At the Mountains of Madness Kitap Alıntıları – H. P. Lovecraft

Mahallede dolaşan söylentiler yalnızca şaşkın merakın ucuz yaratıcılığıydı.

Gerçeklerden şüphe etmek, açığa çıkarmak zorunda olsam da, kaçınılmazdır; yine de eğer mantıksız ve imkansız gözüken şeyleri bastıracak olsaydım, geriye hiçbir şey kalmazdı.

Devirler ötesinden gelen bir ses, ancak diğer devirlerin yattığı bir mezarlığa yakışırdı.

İnsanın dünyanın en eski sahipleri olduğu ya da bu dünyada tek olduğu düşünülmemelidir.

Eğer mantıksız ve inanılmaz gözüken şeyleri çıkaracak olsaydım, geriye hiçbirşey kalmazdı.

” Eski hikâyeler ve korkular hakkında bir zamanlar olduğum kadar şüpheci değilim artık. ”

İnsanlığın en eski ve en güçlü duygusu korkudur.
En eski ve en güçlü korkusu ise bilinmeyenin korkusudur.

Zavallı şeytanlar! Ne olursa olsun, kendi türlerine karşı kötü değildiler. Onlar bir başka çağın ve düzenin adamlarıydılar..

“Güç dediğin şey, kendinizi öldürebilme cesareti değil, tüm olumsuzluklara rağmen yaşayabilmektir. Seni ezen, yok etmeye yemin etmiş tüm karşı güçlerin karşısında durabilme dirayetidir.”

Tüm biçimleri, organları ve oluşumları vücuda getirebilen şekilsiz protolazma Kaynayan ve birbirleriyle yapışıp birleşen hücreler Lastiğimsi, dört buçuk metrelik son derece esnek ve hamurumsu küreler Zihinle yönetilen köleler, şehirleri inşa edenler Gittikçe daha kasvetli, daha zeki, çok daha amfibyan ve çok daha taklitçi Ulu tanrım! Bu lanetli Eskiler’i bile böyle şeyleri yaratmaya ve kullanmaya iten çılgınlık neydi?

İnsanlığın güvenliği ve huzuru için, dünyanın bazı karanlık, ölü köşelerinin ve el değmemiş derinliklerinin olduğu gibi bırakılması mutlak bir zorunluluktur, uyuyan tuhaflıklar dirilmesin ya da kâfirce yaşayan kâbuslar kara inlerinden kıvrılarak dökülüp, yeni ve geniş fetihlerde bulunmasınlar.

Bu noktadan sonraki motivasyonumuz, benim artık psikologlara havale ettiğim bir şey.

Eğer mantıksız ve inanılmaz gözüken şeyleri çıkaracak olsaydım, geriye hiçbirşey kalmazdı.

Belki de delirmiştik, dememiş miydim size, o zirveler deliliğin dağlarıdır diye?

Eski halini düşündükçe şu an içinde bulunduğum devasa, korkunç şehrin üzerimde yarattığı baskıyı ve stresi neredeyse unutuyordum.

Devirler ötesinden gelen bir ses, ancak diğer devirlerin yattığı bir mezarlığa yakışırdı.

Belki de delirmiştik, dememiş miydim size, o zirveler deliliğin dağlarıdır diye?

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Görünüşe bakılırsa o şeytani dağ rüzgârı, bu dünyevi esrarın ve yalnızlığın göbeğindeki her adamı delirtmeye yeterdi.

eski ve mutlak ölçüde yabancı olan o önemli engelin ardına ve dünyanın bir eşi daha olmayan gizemlerine baktık.

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Yapılan üstünkörü otopsi, bu görülmedik varlığı sınıflandırmaya yardımcı olacağına, onun gizemini daha da derinleştirmişti

Mutsuzluğumuz bizler güçsüz yapmaz, aksine Mutsuzluğumuz bilirsek büyük devrimler yaratabiliriz.

Güç dediğin şey, kendinizi öldürebilme cesareti değil, tüm olumsuzluklara rağmen yaşayabilmektir. Seni ezen, yok etmeye yemin etmiş tüm karşı güçlerin karşısında durabilme dirayetidir. İmkansız diyenin karşısında durup, imkanı olduğu ihtimalini gösterebilmektir kısaca

Her söz, her kulağa değildir.

Belki de delirmiştik, dememiş miydim size, o zirveler deliliğin dağlarıydı diye?

Aleyhimizde olan şeylerden biri de, çokça bahsi geçecek konuların tam manasıyla uzmanı olmayışımız.

Bu evrende cazibesine karşı koyulamayan iki şey vardır: Şüphe ve gizem.

Eski halini düşündükçe şu an içinde bulunduğum devasa, korkunç şehrin üzerimde yarattığı baskıyı ve stresi neredeyse unutuyordum.

Borchgrevingk tarafından Kutup foklarının sırtlarında bulunan yaraları açıklamak için katil balina teorisi yeterli miydi?

