Uçurumun Işığı Kitap Alıntıları – Nazlı Orta

Sana bir tutam ışık getirdim Anne!
Yüzümdeki mutluluktan al biraz

Yirmi dokuz dallı sefirayım ben,
Her bir dalında tinime gebe bir kuş
Her bir yaprağında yeraltına değen gölgem
Aşkın tanrılaştırdığı sefira ağacıyım.

İran dilinde başka, Hint dilinde başka
Mitolojide başkayım ben
Öteki alemi , hislerim
Yeri ve altını , bedenim
Tanrı’yı da aşka benzeten dokunuşlarım
Yaşlarım var benim .

Gitsem biter mi dimağımdaki kıvranışın tadı
Dünya dönse ben stabil kalsam
Kıpırtısız
Görsem haklılıklarımdaki geçersizlikleri,
Biter mi o zaman çığlıklarımın tiz sesleri?

Derinliklerimizi görünce mi büyüyoruz,
İnceliklerimizdeki çirkinlikleri
Gölgeleştirebildiğimizde mi?
Güneş çıkarır mı gün yüzüne her şeyi derken,
Bir mum arayışında gizlerim
Duvardaki meddahla dertleşerek
Tanıyabilmek için gömülü benliğini

Beklemekten kırılan dallarım var benim
İhanetten dökülen yapraklarım
Vuslatı betimleyen renklerim
Sevişimi hiç yitirmeyen,
Toprağa sıkıca kenetlenen köklerim bir de

Zoraki bir dinginliğe itiyor kader beni,
Sende kalayım,
Seninle durulayım,
Seninle öleyim diye.

Dönme diye fısıldıyorum, sakın dönme
Artık ne ben çocuğum,
Ne de sen çocuk yanım

Ve ben yeni yeni öğrendiğim Allah’ın varlığına,
En çok seni severken inanıyorum.

Sana bir tutam ışık getirdim Anne!
Yüzümdeki mutluluktan al biraz