Bütün Şiirlerinden Seçmeler Kitap Alıntıları

Robert Desnos kitaplarından Bütün Şiirlerinden Seçmeler kitap alıntıları sizlerle…

Oysa gecenin dibinde, hâlâ tanığıyız Günün görkeminin, armağanlarının,
liğer uyumuyorsak şafağı gözlemek içindir Odur kanıtlayacak olan yaşadığımızı şimdi.

Çoğu kimse burda bulmuşa benziyor kendi öz kokusunu Ve dolambaçlı bir unutuşta çaresizce gömülüp kalmış
Zamanı dolmuş aşkların ıtırını.

Kendimin peşine düşmüş ben ya da durmadan kendimi
aşan ben de.
Sen varsın feda edilmiş, beklediğim sen gecede
Zaman zaman tuhaf yüzler doğııvor ve yitiyor uyku içinde.

Geceden yararlanarak senin gölgene sokulmak. Adımlarını, penceredeki gölgeni izlemek.
Penceredeki bu gölge sensin, bir başkası değil, sensin. Perdelerinin ardında kımıldadığın bu pencereyi açma. Kapat gözlerini.
Dudaklarımla kapatmak isterdim onları.
Ama pencere açılıyor ve rüzgâr, garip bir biçimde alevi ve
perdeyi dalgalandıran rüzgâr sarıp
sarmalıyor mantosuyla kaçışımı. Pencere açılıyor: Sen değilsin bu. Bunu ivi biliyordum.

Zaman bir tapınakta çevik bir kartaldır.

Seni öylesine düşledim, görüntünle öylesine yürüdüm, konuştum, yattım ki görüntün bile silindi gözlerimin önünden ve yine de yaşamının güneş saati üstünde ağır ağır gezinen ve gezinecek olan gölgeden bir kat daha koyudur gölgen, görüntüler arasında görüntün eksiksizdir.

Bir yanında bir dünya, ağzına kadar insan dolu,
bir yanında gürültüsü içinde dünyanın
uğul uğul uğuldayan yalnızlığın.

Yaşayanlar, ürkmeyin hiç benden, ben ölüyüm işte.
Ne ruhum yaşamada, ne can var bedenimde.

O zamanlarda yaşadım ve bin yıldan bu yana
Öldüm. Yaşıyordum, düşkün değil, izi sürülmüş ama.
Hapsedilmiş olduğundan insanca soyluluk adına ne varsa
Özgürdüm yüzleri gizli kölelerin arasında.

Kandan ve çeşme suyundan daha akışkan bir mürekkeple:
Belleğimi savunabilir miyim unutuşa karşı
Kaçan bir mürekkep balığı gibi; soluk soluğa, kan ter içinde?

Belleğimi savunabilir miyim unutuşa karşı?

Çalma benim kapımı artık hiç ziyaretçi
Yer yok evimde de gönlümde de
Kendi eski görüntülerim için
Belki sen tanırdın beni
ama ben hiç bilmeyeceğim senin kendini tanıyıp
tanımadığını.

Şeytana külahının ters giydirildiği kentte
Açık ve kapalı kentte
Bütün tutkular için hesap tutulan kentte
Odsuz ocaksız kentte
İnançsız yasasız kentte
Oğulsuz oğlansız kentte
Vur patlasın çal oynasın yaşanan kentte
Yaş dökmeden ağlanan kentte
Zehir zakkum kentte
Neler olup bittiğini pek iyi bilmiyorum
Ben oraya daha gitmedim de

Üç düşünce üç gelincik üç kaygı
Üç kaygı üç gül üç karanfil
Üç gül dostum olan kadın için
Üç karanfil dostum olan adam için
Üç gelincik alabildiğine kederli küçük kız için
Üç düşünce dostum olan adam için
Üç kaygı benim için.

Bana hüzünlü olduğunu söyledin.
Kayıtsız bir adama bunu söyliyebilir miydin?

Sen varsın gecede
Yalnız gecede mi, gündüzde de.

Sen varsın gecede.
Bir piyano ezgisi, bir ses çınlaması
Bir kapı çarpar. Bir duvar saati.
Ve yalnız yaratıklar nesneler maddesel gürültüler değil
Kendimin peşine düşmüş ben ya da durmadan kendimi
aşan ben de.

