Albay Chabert Kitap Alıntıları – Honore de Balzac

Yanında maddi acıların sönük kaldığı manevi acılar daha az merhamet uyandırır,çünkü gözle görülmezler.

Gördüğüm her şeyi size anlatamam,çünkü adaletin suçlar karşısında aciz kaldığına tanık oldum.

Fiziksel acı ruhsal acının yanında solda sıfır kalır ama ruhsal acı göze görünmediği için daha az merhamet uyandırıyor.

Mutsuzluk, yaradılışımızı kesin bir biçimde ortaya koyma meziyetine sahip olan bir nevi tılsımdır. Kimilerinde kuşku ve kötülüğü arttırırken, kalbi temiz olanların iyiliğine iyilik katar.

İnsan adaletin eline düşmeye görsün, varlığı bir ahlâk, kanun ve vaka meselesine indirgenir; tıpku bir istatistikçinin gözünde değerinin sıfıra düşmesi gibi.

Size gördüklerimin hepsini anlatamam, çünkü adaletin karşısında aciz kaldığı suçlar gördüm.

Şaber yoxdur! Şaber yoxdur! Mən insan deyiləm, mən 164-cü nömrə, yeddinci mənziləm. Siz ölümə məhkum edilmiş bir adama baxmaq istəyirsiniz? O çox xoşbəxtdir.

Mən bir xəstəliyə tutulmuşam: bəşəriyyətə nifrət edirəm.

Lakin bir insan məhkəmə əlinə düşər-düşməz, statistiklərin nöqteyi-nəzərincə, rəqəm odluğu kimi, məhkəmə nəzərində də artıq müttəhim olur, insanlıqdan çıxaraq hüquq, yaxud cinayət məcəlləsinə çevrilir.

Heç bilmirəm nə üçün bizə bu qədər dərs vermişlər? Alicənab bir insan olun, yaxşılıq edin və vəkilliklə məşğul olun, heç bir fərqi yoxdur: yenə də sizi aldadacaqlar.

Mutsuzluk, yaradılışımızı kesin bir biçimde ortaya koyma meziyetine sahip olan bir nevi tılsımdır. Kimilerinde kuşku ve kötülüğü arttırırken, kalbi tertemiz olanların iyiliğine iyilik katar.

Demek ölüler geri dönmekle hata ediyor, değil mi?

Fiziksel acı ruhsal acını yanında solda sıfır kalır ama ruhsal acı göze görünmediği için daha az merhamet uyandırıyor.

Ama ne yaparsınız? Güneş battı; şimdi hepimiz üşüyoruz.

Artık ümidimizi kestiğimiz bazı mutluluklar vardır ki geldiklerinde bizi yıldırım gibi çarparlar.

Romancıların yarattıklarını sandıkları bütün dehşetler her zaman hakikatin altında kalır.

Ama mutsuz insanlar ne yapabilirler? Sadece severler, hepsi o kadar.

Mən bütün gördüklərimi sizə söyləmək iqtidarında deyiləm. Çünki mənim gördüyüm cinayətlər qarşısında məhkəmə və ədalət acizdir. Nəhayət, romançıların öz xəyallarında uydurduqları bütün dəhşətlər həyatdakı dəhşətlərə görə heç bir şeydir

Biz çox zaman ağıl və qəlbdən doğan bəzi nəvazişlərə müqavimət göstərə bilməyərək təsir altına düşürük

Bədbəxtlik bizə aid xüsusiyyətləri təsbit edən tilsim kimi bir şeydir: bəzilərində o, etimadsızlıq və kin oyadırsa, gözəl təbiətli insanların qəlbində mərhəmət hissini daha da şiddətləndirir

Məni artıq sevməyən bir qadından zahirən məni sevməsini tələb edəcək dərəcədə qaba bir adam deyiləm !

Həqiqət bu qədər mükəmməl surətdə öz ifadəsini tapmır, həqiqət zahiri bütünlükdə çıxmır, onun içindəkilərini duya bilmək lazımdır

O zamanlar, – deyə polkovnik danışırdı, – hər kəs istədiyi yerdən özünə arvad tapırdı. Lakin bədbəxtliyimdən, mən zahiri görünüşə aldanaraq yaxşı arvad seçə bilməmişəm. Bu qadının ürəyi daş imiş

Dəf edilməli olan çətinliklərin bütün labirintini təsəvvürünə gətirib, bu labirintdə dolaşmaq üçün nə qədər pul lazım olduğunu anladıqdan sonra zavallı əsgər yalnız insana məxsus olan və iradə adını daşıyan mənəvi qüvvələr sahəsinə dəhşətli bir zərbə vurulduğunu hiss etdi..

O artıq məni sevmir! Mən isə heç özüm də bilmirəm – onu sevirəm, yoxsa ona nifrət edirəm! Mən həm onu arzu edirəm, həm də eyni zamanda, ona lənətlər yağdırıram

Mənəvi əzablar gözə görünmədikləri üçün insan qəlbində dah az mərhəmət oyadır..

Avukat Derville: “Romancıların yarattıklarını sandıkları bütün dehşetler her zaman hakikatin altında kalır; ben karımla birlikte köyde yaşayacağım. Paris beni dehşete düşürüyor.”

Albay Chabert: “İtiraf etmeliyim, ben bir ıslahevi çocuğuyum, servet olarak cesaretinden, aile olarak bütün insanlıktan, vatan olarak Fransa’dan ve koruyucu olarak Tanrı’dan başka bir şeyi olmayan bir askerim.”

adaletin suçlar karşısında aciz kaldığına tanık oldum.

Felaket, ilkel yaradılışımızı desteklemeye yarayan bir tılsımdır: Bazı insanlarda güvensizliği ve kötülüğü artırır, tıpkı mükemmel bir yüreği olanların iyiliğini de artırdığı gibi.

