Belki Sessiz Kitap Alıntıları – Gonca Özmen

–Annem ki deltaların yazılmamış tarihi

Bir kuşun uçuverişi gibi kolay ölümler çağı
Rahat yataklarda dikeni batar gecenin

–Annem balkıyan bir göl gülümsemesi

(balkımak: parlamak, parıldamak)

Ağlardı annem gülmek gibi dururken

Çünkü annem bir yorgun zorunluluk
Yüzünde içi çiçekli eski kutu duruşu
Neydi unuttuğu mutfağa girip çıkarken
Dalgınca boyayıp duruyordu kirli göğü

– Annem yelkovanın bıkkın dönüşü

Her şey kendine gizlenir neden
Gizlendiğim kime kalırsa

İçinde döndüğüm kilit sendin
Aralandın, aralandım

Bulmak bazen fenadır
Sesindeydim, o dingin ovanda

Sen orda ölürdün
Ben burda yıkardım gövdeni

(‘Olup Bitenler’ adlı şiirinden)

Aksağını sevseniz şiirin, kusurunu
Zamanı gövdenizden geçirseniz

Çatlatır bu cümbüş çemberi orta yerinden
Kısrak oluşum mahmuzlar gecenizi

Söyleyecek bir sözü olsun kuşların da
Evime sığınsın kış uzaklığıyla

Biraz tenha olsanız konuşurken
Bir dizeyi bitirirken yıkık dursanız

Yitik bir dilde bekledim
Bir kusuru söyledim durdum

Gidiyorduk ağrısına zamanın

Boşuna değil ay büyürken uyuyamamak
Dümdüz yaşamak saçımızı tarar gibi

Kusura doğru gidiyorduk
Aramızda bir acının kasırgası

Kim kimin ardından su döküyor şimdi
Ben suyun yarasına bakıyorum

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Uzak devam ediyor
Bunu omuzlarından anlıyorum

Bana baktı hep dünyada olup bitenler
Olup bitenler işte olup bitmezler

Toplama beni
Ben dökülmeyi sevdim

Merhameti ben bir sudan öğrendim
İçine elimi koydum, akana
Elimi ben nelere, kimlere

Herkes biraz ölmek için uyur

Kapıyı duvara yakıştırmışlar
Beni bir sokağın mırıldanışına

Bak, göğü örttüm
Koltuk seni bekler gibi durur

Sen kapılara eşik olursun
ağustosla eylül arası

Bazen gidip gelir pencereler
Görmeyiz biz

Sevgilim kirli bir dua gibi yağacak üstüme
Öylece yağacak hazır dağılmaya, yok oluşa

Ben bir sudan akanım sana
Beni bulandır

Suça benzet
Öyle anımsa

Ben bir ırmaktan dökülenim sana
Beni kirlet

Geceye at
Olduran geceye

Çıt sesi içimin
düştü

Dünya bir daha dönmez sanırdım
Dünya bir daha döndü

Seninle her şey susar sanırdım
Perdelere anlatır sırrını zaman
Gövdemde bir patika uzar durur

Ev içleri kadardım
Tozdum bir masada

Ağzındı
Doğmamış dizeler getirip bıraktı

Sana fırtınayı dinleteceğim
Theşub’un çığlığını

Gitsen uzak kentler bulaşacak yüzüme
Konuşsan suya sessizliğim

Çiçekler çok büyük bir yokluğa bakıyor
Gitsem gitsem bir solgunluğa gidiyorum

Yüzümde kelebekler ölüyor

Kentleri anlayınca gördüm mahcup serçeleri

Beni böyle ıslak sev
Gizimi dağıt

Gitmeni yalanlayan kuşlar bul

Beni böyle uzun sev
Gölü delirt
Tutuştur suyun kanını

Sesin diyorum bir ormanı yürümekten geliyor

Ağzın yatağımda uyuyor

Sesin bir denizden öte
Gördüm çölü incitmekten geliyor

Giderek arsız bir perde oluyorum

Eskimesin artık fotoğrafta yüzüm

Gözlerinden gelen ışıklar dönmeyi bilmesin

Sen o yorulmaz sulardın
Diri seslerdin

Ben işte durmadan sana dolardım

Gök alçalır diye bilirdim seninle
Bir sincap zıplar kollarında
Alıp bir lekeye götürür beni
Öyle bilirdim

Ben o bitmeyen sözlerdim
Bekleyen ahşap

Seninle her şey susar sanırdım
Perdelere anlatır sırrını zaman
Gövdemde bir patika uzar durur

– İkimizden esen rüzgâr
yapraklar topluyor nasılsa

Kavruk bir tarafım vardı benim
Seni işte oraya koydum

Ben ki kuşların göç zamanıyım
Büyüttüğünüz kötülük yılanı

Bana beklet bu yara bilincini
Ölümlü olmanın

Ah hanginize baksam bir bahçe dağınıklığı
Geçsem içinizden geçsem
Kederimdeki faytonun ağır aksaklığı

Ben ki beyaz bir sayfanın sıkıntısındayım
Yüzümde suskun ev tenhaları

Ben, o kâğıttaki
Makas iziyim hâlâ

Bir yerlere terin bulaştı
Lekesi kalır bilirim

Güzdü
Gölgesiz bir suydum

Ev içleri kadardım
Tozdum bir masada

Bir serinliği büyüt ağzında
Pencerelerin diline çalış

Üç beş sandalye yetiyor hüznü ağırlamaya.

geri vermez ölüyü sular / yataksız onlar, uyurlar

toplama beni / ben dökülmeyi sevdim

herkes biraz ölmek için uyur

hanginize baksam bir bahçe dağınıklığı

ben ki beyaz bir sayfanın sıkıntısındayım / yüzümde suskun ev tenhaları

pencereleri açsam üşür müydünüz / biraz daha aralasam sözcükleri

Akşamları getirdiğim yorgunluk beni anlatmıyor

Sonra bir yalnızlığı denemek oluyor her şey
Üç beş sandalye yetiyor hüznü ağırlamaya

Gecenin getirdiği ne varsa ona inanacağım
Hem inanmak çocuksu yanımızdan gelir

Bir çocuğun aklıyla harflerinizi dolanacağım

Nasılsa geri dönecek kuruttuğum söz
Bir çiçeğin açışını andıracağım

O eski dudaklarla düşlemek seni
Boynunun bahçesini bu ölü dudaklarla

Biter şimdi gecenin susmayan ağzı
Eğer beni söze doğru karanlık

Beni bir avuntudan oldurmuşlar
De ki bir sıkıntının içini oymuşlar

Şimdi durup dokunsam bir yalnızlığa
O yalnızlık o yağmura uysa

Aksak zamanın ucuna aksak
Bir yokuş var, bir yok oluş
Tırmansak