Yüz bin yaşında olsam da, gücüm kalacak Seni beklemeye, ey umutla duyduğum yarın.

Yeter artık, yeter, kesin sesinizi!
Of be, patlayacağız, bu ne ağır gece!
Bir çığlık yaklaşır, yanımıza vardı varacak. Ama söner gider tam dokunacakken bize.

Bildik hiçbir sözlükte bulunmayan kelime
Denizlerde köpüktür, gökte buluttur dedim

Sağdaki ilk sokağı sap.
Rıhtımı yürü.
Köprüyü geç.
Çal kapısını evin.

Boğar güneş ortalığı şakır şakır ışıklara
gürül gürül akar ırmak,
titrer pencerede ıtır çiçeği bir saksıda,
geçer karşı kıyıdan bir araba.
Döner bakarsın bu şeylere, bu sevince,
duymazsın açıldığını arkadan kapının,
durmuştur ev sahibi eşikte,
evin içi kapkara.

Ama günün şavkı vurur masaya,
vurur günün şavkı bir meyveye, bir şişeye,
bir çini tabağa, iskemleye, mindere,
sen durursun orda, eşikte, ayakta,
bir yanında bir dünya, ağzına kadar insan dolu,
bir yanında gürültüsü içinde dünyanın
uğul uğul uğuldayan yalnızlığın.

O zamanlar yaşadım ve özgürdüm yine de.
Bakıyordum göğe de, toprağa da, ırmağa da,
Dengesini korumak, dolaşmak çevremde
Ve kuşlarını ve balını mevsimler yaratmada.

Siz ki yaşıyorsunuz, n’ittiniz bunca zenginliği?
Yerindiniz mi benim çırpındığım zamanlara?
Ortak hasatlar için toprağı ektiniz mi ?
Zenginleştirdiniz mi oturduğum kenti, acaba?

Yaşayanlar, ürkmeyin hiç benden, ben ölüyüm işte.
Ne ruhum yaşamada, ne can var bedenimde.

Gariptir insan uyanır bazı kez bir gece vakti
Biri çalar bir kapıyı derin uykundayken
Ve yarı uyanık yarı kendinde yarı gecenin o garip kentinde
araba kapıları yankılanır gürültüyle sokak sokak

Yüzü yabancı bu gece ziyaretçisi kimdir
nedir arayıp sorduğu peşinde olduğu
Yiyecek ve barınacak yer isteyen bir yoksul mu
Bir hırsız mı bir kuş mu
Aynadaki görüntümüzün ta kendisi mi yoksa
Bir saydamlık uçurumundan çıkıp gelen
Ve içimize girmeye yeltenen

Bizim değiştirdiğimiz anahtarın
fark ettiğinde artık açmadığını
Vücutların esrarlı kapısının kilidini
Işığın söndürüldüğü o tedirgin anda
bizi terk ettiği anda bir iki saniye bile olsa

Ne olur şimdi
Nereye gider alıp başını? acı çeker mi?
Soyu sopu hayaletlerden mi yoksa?
düşlerden mi kaynağı?
acılardan mı doğmuş yoksa?

Gecede elbet dünyanın yedi harikası ve yücelik ve ağlatı ve büyü gecede.
Kürkler içine saklanmış efsane yaratıklarıyla ormanlar belli belirsiz çarpar durur içine.

Sen varsın gecede…
Ayak sesleri geçip gidenin ve cana kıyanın ve belediye çavuşunun ve sokak fenerinin ve paçavracının lambasının gecede.

Sen varsın gecede…
Günler geçiyor, trenler, vapurlar ve günlük güneşlik ülkelerin serabı gecede.
Günbatımının son solukları ve ilk ürperişleri tan vaktinin gecede.

Sen varsın gecede…
Bir piyano ezgisi, bir ses çınlaması
Bir kapı çarpar, bir duvar saati.
Ve yalnız yaratıklar, nesneler, maddesel gürültüler değil
Kendimin peşine düşmüş ben ya da durmadan kendimi aşan ben de.

