Harflerin Simyası Kitap Alıntıları – Nurullah Genç

Güz renkli şairin ruhu nerde bulunur..?

Hangi rüya çaresiz, hangi mazmun yaralı
Neden bir muammaya beni kurban eyledin

Kalbimdir gittiğin yer..

Dağıt mutluluğunu ağlayan yüreklere

benim yüzüm karanlık..

Benzetirler benim fotoğrafımı
Bir çocuğun akşam korkularına

..
Sen yokken yanımda, her şey yabancı
Sen yokken kırılır kum saatleri..
..

Neden böylesine kayıptır ruhum..

Göğün hangi katında taradın ki saçını
Gölgesi dokunuyor yeryüzüne uzaktan

Ağaçlar boynu bükük duruyorsa bahçede
Arala, zülüfleri görünsün perdelerin

Kelebekler neden kanatlanıyor
O bahara meftun ateşe doğru..

Dertlerim sendedir, sendedir devam

Beni al gecenin koynundan, götür
Güneşi batmayan güne ver beni

Özüne gurbet olan bilemez can vereni

Yorgun bir sevdayı taşıyan sesin
Ağlatır dağları ve ırmakları..

Bir kadın gülmeyi unuttuğunda
Saçlarından süzülürmüş acılar

Dokun ey kalbim

Bazen her durakta beklerim gözlerini
Bazen hıçkırıklar durdurur beni

Kim bilir nereden bulmuş bu derin
Bu gurbet yorgunu son türküleri

Bir kadın gülmeyi unuttuğunda
Saçlarından süzüIürmüş acılar

Kim bilir nereden bulmuş bu derin
Bu gurbet yorgunu son türküleri

Su üstünde o hayal
Bir yağmurla düşer avuçlarıma..

Kendi hayalimden geçtim de artık
Onun hayalinden geçemiyorum

Benimle kuşatsan hayallerini
Dertlerim sendedir, sendedir devam

Alsın beni kollarına yeryüzü
Sarsın beni saçlarıyla şimdi gök
Ne hudutta türkü söyleyen umut
Ne evimde gözlerine perdeyim

Sen, en güzel aynada görebildin mi seni
Hangi ruhun kokusu yayılıyor aleme
Vermeseydin münzevi bir şaire gölgeni
Gülsuyu damlar mıydı bu esrarlı kaleme

Bahar tükendi ömrün toprağında, gitti yaz
Güz renkli bir şairin ruhu nerde bulunur

Neden bir muammaya beni kurban eyledin

Durma öyleyse, yürü
Orda ışık
Ve yıldız
Gözlerinden ötürü
Kavrulacak asuman

Simyacının bu akşam
Yine gizli
Ve sessiz
Yanan avuçlarından
Dökülüyor saçların

Şimdi her şey bir kalbin derdine pervanedir
Özüne gurbet olan bilemez can vereni
Görebilseydi güneş, sarı bir yaprak gibi
Düşüp avuçlarına sorardı; ölüm nedir

Göğün hangi katında taradın ki saçını
Gölgesi dokunuyor yeryüzüne uzaktan
Her ruh kendi yüzünü ararken aynalarda
Sen bir su kenarında bulmuşsun Hallâc’ını

Bana hangi masalın rüzgârıdır dokunan
Hangi deniz yorgunu martılar kaldı bana

Bir gün geçen zamana sormalı takvimleri

Bana ölüm kokusu getiriyor yalnızlık..

Sus ey deniz, ruhumu incitiyor ağlaman

Camları neden karartıyor bu şehir..

yollarındayım fırtınalı günlerin gülümsüyorsun ey acı

kim olsa, yanardı benim yerimde

söyle, gece neden benzer insana

Neylesin uçmayı bilmeyen kuşlar

..
Şimdi her ayrılık kanlı bir bahar..
..

~

Aşk öyle bir tufandır ki içimde
Yanıyor aynada kaybolan tenim

~

Bir rüyayla geldiler o uzak nehirlerden

Saçlarında parlayan yıldızları sordular..