Herhangi bir metro treninden daha geniş, korkunç, tarif edilemez bir şeydi – hafifçe kendi kendine parlayan ve tüneli dolduran cephenin her tarafında yeşilimsi ışık püstülleri gibi oluşan ve şekillenmeyen sayısız geçici gözle, protoplazmik kabarcıklardan oluşan şekilsiz bir yığındı. üzerimize, çılgın penguenleri eziyor ve onun ve türünün o kadar kötü bir şekilde süpürdüğü tüm çöplerden arınmış parlak zeminde kayıyor.

Konuşmaya zorlandım çünkü bilim adamları nedenini bilmeden tavsiyelerime uymayı reddettiler. Antarktika’nın -geniş fosil avı ve toptan sıkıcı ve eski buzulların erimesiyle- bu düşünülen istilasına karşı çıkmamın nedenlerini tamamen kendi irademe karşı söylüyorum ve daha isteksizim çünkü uyarım şu olabilir boşuna. Gerçek gerçeklerden şüphe duymak, onları ifşa etmem gerektiği gibi, kaçınılmazdır;

Duyduğumuz şey, çağların inkar ettiği bir kutup güneşinin olağanüstü sertliğinden korkunç bir tepki uyandırdığı, yaşlı dünyanın gömülü küfürlerinin muhteşem notası değildi.

Burada, tam yirmi bin fit yüksekliğindeki cehennemi andıran eski bir sofra toprağında ve beş yüz bin yıldan daha az olmayan bir süre önce insanlık öncesi bir çağdan beri yerleşim için ölümcül olan bir iklimde, düzenli bir taş yığını neredeyse vizyonun sınırına kadar uzanıyordu. sadece zihinsel öz savunma çaresizliği bilinçli ve yapay bir neden dışında herhangi bir şeye bağlanabilir.

“Çorak sahilde ve arka plandaki yüksek buz bariyerinde, sayısız grotesk penguen ciyakladı ve yüzgeçlerini çırptı; su üzerinde yüzen ya da yavaşça sürüklenen buzdan büyük kekler üzerinde yayılan birçok şişman fok görülüyordu.

“Yine başka bir zaman, ilerlemenin çok zor olduğu bir yere geldim. Bu aşamada sertleşmeliyim; ama bazı deneyimler ve imalar vardır ki, iyileşmeye izin vermeyecek kadar derin izler bırakır ve yalnızca öyle bir ek hassasiyet bırakır ki, hafıza tüm orijinal dehşeti yeniden esinler.”

“İnsanlığın huzuru ve güvenliği için, dünyanın bazı karanlık, ölü köşeleri ve keşfedilmemiş derinliklerinin bir yana bırakılması kesinlikle gereklidir; uyuyan anormallikler yeniden canlanan hayata uyanmasın ve kafirce hayatta kalan kabuslar kıvranıp kara inlerinden daha yeni ve daha geniş fetihlere sıçramasın.”

Cennete Keşke onlara hiç yaklaşmamıştık, ama yağlı pürüzsüz zeminler ve yozlaşmış duvar resimleri ile o küfürlü tünelden en yüksek hızda geri koşmuştuk ve yerine geçtikleri şeyleri taklit edip alay ediyorduk. gördük ve aklımız bir daha asla rahat nefes almamıza izin vermeyecek bir şeyle yanmadan önce!”

“İnsanlığın huzuru ve güvenliği için, dünyanın bazı karanlık, ölü köşeleri ve keşfedilmemiş derinliklerinin bir yana bırakılması kesinlikle gereklidir; uyuyan anormallikler yeniden canlanan hayata uyanmasın ve kafirce hayatta kalan kabuslar kıvranıp kara inlerinden daha yeni ve daha geniş fetihlere sıçramasın.”

Onların şeytani şeyler olduğunu hissetmekten kendimi alamadım – daha uzak yamaçları lanetli bir uçsuz bucaksız uçuruma bakan delilik dağları. Bu kaynayan, yarı-ışıklı bulut-arka plan, karasal olarak uzaysal olmaktan çok, belirsiz, eterik bir öteliğin tarif edilemez önerilerini barındırıyordu; ve bu ayak basılmamış ve dipsiz avustralya dünyasının mutlak uzaklığını, ayrılığını, ıssızlığını ve çağlar boyu süren ölümünü dehşete düşüren hatırlatıcılar verdi.”

İnsanlığın en eski ve en güçlü duygusu korkudur.
En eski ve en güçlü korkusu ise bilinmeyenin korkusudur.

Belki de delirmiştik, dememiş miydim size.. ?

Tam bir kesinlik içinde, en azından beş yüz bin yıl ve kuvvetli bir olasılıkla daha uzun süre hüküm sürmüş ölümün içinde dolaşıyorduk.

Bir an için manzaranın dünyadışı kozmik güzelliği karşısında ağzımız açık kaldı, sonra belirsiz bir dehşet sürünerek ruhlarımızın içine ilerlemeye başladı.