Sen varsın feda edilmiş, beklediğim sen gecede.
Zaman zaman tuhaf yüzler doğuyor ve yitiyor uyku içinde.
Gözlerimi kapasam, fosforışıl çiçeklenişler ortaya çıkıyor,
Sonra soluyor etten havai fişekler gibi yeniden doğuyor yeniden.
Arşın arşın yol ettiğim ülkeler yaratıklarla birlikte,

Sen varsın elbet ey güzel ve ağzı sıkı bayan casus.
Ve enginlerin titreyen yüreği.
Ve göğün ve yıldızların kokuları ve 2000 yıl önce ötmüş horozun sesi ve tavus çığlığı alevler ve öpüşler içinde.
Soluk bir aydınlıkta uğursuzca sıkışılmış eller ve gıcırdayan dingiller, küçük dilini yutmuş yollar üstünde.

Elbet sen varsın gecede, tanımadığım sen ve ne tuhaf tanıdığım hem de.
Sen ki düşlerim oluyorsun, görünmeden kendini var ediyorsun böyle.
Sen ki ele geçirilmiyorsun gerçekte de düşte de,
Sen ki kuruntu yoluyla sana sahip olma isteğimle bana ilişkinsin,
Ama gözlerimi geçekte olduğu gibi düşte de yumduğum zaman,
Yalnız o zaman yaklaştırıyorsun yüzümü yüzüme.

Yıldızlar var, karanlık devinimi denizin, ırmaklar, ormanlar, kentler, otlar, milyonca milyonca kişinin akciğeri gecede.
Sen varsın gecede.
Yalnız gecede mi, gündüzde de.

I have dreamed of you so much that you are no longer real.

Siz ki yaşıyorsunuz, n’ittiniz bunca zenginliği?
Yerindiniz mi benim çırpındığım zamanlara?
Ortak hasatlar için toprağı ektiniz mi ?
Zenginleştirdiniz mi oturduğum kenti, acaba?

Yaşayanlar, ürkmeyin hiç benden, ben ölüyüm işte.
Ne ruhum yaşamada, ne can var bedenimde.

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

Belleğimi savunabilir miyim unutuşa karşı?

Kıskançlığım kara benzer
Tekdüzedir ve bununla birlikte
Örter, koruyup gizler
Bütün mutluluğunu ilkbaharın

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Hıçkırık korsanı bizim gizlerimizden uzak, insansız kentte yoluna devam ediyor.

Şunu da diyeyim ki, bıktım usandım yüksek sesle senden bahsetmekten.

Eğer benim farkımda değilsen, demek ki o takvim fena basılmış, sen ki, senin varlığın benim için gerekli bile değil. Duvarlarımda ve yü reğimde senin resimlerin, seninle karşılaşmala rımdan alıkoyduğum sivri anılar, benim aşkımda pek âdi, cılız bir rol oynuyorlar aslında. Sen bü yüksün benim düşümde, her zaman sahnede varsın ve tek başınasın; oysa senin hiçbir rolün yok.

O kadar düşündüm ki seni
o kadar yürüdüm, konuştum, yattım ki senin hayalinle bana kalan tek şey belki de hayaller arasında bir hayal olmak, bana kalan tek şey yaşamının güneş saatinde keyifle gezinen, gezinecek olan gölgenin yüz katı gölge olmak

O kadar düşündüm ki seni gerçekliğini yitirdin.

Zaman bir tapınakta çevik bir kartaldır.

Belleğimi savunabilir miyim unutuşa karşı?

çağırıyorum sizi,
herkesçe bilinen kendi dilimde çağırıyorum,
bir dil ki tek sözcüğü var:
Hürriyet!

Eğer uyumuyorsak şafağı gözlemek içindir
Odur kanıtlayacak olan yaşadığımızı şimdi.

Bir ağaç hayata yaraşır
Talihe yaraşır
Gönüle yaraşır
Gönül paramparça, delik deşik,

“ Şunun şurasında ne kadar oldu ki
Biz doğalı ve fena sayılmaz anılarımız da,
Ama ben unutmaktan yanayım tümünü.”

“ Dünya geniş ve şarap nitelikli,
Geniş benim de gönlüm ve nitelikli kanım.
Peki neden ellerim ve gönlüm böyle bomboş?”

Artık kendi olmamak, herkes olmak tek tek.

Çalma benim kapımı artık hiç ziyaretçi
Yer yok evimde de gönlümde de

Kendimin peşine düşmüş ben ya da durmadan kendimi
aşan ben.

O kadar düşündüm ki seni
gerçekliğini yitirdin.

Unutulup gideceğim.
Bir gün, kimse adımı bilmeyecek artık,
ama ben onun adını bileceğim
Sade onun adını.

