Unutmanın Sabahı Kitap Alıntıları – Cengizhan Konuş

Bakma haritalara, inandığımız şeyleri işgal ediyor yalnızlık.

Bilinen bütün mümkünlerin kıyısından dağlara çekildim
Yerini yadırgayan bir avuç toprağım dünyada…

Sesinden tanıdığım sadece ben kaldım işte
Hayat, annemin dizlerine ağrı getiren yağmur

Kime gideyim kalbimi kırmaya
İçime bir kuyu açıp atsınlar mı beni oraya

Hoşça bak zâtına kim zübde-i âlemsin sen

kırılan hevesim konuşmuyor benimle
mesai bitince kendine ve evine dönen biriyim
sonunu biliyorum sürprizin kaçtı dünya

İnsan uzayıp giden yoldur, en çok kendinden yorulur…

Ağlayınca tanınmayacak yüzler ediniyor insan
İçi cız edilen kelimelerle yazılmaz kaza raporu

ey suyu çıplak, dalı kırgın yeryüzü
cenkler, ilahiler ve ülkenin sınır hattında hafif sıyrıklar
kim kimin düşmanı kim kime komşu bilinmiyor
ecza tutmayan yerlerime karanfil süren de kim
halbuki sadece ben bilirdim yaşamayı benden diye

ey titreyiş, ey sevincin en kestirme harfi
kusurlu hatıralardan omuzlara dökülen külleri anlatma bana
arındım yaprağı kurutan yaşamak lekesinden
göç yolu bozulmuş kuşların kırgınlığına dayan
ne sende mızrak biter ne bende sine
insan aşktan alıntıdır, anımsa azize

dedim alın yazım olmasaydı kendimi nereye yazardım
ben en çok benim olacak bir ömür istedim sadece
diledim Allah’la yontulan bir taş parçası olayım
rahme sığacak gibi ağlarken kendi kendime
cennetin kapısını cennetin içinden izlemeyi bekledim
ekmeğim bitmiş, suyum tükenmiş, silahımda son kurşun
yanlış yere gelmişim yine
olduğum yerden yetişemiyorum hevesime

kolları kavuşmak bilmeyen ayrılığın kıyısında kaldım
recmedilen güle tekzipten daha fazlası gerek
ten ölünce hayat yalan yanlış tarihini kime anlatacak

bir yarayı başka bir yaranın iziyle hatırlayan ben
yaşamayı başkalarının hatıra defterinde gördüğüme eminim

yanarız, ateşi kendini yakanların kaderi bu
anlatın nedir dönmekten dünyanın anladığı

kim kimin düşmanı kim kime komşu bilinmiyor
ecza tutmayan yerlerime karanfil süren de kim

pekala, kısrakları uykusundan uyandıran gözlerin
başakları göğe doğru kışkırtan bir şeysin diyeyim sana
şairsin çünkü cibril’in kanatlarına talip
sindirilen çocukların göğsüne heves ekleyip
şehre çok üşümüş kar tanesi gibi varmalısın

ibreler önünde herkes eşittir, kanunlar önünde değil
nedir hüküm ve kader, bunu düşünüp dursun tunçtan heykeller
uzaktım, akıp gidene eklediler sinemi dönmeyendim
atladım beni tutup bir isimden öteye geçirmeyen çitten
kendimi Allah’ın adıyla affettim

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

penceresinden kimsenin bakmadığı ev gibi kalbim

bir kuşu göğe kırılırken gördüm, o günden beri hayat muhayyel

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

alıştık insanın insanda gidilecek yer bırakmamasına

bir yere yetişmek ilkin kendini geride bırakmakla mümkün artık

sana hiç telaş bırakmadılar ele verilmiş keder gibi kalakaldın
yoksa sıfırdan mı başladın hatırını kıranların hatırını saymaya

birine bakmanın eşitsizliğiyle baktım birine ama niye
oysa birine bakılacak yer değildi dünya
içeriden açarken kırdılar kalbimin sevme şiddetini
kırgınlık içeriden açılmaz kalbin aksine

insan inkâr edendir, seni imanımla yan yana koydum

yaramı sana çözdüm içim hep bana kaldı

benimdin, üşüyenlerin durakta birbirine sokulması gibi
şeyhime ettiğim iki çift söz gibi benimdin

bilinen bütün mümkünlerin kıyısından dağlara çekildim
yerini yadırgayan bir avuç toprağım dünyada

kalbime duyurmayın, bir gün kalkıp gidecek yaşamak adlı göçmen

pencereden bakarak büyüttüm ben gözlerimi düren uzakları
yenilmek savaşmakla mümkün, mağlup sayılanlar benden değil
kal’am yıkıldı, yazık ki ihmal edildim, dizimde derman kalmadı

başına buyruk yaralarla içe doğru yaşayanlardık oysa biz

ben kalbime acemi bir çırağım, yolum varmadı güle
mümindim yara aldım, görüş mesafem düştü

göğü kanadı sanan kırgın kuşlar nereye uçar
karşılık bulamayan söz gibi yeryüzünde

dışarıdan açılmayan yaralarım kusursuz
yağmuru durdurdum çünkü arınmaz etimin çürüğü
adresim yanlış, kullanılmaz hâlde eşyanın bilgisi
kime gideyim kalbimi kırmaya
içime bir kuyu açıp atsınlar mi beni oraya

neyin varsa alıp gel, yurda kara talihten bahsedelim
göğsümüzün üstünde ağaç gibi dinelen acılardan konuşalım

baharı beklerken yanılmış bir ağacın rüzgârıyım
sesimi dağların gövdesine yankı diye bıraktım

yere inmek kuşların en çok yaptığı kural hatası
sizi temin ederim, dünya geçen bir ağrı

işte kış
herkesin herkese sarılarak üşüdüğü yerdeyim

sabrın izini sürecek dermanımı düşürdüğüm o yol
kolları kavuşmak bilmeyen ayrılığın kıyısında kaldım

tuhaf bir sızıyla uyandığım bir sabah
her fotoğrafta kendimi yanlış tanıdığımı fark ettim