Kılıktan çok duygular zarif olmalı.

Hayat sanki artık içimizden çekilmiş

Mutsuz insanlar toplumun yalanını yakaladıkları zaman Tanrı’nın merhametine daha kolay sığınırlar.

Ne yapalım! Güneşimiz battı, şimdi hepimiz üşüyoruz.

•
Birdenbire bir hastalığa tutuldum, insanlıktan iğrenme hastalığı.
•

Artık sevmeyen bir kadından riyakâr bir sevgi isteyecek kadar nezaketsiz değilim ben.”

Birdenbire bir hastalığa tutuldum, insanlıktan iğrenme hastalığı.

Kılıktan çok duygular zarif olmalı.

Birdenbire bir hastalığa tutuldum, insanlıktan iğrenme hastalığı.

Artık sevmeyen bir kadından riyakâr bir sevgi isteyecek kadar nezaketsiz değilim ben.”

(…) çünkü adaletin suçlar karşısında aciz kaldığına tanık oldum.

yoksulluğa karşı tek kinaye, adaleti ve hayırseverliği haksız inkârlara zorlamasıdır. mutsuz insanlar toplumun yalanını yakaladıkları zaman Tanrı’nın merhametine daha kolay sığınırlar.

Kılıktan çok duygular zarif olmalı.

(…) çünkü adaletin suçlar karşısında aciz kaldığına tanık oldum.

Birdenbire bir hastalığa tutuldum, insanlıktan iğrenme hastalığı.

Artık sevmeyen bir kadından riyakâr bir sevgi isteyecek kadar nezaketsiz değilim ben.”

“Öyleyse ölüler geri gelerek büyük bir hata mı yapıyorlar?”

toplumumuzda değer veremeyen üç adam vardır: Papaz, doktor ve hukuk adamı. bu adamlar, belki bütün erdemlerin, bütün aldanmaların yasını tuttukları için siyah cübbe giyerler. üçünün en zavallısı hukukçudur. insan rahibe, pişmanlık ve vicdan azabının, onu ilginç kılan ve büyüten, yaptığı işten bir çeşit zevk alan aracının da ruhunu teselli eden inançların etkisiyle gelir; rahip arındırır, tamir eder ve barıştırır. Ama biz avukatlar hep aynı kötü duyguların tekrarlandığını görürüz, hiçbir şey bunları düzeltmez, dairelerimiz temizlenmesi mümkün olmayan birer lağımdır.

yoksulluğa karşı tek kinaye, adaleti ve hayırseverliği haksız inkârlara zorlamasıdır. mutsuz insanlar toplumun yalanını yakaladıkları zaman Tanrı’nın merhametine daha kolay sığınırlar.

İnsanların çoğunun sımsıkı tutunduğu dış dünyayı ne derece küçümsediğimi bilemezsiniz. Aniden bir hastalığa kapıldım, insanlıktan tiksinme hastalığı.

Demek ölüler geri dönmekle hata ediyor, değil mi?

Onun neşesi bana hayatımın en derin acısını yaşattı ve ne denli değişmiş olduğumu apaçık gözlerimin önüne serdi.

Hastalığım bana tüm geçmişimi unuttursaydı mutlu olabilirdim!

Tanrı sizi inandırsın, o günlerde adımdan nefret ettiğim anlar oldu, hatta bugün de oluyor. Keşke kendim olmasaydım diyorum.

Kuşkusuz, kiliselerin duanın baharat gibi tartılıp satıldığı rutubetli kutsal eşya odaları ve bize şen günlerimizin nerede biteceğini göstererek hayatta kapıldığımız tüm yanılsamaları solduran, paçavraların dalgalandığı eskici dükkanları gibi iki şairane çirkef kuyusu var olmasaydı, avukat yazıhaneleri kamu alanlarının en korkuncu olurlardı. Ancak aynı durum, kumarhane, mahkeme, milli piyango bayii ve genelev için de geçerli. Peki neden? Belki de bu mekanlarda insan ruhunun yaşadığı facialar, ayrıntıları kişi için önemsiz kılıyordur.

Ölülerin altına da gömüldüm, evet, fakat şimdi dirilerin, olayların, belgelerin ve mezara dönmemi isteyen bütün bir toplumun altında gömülüyüm!

biz avukatlar, daima aynı fena hislerin, tekerrürünü görürüz. Onları hiçbir şey ıslah etmez, bizim dairelerimiz temizlenmesi kabil olmayan lâğımlardır

–Ben artık bir insan değilim, yedinci koğuşun 164 numarasıyım

–Kılıktan ziyade duyguda zarif olmalı. Ben kimsenin nefretinden korkmuyorum.

–Ekseri insanların kıymet verdikleri bu haricî hayattan ne derece nefret ettiğimi bilemezsiniz. Birdenbire bir hastalığa tutuldum, insanlıktan iğrenme hastalığı

bir adam adaletin eline düşer düşmez, artık bir mânevi varlıktan, bir hukuk veya bir hakikat meselesinden başka bir şey değildir, tıpkı istatikçilerin nazarında bir rakamdan ibaret olduğu gibi

Demek kendisi için ne rahat, ne de huzur vardı! ömrünü dâvalarla geçirmek, hergün zehir zıkkım tıkınmak lâzımdı.

–Zavallı çocuklar! dedi, onlardan ayrılmak lâzım gelecek, mahkeme onları kime verir? Bir kadın kalbi taksim edilmez, ben çocuklarımı isterim!

–Herşeyi unuturuz. Artık sevmeyen bir kadından riyakâr bir sevgi isteyecek kadar nezaketsiz değilim

vakıalar kendiliğinden belâgatli olunca avukatlarda çok beliğ olurlar