Gözlerimin içine gözlerimin içtiği şu bakışla bakarak;
‘Ben seni sevmeliydim’ dedi.

Bilirim geceyi
ve karanlığını
uyurum
yaşadığım gibi.

Selam sana
açıklarda esen yel
ve sana, çöl,
ve sana,
unutuş

Bir bilseydin.
seni nasıl sevdiğimi ve,
sen beni sevmesen de,
kafamda senin imgenle çıktığım,
evrenden çıktığım için ne kadar sevinçli,
ne kadar güçlü
ve gururluyum,
bir bilseydin.

Sen ancak
seni sevdiğim günü
unuttuğum zaman gerçekten
öleceksin.

Ama yeşeren tohum
Tanıyamayacak çiçeklerini.
Her günün bir sonu var,
Her aşkın acıları.

Yerler değildir uzaklığı oluşturacak olan,
Sözcüklerdir:
Onu seviyordum’lar
uzaklarda mırıldanılan.

Her sabah güneş doğuyor
Gölge gölgede eriyor.
İnsan insanı yansıtıyor.

Zarf içinde mektup gibi,
Çok uzun bir yolculuğu
Düşlüyorsun
Çok uzun bir yolculuğa çıktığını.

Sen büyüksün benim düşümde,
her zaman sahnede varsın ve tek başınasın;
oysa senin hiçbir rolün yok.

Bu şafağı senin sayende tanıdım.
Ama bir daha doğar mı acaba
Yol açtığın acılar üstüne.

Unutulup gideceğim.
Bir gün, kimse adımı bilmeyecek artık,
ama ben onun adını bileceğim.

SAINT-MARTIN SOKAĞI ŞARKISI

Artık sevmiyorum Saint-Martin’i André Platard gideli beri.
Artık sevmiyorum Saint-Martin’i Ne şarabı, ne bir şeyi.
Artık sevmiyorum Saint-Martin’i André Platard gideli beri.
Dostum benim, can yoldaşım, Bölüştüydük odamızı, ekmeği hani.
Artık sevmiyorum Saint-Martin’i.
Dostum benim, can yoldaşım, Bir sabah birden kayboluverdi; Sessiz sedasız götürmüşler. Görünmedi bir daha Saint-Martin’de,
Alınmadı tek bir haber. Ne çıkar yalvarmaktan azizlere, Marie’ye, Jacques’a, Gervais’ye, Saint-Martin’e. Bir tepe üstündeki Valèrien’e yalvarmaktan ne çıkar.
Günler geçiyor, tek bir haber yok,
Gitti Saint-Martin’den André Platard.

Belki sen tanırdın beni
ama ben hiç bilmeyeceğim senin kendini tanıyıp tanımadığını.

Daha yorgun duyarsın
kendini birdenbire,
daha yorgun,
birdenbire yüklü havayı duyarsın,
ağır havayı

O kadar düşündüm ki seni,
gerçekliğini yitirdin.
Vakit var mı daha erişebilmek için bu canlı vücuda ve öpebilmek için bu ağzın üstünde sevdiğim sesin doğuşunu
..
ilk alna, dudaklara dokunabilirim de
senin alnına dudaklarına dokunamam.
O kadar düşündüm ki seni
O kadar yürüdüm, konuştum, yattım ki senin hayalinle bana kalan tek şey belki de hayaller arasında bir hayal olmak,

Öyle düşündüm ki seni yitirdin gerçekliğini

Kandan ve çeşme suyundan daha akışkan bir mürekkeple:
Belleğimi savunabilir miyim unutuşa karşı
Kaçan bir mürekkep balığı gibi; soluk soluğa, kan ter içinde?

Belleğimi savunabilir miyim unutuşa karşı?

