Belki Kitap Alıntıları – Erol Aktaş

Bir gelenektir rüzgârlar altında insan canından yelken yapıp aşağılara fırlatmak….

Bazıları hep zirvede doğmuştur.
…
Yeni gelenler şükürlerdeyken , oralarda doğanlar isyandadırlar…

Aslında yaptığımızı savunacak kadar güçlü , nedenini açıklamayacak kadar tutarsızız…

Akan kanla beslenip birilerini ezerek yukarılara doğru ilerliyoruz. Menfaatin ötesindeki dünyaya fazla uğramayıp ayıbın bol , cesetlerin önemsiz olduğu kalabalık merdivenleri koşarak tırmanıp önümüzdeki engelleri yıka yıka zirveye çıkmak istiyoruz…

Senle ve ne olursa olsun , bu yolum sensiz olacak…
Dahası olan olmayandan ödünç alınan , çok lafının az kaldığı gibi sevilen istenmeyen biten buruk bir tat kalacak…

Güneş her şehirde aynı doğuyor …
Sadece rengi farklı , ısısı farklı …
Yağmur her şehirde aynı yağıyor…
Damlası farklı , hissi farklı …
Rüzgâr her şehirde aynı esiyor…
Şiddeti farklı , yıkımı farklı …
Ben mi ?..
Aynı …
Gecesi , gündüzü…
Mavisi , rakısı…
Birbirine karışmış alaca her tarafta …
Olurlar da olmazlar da bu aralar arafta…

Yak o şehri artık içinde ,
Olanı ile biteni ile inan bir bekleyenin var .
İsmini henüz koymadığım o yerde….

Bırak şehir terk etsin seni , minnetle borcunla bırak…. Gözyaşı dökme sakın bakıp geriye … Gideceğin yerde sevgiye özlem aşka pişmanlık yok …

Yol bana baktı , ben sana ….
Sen yolumda değildin , ben yürüdüm …

Döndüm geriye , gölgem bile kayıptı … Güneşe muhtaç döndüm tekrar geriye …

Senden istenen bir şey yoktu ,
Senden başka diyecek …
Güveneceğim kadar benim ol !..
Güvendiğinden fazla seni seviyordum diyecek ,
Ve zaman di &‘li geçmişlerle başlayacak ,
Yakın gelecek zaman olan gidiyorum , ayrılıyorum"la bitecek …

Dönen bir hayatın numarası diye haklı düşüncelerde geziyorum …

Benden istediğin her şeyi verebilirsin gönlümden… Elimde olmaması benden değil …

Bir bahaneye sarılmadan gidişler ….

Bendeki sen çoktan göç , sendeki ben terk …

Gözlerde fırtına toplayan yaşlar , konuşmamak için kaçışan cümleler …. Aynı evde , ayrı sokaklarda dolaşan ruhlar…

Kaç zamandır sessizce köşelerdeyiz , aslında bir olay var derinlerde… Zamanı saklı ama yakın olduğunu bildiğimiz…

Kabullenmesen de kimse bilmese de yıkıp yok ettiğin kendinsindir…

Hiç bir kuralın olmadığı , her sabah yıkıp her akşam kurduğun o gizemli şehir ..

Bilirler oraların kimleri yok edeceğini , düşüncelerin karmakarışık olup bir nehirden bomboş denizlere alacağını bilirler ve en tehlikeli anlar ; o şehrin en alaca hâliyle sana göstereceği gerçeklerdir.

Kendine özel , kendine en yakın ve en uzak yolculuktur bu . Yaklaştıkça heyecanlanılan , uzaklaştıkça rahatlanan garip bir yerdir , ama yine de o rahatlığı istemeyip o şehri görmek isteyeceksindir..

Gariptir her adımda kendine yaklaşman . Duyduğun bütün olumlu cümleler orada yoktur çünkü..

Bir sevdaya kapılmak , kendi iç dünyana yapılacak yolculukları başlatır. İçinin hiç tanımadığın derinliklerinde yaşattığın şehir ayaklanır.

Belkileri severim ,
Olmazlara anlam kazandırdığı için .
Belkileri severim ,
İmkânsızlara zaman tanıdığı için .
Belkileri severim ,
Belki gelirsin diye .
Belki !..

Hiç bir kuralın olmadığı , her sabah yıkıp her akşam kurduğun o gizemli şehir ..