yok şarkısına aşkın
ah her şey
bir pencereden göründüğü kadar
bir pencere kadar dünya
bir kartpostal gibi geçtiğimiz dünya

Susmasam kendi sesimden delirecektim

Ve aşk zaten gürültüdür

Düşünceler kopuk parmak gibiydi. Acılar çığlık çığlığa

Bu kente yağmur yağıyor ve ben her gece yeniden ölüyorum

Artık gitmek geliyor içimden, bir sabah masmavi bir bulutun peşinden. Dönüşü olmayan yerlere

Yüzüme bakmayın öyle gülesim geliyor
Bir ayna olsa da aptallığınızı görseniz
Hani dokunsam siz de güleceksiniz
Boşverin kurallara murallara yahu

Ve aşk zaten gürültüdür

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Bir düşünce yanıp sönüyor bilincimde
Ne etsem bir türlü tutamıyorum
Siz varın bildiğiniz çayın kıyısına oturun
Ben habire deliriyorum

Görüyorsun işte küçük adamları
Köhnemiş silâhlarıyla saldıran sana
Kimi tutsak düşmüş kendi dünyasına
Kimisi düpedüz halk düşmanı
Diren öyleyse, diren, yılma
Yürüt daha bir inatla kavganı

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş

Sevgilim! Sevgilim!
Gece-
yürüyor.
Dünya-
yürüyor ordularla.
Kitaplarla ve matbaacı-
çıraklarıyla. içimde-
bir dağ çeşmesi akıyor

Herkes kimbilir nerdedir-
şimdi? sevgilim Kimbilir-
nerdesin?

Bu kente her gece yağmur yağıyor
Ve ben her gece yeniden ölüyorum

Bir şiir söylüyorum sonra bir şarkı
Sonra oturup ağlıyorum
Sonra bir güzel çiçeklenip
Sokaklarda mızıka çalıyorum

Bir şey var yitirdiğim leylaklarda
Yaşanmamış anılar kadar güzel

Delicesine. mandolin çaldığım geceler
Ve sen, çocuk masallarımın perisi
ilk düşlerimin unutulmaz sevgilisi
O yunmuş. o arınmış düşünceler

Şiir yazmak belki en güzel aldanıştır

O en eski hüznümdür benim aydınlanan

Seni düşünmek bir yağmur ansızın
Akşam üstleri yorgun caddelere

Göğsüme bir istanbul ciziyorum
Başparmağımla, kelebek biçiminde
Biraz umutsuzum. biraz yorgun işte
En çok gözlerimi seviyorum

Uzun kış gecelerinden sonra kimbilir nasıl olur her şey Uzun kış gecelerinden sonra, masallarda anlatılan

Bu evler hüzünlendiriyor beni, bu derme çatma dünya

Bir cocuk durmadan
Büyük nehirleri özlüyor
Kaybolmuş sevinçleri özlüyor
Bu yürek durmadan

Ben o şehirde yalnızdım
bunu kimseler bilmez

Ah, nasıl da acı
Böyle susup durmak
Kötüler cellâtlar elinde
Bunalırken güzelim halk
Fabrikalar yanlış çalışırken
Yanlış ekilirken toprak
Ayak, olmuşken baş
Baş, olmuşken ayak

Kavganın ve hürriyetin
Türküsünü söylemek istiyorum
Gür bir akışla akacak kanın
Eşitliğin türküsünü söylemek istiyorum
Halklar adına yükselen sancağın.
Sadeliğin, inceliğin, onurun
Türküsünü söylemek istiyorum

Yüzüme bakmayın öyle gülesim geliyor
Bir ayna olsa da aptallığınızı görseniz

Şimdi ne var hüzünlenecek burda
nedir bu çatlatan yüreğimi

Ah biliyorum güç gelecek sizlere
Ama artık gitmek geliyor içimden
Bir sabah masmavi bir bulutun peşinden
Dönüşü olmayan yerlere

Bir yanda ders kitapları bir yanda kalbim
Şaşırdım kaldım

Bu sabah mutluluğa aç pencereni
Bir güzel arın dünkü kederinden

Kötü şey uzakta olmak
Dostlarından sevdiğin kadından

Bitecek bir gün zulüm, bitecek bu hân-ı yağma

Bu aşk burada biter ve ben çekip giderim Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver
Bu aşk burada biter iyi günler sevgl!im
Ve ben cekip giderim bir nehir akıp gider

Gidip şarap almalı beş kuruşluk da fülüt
İçip içip sonra da bir güzel ağlamalı

kalbim.
kör bir çocuk gibi düşe kalka.