O kadar düşündüm ki seni,
gerçekliğini yitirdin.
Vakit var mı daha erişebilmek için bu canlı vücuda ve öpebilmek
İçin bu ağzın üstünde sevdiğim sesin doğuşunu
Öylesine düşündüm ki seni
uyamıyacak artık vücudunun çizgilerine,
gölgeni kucaklarken göğsümde
kavuşmaya alışık kollarım belki de.
Ve günlerdir, aylardır beni yöneten
aklımdan hiç çıkmayan şeyin gerçek görünüşü önünde
bir gölge olcağım şüphesiz,
ey duygusal dengeler,
O kadar düşündüm ki seni vakit yok uyanamam, iş işten geçti.
Ayakta uyuyorum, vücudum, aşkın, yaşamın bütün görüntülerine
açık ve sen bugün benim için değerli tek insan, karşıma çıkan
ilk alna, dudaklara dokunabilirim de
senin alnına dudaklarına dokunamam.
O kadar düşündüm ki seni
O kadar yürüdüm, konuştum, yattım ki senin hayalinle bana kalan
tek şey belki de hayaller arasında bir hayal olmak, bana kalan tek şey
yaşamının güneş saatinde keyifle gezinen,
gezinecek olan gölgenin yüz katı gölge olmak

Yüz bin yaşında olsam da, gücüm kalacak
Seni beklemeye, ey umutla duyduğum yarın.
Zaman, binbir acıyla kıvranan ihtiyar,
İnlesin soluğu kesilinceye kadar: sabah yenidir, yenidir
akşam.

Sen ki varsın kolay bir retoriğe karşın hani kumsalda
suların can verdiği,
Hani kurşun bir güneş altında çatırdayarak çürüdüğü ağacın.
Sen ki köküsün düşlerimin ve değişmelerle dolu zihnimi sallayıp duruyorsun ve elini öptüğüm zaman bana
eldivenini bırakıyorsun
Yıldızlar var, karanlık devinimi denizin, ırmaklar, ormanlar,
kentler, otlar, milyonca milyonca kişinin akciğeri gecede
Yedi harikası dünyanın gecede
Sen varsın gecede
Yalnız gecede mi, gündüzde de.

Beni intihar ediyorsun, öylesine yumuşak başlı.
Seni öleceğim oysa bir gün.
Bu ideal kadını tanıyacağız ben
ve ağır ağır ağzına kar yağacağım.
Gecikmişlik bile olsam yağmur yağacağım,
güzel hava olsam bile.
Oyle az seviyorsunuz biz gözlerimizi
ve akacak gözyaşı tabii neden
siz ne hazin siz.
Siz.

Sen ki, senin varlığın benim için gerekli bile değil. Duvarlarımda ve yüreğimde senin resimlerin, seninle karşılaşmalarımdan alıkoyduğum sivri anılar, benim aşkımda pek âdi, cılız bir rol oynuyorlar aslında.
Sen büyüksün benim düşümde, her zaman sahnede varsın ve tek başınasın;
oysa senin hiçbir rolün yok.

Farkımda değilmişsin gibi davrandığına inanmak istiyorum; daha doğrusu, senin yüz ifadelerin ve hallerin imâlarla dolu. Sen bana bir şey söylediğin zaman, en basit bir cümlenin içinde bile, beni heyecanlandıran gizli anlamlar var.

Bana hüzünlü olduğunu söyledin. Kayıtsız bir adama bunu söyleyebilir miydin? Bana ‘aşk’ sözcüğünü söyledin. Heyecanımın nasıl farkına varmazsın? Bu heyecanı kışkırtmayı nasıl istemezsin?

Belleğimi savunabilir miyim unutuşa karşı?

Gecenin bir yankısı yok mudur sizin için
Gece tatlı mıdır?
Gece sizi örselemez mi?
Çabucak gelip geçer mi gece sizin için?

Bu kavşakta anılardan, karşılaşmalardan,
garip uyumsuz ve çok önemli olaylardan kaynaklanan bir hava var
Turuncu ve yeşil renkler çiçeklenir eczacının camekânında
Kahvenin camlarında mine yazıtlar okunur Yoldan geçen birinin söylediği şarkı başka yerdekilerin aynıdır
Sokak lâmbası aynı
Evler bir yığın başka eve benzer
Yollar aynı
Kaldırımlar aynı
Gökyüzü aynı
Ve yine çoğu kimse burada duraklıyor
Çoğu kimse burda bulmuşa benziyor kendi öz kokusunu
Ve dolambaçlı bir unutuşta çaresizcesine gömülüp kalmış
Zamanı dolmuş aşkların ıtırını.

Bütün Şiirlerinden Seçmeler Kitap Alıntıları – Robert Desnos

Bütün Şiirlerinden Seçmeler Kitap Alıntıları

Bir yanıt yazın Yanıtı iptal et