Ateşten Çıkan Kız Kitap Alıntıları – Lidia Yuknavitch

Diğerleri ölürken bazılarımız neden yaşar bilmiyorum. Hepsi bana tesadüf gibi geliyor, biri bir kürekle toprağı kazıyor, başka biri bir tabancayla onu kafasından vuruyor. Bir kız okula gidip doktor oluyor, diğeri tecavüze uğrayıp dövülüyor ve karın içinde bir köpek gibi çürümeye terk ediliyor. Bir aile savaştan kaçıp yeni bir yuva, yeni bir ulus buluyor, özgürlüğün bedeli anayurdu onların hafızasından siliyor; başka bir aile en ufak bir uyarı olmaksızın havaya uçup paramparça oluyor.

Bütün dünya bir sahne. Hiçbirimizin kökeni yok.

Cadı ve canavar olan kadınlar, ödül ve köle olan kadınlar, donmuş bedenler olarak kadınlar. Bir direkte yanan kadın, kafalarını kaybetmek üzere olan kraliçeler. Sanatçılar nerede? Hikayeden fırlayıp çıkacak ve diğerlerini kurtaracak bedenler nerede? İçlerindeki ateşi taşıyan kızlar nerede?

Doğduğumuz andan itibaren, ölümün hepimizin içinde yaşadığını öğrendim. Kıvranıp duran bebeğin buruş buruş pembe teni bunu gizleyemez.

Birisinin ölme ihtimali varken daha iyi insanlar mıyız ve eğer öyleyse, neden? Daha mı zayıfız yoksa daha mı güçlü? Güzel miyiz yoksa sefil mi? Ciddi miyiz yoksa karikatür mü? Canlı olduğumuzu hatırlatsın diye gizlice ölümü mü arzularız?

Eski kocam ressam, yeni dünyalar yaratmak için bir elinde fırça ve beni vurmaya çalışmak için diğer elinde bir tabanca tutardı.

Bir kadının roman yazabilmesi için mutlaka parası ve kendine ait bir odası olmalı.
Acizliğe bak. Siktir git Virginia, kız kurusu, ölü kız kurusu.

Cadı ve canavar olan kadınlar, ödül ve köle olan kadınlar, donmuş bedenler olarak kadınlar. Bir direkte yanan kadın, kafalarını kaybetmek üzere olan kraliçeler. Sanatçılar nerede? Hikayeden fırlayıp çıkacak ve diğerlerini kurtaracak bedenler nerede? İçlerindeki ateşi taşıyan kızlar nerede?