Gülümseyeceksin ve ben balçıktan yaratıldığına inanmayacağım.
Bil diye söylüyorum bana bakarken iki kere güzelsin.

Kavimler göçünde sağa sola akmadan, sana sapıp aşkı yurt edinen bendim Zeryâ

Alın bu göğsümü, bende telef olmasın

Üşüyoruz çünkü üzerimizde kışın da hakkı var

Çok güzelsin canımın içi, budur delirmenin türkçesi

Mektuplar yazdım beklemenin ağrısına

Bakıp bakıp iç geçirdiğim acının yabancısıyım
Kayboldum ve melekler bulacak beni

Insan uzayıp giden yoldur, en çok kendinden yorulur.

İnsan aşktan alıntıdır, anımsa azize

bir kuşu göğe kırılırken gördüm, o günden beri hayat muhayyel

alıştık insanın insanda gidilecek yer bırakmamasına

başına buyruk yaralarla içe doğru yaşayanlardık oysa biz

benimdin, üşüyenlerin durakta birbirine sokulması gibi
şeyhime ettiğim iki çift söz gibi benimdin

kaderi kanadıyla uyumlu ebabilleri düşlüyorum

bir yarayı başka bir yaranın iziyle hatırlayan ben
yaşamayı başkalarının hatıra defterinde gördüğüme eminim

insan aşktan alıntıdır, anımsa azize

yüzümün bir yarısına hiç uğramadı gülüşüm
ben bunca dağı taşıdım da nasıl sapasağlam kaldım

bilinen bütün mümkünlerin kıyısından dağlara çekildim
yerini yadırgayan bir avuç toprağım dünyada

artık mümkün değil mi merhametin Türkçesi

senden kaçıp gül satılan çarşılara varıyorum
karalanıyorum, yeniliyorum ve şehit düşüyorum
sonunda yesrib’den gelen kervanlarla sana dönüyorum

alın bu göğsümü, bende telef olmasın

Burada duralım, gözlerinden manzarama kar yağsın isterim.

yağmur endişesiyle yanlış şemsiyelere koşan
ama yine de içi rahmetle ıslanandım
ey pencerelere çıkmayan yüzümle sevdim seni

Ne sende mızrak biter ne bende sine

azize seni güzelim seni nar burcum seni

bu son sorum
muhatabı ölüm mü geçen güzel günlerin

Korkma! Öfkemiz iyi Müslümandır.

kendisiyle konuşmaktan yorulmuş unutmak
ruhum arkasından üç el ateş edilen kahrolmuş bir ceylan

Sana baktıkça örgütleniyorum Zerya

uzaklar hep bize bakar bir yerlerden, en çok içimize
ne çok virajı var insanın, varamıyoruz hiçbir yere

bende kor, bende dünya tanesi, bende rüya kalmadı
sebep göstermeden cennet-i âlânın kapısına bırakın beni
ağlayarak denediğim sesimin, ey kendimi bilmezliğimin
yoldan çıkmalarımın, nereye gideceğimi bilmemelerimin rabbi
ben İbrahim, uzaklara gitti diye gözleri elinden alınan
otopside çıkmıyor kalbimin yanıkları, sen çöz beni

incindikçe suya varan ceylanın gözleriyle ağladılar bana
taşla kalbin bazen aynı şey olduğunu öğrendim bir kızdan
açtığım bahar hiçbir fotoğrafta görünmedi
öyleyse ben nasıl yaşadım
ben nasıl diyerek yaşadığım hayata rabbim sen nasıl dayandın
beni müsait bir yarayla islattılar, acımı benden sevmeden aldılar
beyazlığı meleklerle aynı bir çocuktum oysa ben
kara kalem resimlerde babasıyla annesi hiç yan yana gelemeyen
ey aldanıp karakışa yakalanan çiçeğin rabbi
nereye götürüp beni nereye gömdüler ki bulamadım kendimi

ardına kadar açık kapının arkasını merak etmedim hiç
ben kimlerin vebalini aldım da kimselere kalmadım
bana evliya nefesi, bana türbe
ne bileyim en kötü okunmuş hurma
çekilecek iç olmayı isterken
yârin yanağından gayrısına sürdüler beni
ibrahimdim ama peygamber değil
sadece putlar kırılmaz, en güzel kırılan güzelliktir dedim

çok üşüyenlere sorsam şubat herkese aynı oranda uğramaz
aynı şekilde sevmez kimse kimseyi
kedilere süt, serçelere ekmek, bana uzağa gitmeyecek sevgili
gül de vurulur ama onun ölümü benimkine benzemez
gömülür bir kalbin içine, yaşamak o kalpten sorulmaz
o saatten sonra

hafızamın yarısı kırık ayna
gördüklerimde sen varsan sana ne