Dünyanın öbür ucundaki dostları düşünüyorum, öbür ucundaki ırmakları
Bir kız sessizce ölüyor, sessizce ölüyor Vietnam’da
Ağlayarak bir yürek resmi çiziyorum havaya
Uyanıyorum ağlayarak, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey ithalatçılar, ihracatçılar, ey şeyhülislam!
Bir gün mutlaka yeneceğiz! Bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bunu söyleyeceğiz bin defa!
Sonra bin defa daha, sonra bin defa daha, çoğaltacağız marşlarla
Ben ve sevgilim ve arkadaşlar yürüyeceğiz bulvarda
Yürüyeceğiz yeniden yaratılmanın coşkusuyla Yürüyeceğiz çoğala çoğala

Kavganın ve hürriyetin
Türküsünü söylemek istiyorum
Gür bir akışla akacak kanın
Eşitliğin türküsünü söylemek istiyorum
Halklar adına yükselen sancağın.
Sadeliğin, inceliğin, onurun
Türküsünü söylemek istiyorum
Onun türküsünü, Guevara’nın

Yorgun suratlarınızı hiç mi hiç göresim gelmedi
İçimde bir sıkıntı dinamiti var ki, patlamasa öleceğim.

Sen çirkin bir ihtiyar olmadan burnundan öpmeliyim!

Biraz umutsuzum,
biraz da yorgun.

Susmazlar bir daha, söz artık onlarındır.

Bu kente her gece yağmur yağıyor
Ve ben her gece yeniden ölüyorum

Yıkılma sakın günler geçerken

Kaybolmuş sevinçleri özlüyor
bu yürek durmadan

Sağ yanımda bir sızı var
Sol yanımda dağlar
Duman altıpatlar
Bu dert beni adam eder

Sen yoksun.
Sen tökezleyen bir şarkısın
köpüre köpüre akan
acıyla ve hüzünle beslenen
bir ırmaksın

Yüreği hüzünle dolduran hayat
güneşli bir nisan akşamında
her şey ölüp gidiyor

“Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telaş.
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel, düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz.”

Ey sokaklarında yıllarca avare dolaştığım
İçinde ilk aşkımı yaşadığım küçük şehir
Umutsuz akşamlarımda sesini duyduğum lir
Sihrinde ilk acıyı tattığım

Biraz umutsuzum, biraz da yorgun

Ama artık gitmek geliyor içimden.
Bir sabah masmavi bir bulutun peşinden, dönüşü olmayan yerlere.

Yanyana uzanırdık ve ıslaktı çimenler
Ne kadar güzeldin sen, nasıl eşsiz bir yazdı
Bunu anlattılar hep, yani yiten bir aşkı
Geçerek bu dünyadan bütün ölü şairler

Ama artık gitmek geliyor içimden, bir sabah masmavi bir bulutun peşinden, dönüşü olmayan yerlere.

ah her şey
bir pencereden göründüğü kadar
bir pencere kadar dünya
bir kartpostal gibi geçtiğimiz dünya

Kirli, bayat, karanlık-
bir suyla dolu bir kova,
olarak kalmıştım dünyada.
Herkes kim bilir nerdedir-
şimdi? Sevgilim Kim bilir-
nerdesin?
Kalbim -ki bir gün durur-
var mıydı acaba?

Ama artık gitmek geliyor içimden,
bir sabah masmavi bir bulutun peşinden,
dönüşü olmayan yerlere..

ama artık gitmek geliyor içimden
bir sabah masmavi bir bulutun peşinden
dönüşü olmayan yerlere

tenha bir böcek gibi tavan arasına koşuyorum
sen çirkin bir ihtiyar olmadan burnundan öpmeliyim

İçimde yaralı bir aşk
Ve birkaç piyes ölüsü,
Birkaç gözyaşı kırıntısı,
İntihar gelgiti birkaç.

Bu aşk burada biter ve ben çekip giderim
Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver.

Kalbim
Sen yoksun!
Sen tökezleyen bir şarkısın.

içimde bir sıkıntı dinamiti var ki,
patlamasa öleceğim

Bitecek bir gün zulüm, bitecek bu hân-ı yağma