çöllerin tenhasına aklımı bırakmışım
fırtınalar durunca durur belki bu çığlık

dağlara vurayım kendimi artık
ateş olsam söndürüyor karayel
kuş olsam çare yok, uçamıyorum
alevden bir fanus içinde ruhum
orada bir pencere; açamıyorum

ben duman dumanım uçurumlarda
bir istila bir cehennem şarkısı
ne kadar baksam da kalbine aşkın
beyazı siyahtan seçemiyorum

neden kapanıyor üstüme gökler
sanki üzülüyor buna melekler
yoksa yeniden mi aldanıyorum

neden bir muammaya beni kurban eyledin

Sinendeki her mevsim feleğin ahı mıdır?

Vermeseydin münzevi bir şaire gölgeni
Gülsuyu damlar mıydı bu esrarlı kaleme..

Sır saklamaz bilirim ayna, canın içinde..

Yine de bir yol var, inanıyorum..

İçimde birikti şimdi bir tufan..

Bana bu sevdanın ruhsatı gerek..

Göğün kapısına dayanıyorum
Bazen ağlayarak, bazen gülerek
Bir dua, bir nida ve bir haykırış

Neden yıldızlara yaslanıyorum

Neden rüzgarlı yüzün aynasıdır umudun
Bilmez misin, korkunun dudakları tendedir
Güneşe varmak için gözlerimde uyudun
Sanma ki, her hayalin girizgahı sendedir

Bak nasıl da dokunmuş harflerin simyasına
Onun dudaklarında gevheran oldu şiir

Bir sükut zindanıdır onu bekleyen ölüm..

Neden bir muammaya beni kurban eyledin

Bir yanımda sükût renkli gölgeler
Bir yanımda yaslı rüzgârgülleri
Hayalin en uzun baharı benim
Yaprağında şebnem olur gözlerin

Öyle bir durdun ki son kapısında
Yıkılan evlerin, çöken hanların
Bir saray gölgesi düştü ömrüme
Beyazdan kırmızı güller devşirip
Tarihin derdiyle uyandı hilal
Bir sultân yürüdü seher vaktinde
Unuttum nerdeyim; nedendir bu hâl

Öyle bir vardın ki topraklarıma
Dalları tutuştu ısırganların
Hasreti büyüdü sırlı anların

Öyle bir güldün ki,sustu karanlık
Ufuklarda kalbin gözleri vardı
Coşku dalga dalga gökleri sardı

Sen, en güzel aynada görebildin mi seni
Hangi ruhun kokusu yayılıyor âleme
Vermeseydin münzevi bir şaire gölgeni
Gülsuyu damlar mıydı bu esrarlı kaleme

Neden rüzgarlı yüzün aynasıdır umudun
Bilmez misin, korkunun dudakları tendedir
Güneşe varmak için gözlerimde uyudun
Sanma ki, her hayalin girizgâhı sendedir

Kendisine sevdalı şah-ı giryan nerdedir
Bir sükut zindanıdır onu bekleyen ölüm
Sîne viran, titreyen canı bilr yerdedir
O bir nîran-ı keder, hân-ı rüsvadır gülüm

Dokun ey kalbim
Dokun yeryüzüne, çoğalt kuşları
Bilirsin ki, tutuştukça bu sine
Ağlatır geceyi ve yıldızları

Bazen her durakta beklerim gözlerini
Bazen hıçkırıklar durdurur beni

İnsanlar geldi duyulmamış ülkelerden
Sonbaharın sabahında durdular
Sevgiye tutunup,sonra ansızın
Bir rüyanın esrarını sordular

Bir kadın gülmeyi unuttuğunda
Saçlarından süzülürmüş acılar

Önce yapraklar döküldü minyatürlerinden yalnızlığımın
Kimi gördüysem o akşam,sessiz
O akşam gül vardı avuçlarında