Ah! Şiirler Kitap Alıntıları – Alper Gencer

Sana aczimi anlatırken bilmem ki çok mu pervasızdım

vazgeçir beni imkânsız sevdalardan

Çünkü bize göre değildi sevinmek
teselli
belki !

Bir sevabı telafi etmek için buradayım
burada;şiir ile
Şiir olmayanın arasında ,bir adada
k/özleniyorum

bitmeyen bir hançer bize saplanıyor şimdi
öldüysek de henüz gelmedi haberimiz
yaralarımızdan yenilmediğimiz kesin
belki onları sararken can veriyoruz biz

Sevgilim ,bilmiyorsun belki bildiğimizi
Bilmekle yontulduğumuzu ,bilmekle tutunduğumuzu

sana hasreti ve acıyı garanti ederdim,isteseydin aşk oradaydı,yanımda durmaktaydı

Uzun sürmesin yolculuğum tanrım ,eski ve yaşanmış ne varsa unutulsun

Ben ölünce biri devam ettirsin beni

Sen uzakta uyurken geceyi terleyen benim!

Ben seni çok sevdim ,anlamamışsın
Kesmedi saçlarının uçları beni

Sen olmasan yerçekimsiz yürünmüyor caddelerde .

Sözcükleri yerinden eder bir bakışın var ,sen aşksın!

Sen yokken ben senle nişanlandım,üzgünüm
Bir genç kız ölüsünden yüzük yaptılar bana

Sana avam geliyor gece gelen su sesi
Ben ise şarkılar besteliyorum ondan

Güneş gözlerine bandı mı ışığı
Vakit aydınlıktır renginle o sıra
Ve afyonlu gülüşündür hayalimdeki…
Sen hafif ve yoksun esen yel
Serinliği taşıdığın diyarlarda tek
Yaprakların yegane dans ettireni
Tozu dumana katmanın becerisinde
Soruyorum şimdi sana:
“Yine hangi rüzgarın emrine amadesin?

Alın ki o saçtan kakül iner o çıplak alına
Karışır seni beklemekle geçen zaman
Belki hiç
Gelmezsin

hazır ol merkez
yalanlarımı bildiriyorum:
doğru anladım
ama yanlış anlıyormuşum gibi yaptım
bu açıdan kendimi
tepeden tırnağa umuduma kaptırmıştım
güneşe bakarken
seninle tekleşemediğimin farkındaydım
hayali kendisinden ziyade
rüyası uykusundan azade davrandım
ve o tekleşmeye baktığımda onu
senden de benden de daha çok seviyordum
üzgünüm merkez
seni seviyorum derken
ben orada olmak istemiyordum

seni sevmem hâlâ öldürmediyse seni.. dönerken.. beni de getir yanında!

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

aramızda erken sonlandı hep cümleler!

beklemek, bir mektuba başlayıp yarım bırakmak kadar asil bir niyettir. ki bir mektuba başlamak, her şeyden sevip vazgeçmek gibi bir kifayettir!

ölmek gibi sevmek.. asıl bu eksik aramızda!

gözlerin uçaklarla bombalarken bağrımı, kendime affından gayrı sığınak bulamıyorum.

çarpıcı bir kıyamet manevrasıyla boynumu senden çeviriyorum.

mezarlıklar yine dünyanın en güzel türküsünü tutturmuş..

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

susarak galip gelenlerin neyi sustuğunu biliyor musunuz?

sevilecek şeyler ağaçların arasından geçip gidiyor
seni sevmek de öyle orman!

sittin sene geçse anlaşamayız
beraber bir şeylere bakalım
bakmayalım hiç birbirimize

şuramda sen
şuramda
son sürat kan kaybediyorken
devrilen bir ambulansın içinde kadar şuramda..
açıp gösteremiyorum nermin
yasal tedbir koymuşlar gözyaşlarıma

nereye gitsem
varır varmaz arıyorum seni kendime

elimden hiçbir şey gelmiyor inan
ben her gün bir emevi asıyorum içimde
azalmıyorlar nermin

deli gibi uykum var nermin
şuramda sen
gecenin üçünde çevirmeme girmişsin
o dakka telsizime
ela gözlü türküler çalmışlar

aklıma seni düşürüyorum
karnıma bir tank giriyor
gibi seni düşünüyorum

ay kendini güneşle aldatıyor ben kendime senle aldanıyorum

allah’ım benim yanmayan yerlerimden yangın çıkar
yanan öd ağacı gibi yanmak istiyorum
yanan öd ağacının külü olmak istiyorum

bir allah’a bir anneme sonsuz itimadım var
herkes beni yarı yolda bırakıyor

ellerimin bir resmi olsun istiyorum ellerinle

benim en ağır yüküm omzumdur

ağrıyan yerlerimi deklare ediyorum

senin gözlerinden edindiğim galeyan
kendine bir şarampol büyütür hiç durmadan

bize sevgi tebliğ edecek
müslüman
lazım

çünkü gün hâlâ dönüp gecenin karanlığına bir mızrap gibi saklanmaktadır

rabbim bizi yek say yorulduk, yorulduk iki ayrı kişi olarak çağrılmaktan

ne uykum yer tutuyor, ne bir düş gösteriliyor son zamanlarda bana
keskin bir ufunet yayılıyor yüreğimde açılan yaradan
yoruldum her sona yaklaştığımda iki kişi olarak anılmaktan!