Bu aşamanın beni sertleştirmesi gerekirdi ama bazı deneyimler ve imalar vardır ki, insanı iyileşmesine izin vermeyecek denli derinden yaralarlar ve geriye sadece o ilk dehşeti çağrıştıran, artmış bir hassasiyet bırakırlar.

Bilinen şartlarda bu tünele dalmak kesinlikle intihar demek olacaktı ama bilinmeyenin cazibesi bazı insanlarda tahmin edildiğinden daha etkili oluyor.

Devirler öncesinden gelen bir ses, ancak diğer devirlerin yattığı mezarlığa yakışırdı.

Korkumuzdan neredeyse elimiz ayağımız tutmaz olduğu halde, yine de içimizde en sonunda galip gelen o cayır cayır merak ve huşu ateşi körüklenmişti.

Belki de delirmiştik, dememiş miydim size, o zirveler deliliğin dağlarıydı diye?

O günden sonra onumuz da -ama herkesten çok ben ve öğrencilerden Danforth- duygularımızdan hiçbir şeyin silip atmayacağı ve eğer yapabilirsek insanlıktan saklayacağımız, gizli dehşetlerin iğrenç bir şekilde güçlenmiş dünyasıyla yüz yüze gelmek zorundaydık.

Bu noktadan sonraki motivasyonumuz, benim artık psikologlara havale ettiğim bir şey.

Eğer mantıksız ve inanılmaz gözüken şeyleri çıkaracak olsaydım, geriye hiçbir şey kalmazdı.

Her şey alçalmış güneşin kızıl ışığında harika görünüyor. Tıpkı düşlerdeki esrarengiz bir alem ya da ayak basılmamış harikaların yasak dünyasına bir geçit gibi.

Hayvan mı, bitki mi karar veremiyorum..

Eski hikayeler ve korkular hakkında bir zamanlar olduğum kadar şüpheci değilim artık…

Bir isim vermek, sadece akılsızlık olurdu. Kısmen bitkiydi, ama hayvan yapısının temel organlarının dörtte üçüne sahipti.

Belki de delirmiştik, dememiş miydim size.. ?

Eğer mantıksız ve inanılmaz gözüken şeyleri çıkaracak olsaydım, geriye hiçbir şey kalmazdı.

Bu noktadan sonraki motivasyonumuz, benim artık psikologlara havale ettiğim bir şey…

Bilinmeyenin cazibesi bazı insanlarda tahmin edildiğinden daha etkili oluyor.

Fakirlik, fakirlikten değil organizasyon ve dayanışma eksikliğinden gelir.

Söze devam etmenin çok güç olduğu bir aşamaya geldim. Bu aşamanın beni sertleştirmesi gerekirdi; ama bazı deneyimler ve imalar vardır ki, insanı iyileşmesine izin vermeyecek denli derinden yaralarlar ve geriye sadece o ilk dehşeti çağrıştıran, artmış bir hassasiyat bırakırlar.

Ayrıntılardan ya da fiziksel çabalardan yoksun, sadece saf rüya parçaları. Sanki bulanık bir dünyada veya zamansız bir boyutta ne sebep-sonuç ilişkisi ne de yön hissi olmaksızın uçuyormuş gibiydik.

Bazı deneyimler ve imalar vardır ki, insanı iyileşmesine izin vermeyecek denli derinden yaralarlar ve geriye sadece o ilk dehşeti çağrıştıran, artmış bir hassasiyet bırakırlar.

Ayrıntılardan ya da fiziksel çabalardan yoksun, sadece saf rüya parçaları. Sanki bulanık bir dünyada veya zamansız bir boyutta ne sebep-sonuç ilişkisi ne de yön hissi olmaksızın uçuyormuş gibiydik.

Yarı bitkisel yapıda olan, eşeysiz Eskiler’in memeli canlılardaki aile safhası için biyolojik temelleri yoktu, ama -aynı evi paylaşanların eğlencelerinden ve resimlenmiş mesleklerinden çıkardığımız kadarıyla- görünen o ki rahat yer kullanma prensibi ve kafa dengini bulmaya dayalı zihinsel ilişki gereğince, kalabalık ev halkı halinde örgütleniyorlardı.

Bir anlık bir bakışla, bu kadar çok şeyi görmüş olamazdı.

Bizi, belki de mantığın yapabileceğinden daha iyi bir şekilde kurtaran sadece içgüdüydü; gerçi kurtarıcımız bu idiyse bile, ağır bir bedel ödedik. Mantıktan geriye çok az şey kaldı bizde.

Eğer mantıksız ve inanılmaz gözüken şeyleri çıkaracak olsaydım, geriye hiçbir şey kalmazdı.

Konuşmak zorunda bırakıldım

Bazı şeylerin diğer insanlarca bilinmemesi ve umursamazca tartışılmaması gerektiğine karar verdik.

Zamanlama şüpheye yer bırakmayacak kadar kesindi.

Onlar bir başka çağın ve düzenin adamlarıydılar.