düşersem altımda ölümüme sebep olacak bir yükseklik
konuşursam bir gürültüyle üstümüze çığ yuvarlanacak
yüzersem deniz dalgalanacak

ve dünya eve döndüğünü zannedenlerle dolu

sen ancak kendimi terkedersem gidersin
yüzüğü parmağımdan çıkardığım gibi gidersin
beni yarım kılansın, borçlu kılansın beni
fişimi prizden çektiğim gibi değil
prizi parçalayıp kırar isem gidersin

biliyorum gün gelir biter beklemek de
biter
bitmek de

uzun ve uzak yürüdük birlikte kimse inanmazdı ikimize
halbuki fatma dendi mi ben yürümek isterdim delice
varıp yetişmesem de yürümek dağ yamaçlarından yukarıya dikine
tırmanmak için değil bulup yerleşmek için değil zirveye
gidebileceğim yere kadar gitmek
yaşamak yaşayabileceğim kadarını

incedir bileklerim adımlarım kısa çok kez tökezlerim düşerim

ölümün çelmesini yemiş nefesim, yarın ölebilecek miyim?

canımdaki cıva ısındı ısınacağı kadar,
çatlatacak kalbimi artık

bana gözümü gör edecek yakıcı bir güneş gerek ya rabbim!

ah beni şiirlere gark ettiren karanlığım, hücremin izbe yalnızıyım
bu dünyada bedenime hapsolmuş bir ben ki; kavuşmam ancak ölümledir

düşündüğünü görüyorum beni, izlediğini, sevdiğini, sevdiğini
sevdiğini

bana nazil olunmuş bir candır, sade bir can,
ötesi yok bunu hep kendime unutturuyorum bütün övgülerin sahibi
ama sen bu hatıralarla yüklü günahları üzerinden çektim diyorsun,
doğrultum belini
yükseltim senin şanını, itibarını ve bana sevgiyle yönel diyerek
göğsümdeki demiri
bir çırpıda söküp alıyorsun ah! şükürler olsun, inşirah

bakınca bir tuhaf oluyorum dünyaya ve ona giydirdiğim bütün bu renkli zarlara

göğün alnacında yaşıyorum nicedir yapayalnız bir korkuluk gibi.
çok süredir bakmıyorum aynalara, bilmiyorum, çok süredir nasıl görünüyorum acaba?

eskiyen gövdemi yanıma alırım da
her sabah tazelenen gövdemi bırakırım

diyorum yine de, her şey bitti de
değişmedi bir türlü karşımda resmin;
sevdiğim ve fakat bana küs olan
mahpus
bir ateş!
ve sanki bitirsek küskünlüğümüzü
-evet! evet!
tam oradan neşet etmeyecek mi
ahiret!

ve göğe doğru sokulan birer namlu gibi ezanlar
yıldızlara çarpıp çoğalan yankılarla beynimde
ses değil! içe doğru yürüyen bir mânânın kendisi;
dışa doğru büyüyen bir yeklik emaresi!

‘rab bütün zamanlardan münezzeh’

yaşamak ölüme dönük intihar
konuşmak suskunluğa dönük intihar

direnmekten düştüğüm sanılacak belli ki
direnmekten, korkulu, bir alışmağa
direnmekten, tortulu, bir alışmağa
direnmekten, uykulu, bir alışmağa
belli ki vazgeçtim sanılacak savaştan
savaşacak takatim sorulacak barıştan

bir gündür seni unutmakla meşgulüm

ve ben nicedir böylesi kahır
kuyuda uykuya dalan bir yusuf
gibi yakup gözlerim, gibi gömleğim
kadar körlüğe yükselemedim
kendime kendimi yerleştirmekle!

yavaşlıyorum yorgunum giderek üzerimdeki tenden
ne yapsam ağırlıklar boşanıyor üstüme

kabuğumdaki çatlaklara yükleniyorum arada

bir an evvel cennet olmalı sona ermeli sürgün..

şucuymuş bucuymuş yalan sevgilim
her insan ötekine zaten öteki
kim neye iman ederse etsin
camcıları kimseler sevindirmesin!

kavga etmek dururken barış zahmetli!

ölüme kafa tutanlarla savaştık ölesiye

beklemek bazen besleyip büyütmez bir hazırlığı

gülmek kısa ve ağrılı ve uzak ve ödünç